Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść o popaprańcach zwanych pokoleniem 68. Tym ciekawsza, że spisana przez potomstwo dwójki czołowych aktywistów tego okresu. Co istotne historia Mamusi i Tatusia została spisana już spoza linii pogodzenia się ze smutną okolicznością posiadania rodziców delikatnie rzecz ujmując niezbyt zrównoważonych emocjonalnie. Pomijając wątki osobiste chyba najważniejszą wartością książki jest pokazanie bardzo charakterystycznego dla lewicujących bęcwałów sposobu myślenia. Motywacji, które z pozoru pozytywne okazują się grubo podszyte mizantropią (nie lubię ludzi i dlatego bredzę o ich ulepszeniu) lub po prostu snobizmem (fajnie jest popierdolić ze znajomymi, przy winie o ciężkiej doli wykluczonych, przy czym trzeba wiedzieć, że do tego typu rozmów pasują jedynie określone gatunki win i szczepy winogron). Jeśli chcecie sprawdzić jak blisko od takich z pozoru nieszkodliwych póz do dna na jakim znalazła się Ulrike Meinhof - weźcie do ręki tę książkę. PS. Droga Pani Bettino, śpieszę przy okazji donieść, że niejaki Heinz Reinefarth pacyfikował Powstanie Warszawskie nie zaś Powstanie w Getcie Warszawskim. Jednocześnie przesyłam wyrazy zrozumienia. Od takiej ilości powstań w jednym mieście - faktycznie może się nieco popieprzyć we łbie.