Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co może zepsuć tak dobry (w dziennikarskim tego słowa znaczeniu),ciekawy i wieloaspektowy temat na książkę jak prostytucja? Fatalna autorka. Isabel Pisano, gratulujemy, jesteś jedną z nich. "Córy nocy" to zestaw wywiadów z kobietami zajmującymi się różnymi formami prostytucji. Spotkamy tu Hiszpanki pracujące w agencjach i klubach, na ulicach, zmuszane do nierządu przemocą, narkomanki, imigrantki z różnych części świata, nieletnie dziewczyny (niektóre mają nawet mniej niż 16 lat!),gwiazdę filmów z gatunku oznaczanego trzema x-ami, a nawet Amerykankę, które przez 3 miesiące żyła w haremie księcia Brunei. Mamy sporo statystyk, na koniec kilka historii okrutnych zabójstw dokonanych na prostytutkach oraz historię mężczyzny wykonującego najstarszy zawód świata. Materiał jest obszerny, porusza chyba każde zagadnienie związane z wybraną przez Pisano formą zarabiania na życie. Wartość merytoryczna także jest spora, aczkolwiek pewnie już trochę nie aktualna (autorka ukończyła pisać książkę w 2000 roku),ale większość faktów "nie zestarzeje się" nigdy. Czemu więc się czepiam? Sama autorka nazywa siebie "drobnomieszczańską hipokrytką, która stara się być wyrozumiała" i tu trzeba się z nią bezapelacyjnie zgodzić. Jej negatywne nastawienie do osób, z którymi rozmawia, mimo pozornej obiektywności, wręcz kuje w oczy. Tego wrażenia nie zacierają nawet pochwalne peany na część urody niektórych rozmówczyń (przez które czasami odnosiłam wrażenie, iż Pisano jest zazdrosną krypto-lesbijką). Często wytykała niewiedzę, jednocześnie popisując się swoją, bo chyba tylko to miała na celu, pytając np. o stolicę Brunei Kobietę, która tam mieszkała przez 3 miesiące i nie zamierzała zostać tam na całe życie. Ponadto, jednej z prostytutek na pocieszenie zacytowała samego Paulo Coelho(!). Bądźmy poważni, naprawdę. W drugiej, bardziej przytłaczającej części, jest z tym lepiej, po części dlatego, że autorka głównie przetwarza to, co napisali już inni. Kolejnym zarzutem jest nieumiejętność prowadzenia rozmowy. Momentami była zbyt nachalna, kiedy indziej w ogóle nie dociekała, a wszystkie rozmowy są bardzo chaotyczne. Rozumiem, że chciała dokładnie oddać przebieg rozmowy, ale jest przecież doświadczoną dziennikarką, mogła uporządkować te rozmowy, nie upierać się konkretnie na same wywiady. Reportaż daje przecież nieograniczone możliwości co do formy literackiej. Szkoda, że osoba o tak zamkniętym sercu i umyśle wzięła się za ten temat. Ale w końcu mamy do czynienia z hipokrytką, niby to współczującą, a tak naprawdę pełną obrzydzenia i dumy.