Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sam pomysł, żeby na towarzyszkę pieszej wyprawy wybrać młoda krowę, wydał mi się uroczy. Podobała mi się również zamierzona prostota wędrówki, wyruszenie w drogę bez pieniędzy, zdanie się na życzliwość przygodnie poznanych ludzi i ich datki, całe przedsięwzięcie wydawało się ekologiczne i niekomercyjne. Akcja dzieje się niemal współcześnie bo w 2008 roku i Hadrien wydaje się prawdziwym nonkonformista w zestawieniu ze współczesnymi nastolatkami. Ale... no właśnie ale... Przez całą książkę walczyłam ze współczuciem dla Rumianki, dla której ta wyprawa okazała się cierpieniem: pozdzierane racice, otarte przez juki boki, kąsające gzy i przerażające ją pojazdy. Smutna wydała mi się konstatacja Hadriena, że przez większą część wyprawy krowa przyspieszała raźno kroku, gdy droga skręcała w kierunku domu i zwalniała pełna oporu, gdy trzeba było iść dalej w przeciwnym kierunku. z drugiej strony, Hadrien informował na początku, że rumianka jest rasy mięsnej, więc chyba i tak nic dobrego jej nie czekało, co jest tym smutniejsze, że gdy zorientowała się, że nie ma domu i że to chłopak jest jej domem, zaczęła okazywać mu duże przywiązanie. Same zapiski Hadriena nie są tak ciekawe, jak można by się spodziewać. Rzeczywiście mógłby zaoszczędzić nam relacji, jak często robi pranie (jest tego dużo za dużo),szczegółowy opis posiłków również nuży. W sumie jednak warto książkę przeczytać. jest w niej jakaś świeżość i uniwersalność doświadczenia wolnego od współczesnej techniki i społecznych uwarunkowań. gdy czytamy t zapiski, wydaje się, ze historia ta mogłaby mieć miejsce w dowolnym momencie czasu, dowolnym stuleciu. jest w tym coś pociągającego.