Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O Harosławie Jaszku wiemy stosunkowo niewiele. Autor „Jak niczego nie rozpętałem” nigdy podobno nie był w monarchii austro-węgierskiej, ani nawet w Czechosłowacji. Nie zna osobiście Franka Dolasa, nie... zetknął się też nigdy z Yossarianem. Historię nierozpętania niczego oparł ponoć na własnych doświadczeniach w Ludowym Wojsku Polskim, które –jakoby – znacznie przerosło jego oczekiwania, zwłaszcza awansując go ostatecznie na stopień podporucznika.
Przekonujący opis korporacyjnych realiów w „Jak niechcący spowodowałem upadek światowego koncernu” wskazuje, że po rozstaniu z armią autor niemal na pewno odbył długoterminową praktykę zawodową w międzynarodowym otoczeniu. Ta nowa, cywilna rzeczywistość musiała na nim wywrzeć równie silne wrażenie jak służba wojskowa i była powodem nie mniej licznych zdziwień, choć nieco innego rodzaju. Użyty jako motto drugiej opowieści cytat z książki „Zaginione królestwa” Normana Daviesa („Odkąd pamiętam, zawsze wielkie wrażenie robiła na mnie rozbieżność między pozorami a rzeczywistością”) wydaje się mieć zastosowanie także w odniesieniu do pierwszej: Jaszka najwyraźniej interesuje przede wszystkim to, co się kryje za budzącymi szacunek fasadami.