Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobra antologia radzieckiej fantastyki. Dzisiaj opowiadaniom byśmy nadali etykietę "retro" ale to jak najbardziej in plus. Opowiadania - jak zawsze w antologiach - mają różny poziom, czy też raczej jedne podobają się bardziej inne mniej. Świetne jest opowiadanie Strugackich "Indywidualne hipotezy", w którym te same zdarzenia obserwujemy z trzech różnych perspektyw. Także opowiadanie Żurawlowej "Astronauta", które poznałem już w innej antologii. Największą część zbiorku zajmuje opowiadanie (oznaczone jako powieść) Altowa i Żurawlowej "Ballada o gwiazdach". Jakże rozczulające jest to opowiadanie w którym pojawia się wizja "jasnoczerwonego sztandaru zjednoczonej ludzkości"... oczywiście zjednoczonej w idei komunizmu :) Złote myśli towarzysza Lenina o obcych cywilizacjach oraz wspomnienie, jakże poetyckiego, manifestu komunistycznego (którego twórcy musieli być poetami) by zacząć od "Widmo krąży po Europie...", rozczuliły mnie do łez. Jakoś nigdy nie powstały opowiadania o kosmicznych gułagach a KGB nie poleciało w kosmos tropić kontrrewolucjonistów... a szkoda, to byłby wystrzałowy temat na opowiadanie SF... ale chyba cenzura nie miała aż tak wysokiego poczucia humoru. czerwone wstawki były tylko smaczkami, ostrą (czerwoną) papryczką tych opowiadań. Mamy tutaj ciekawe rozważania dotyczące podróży z prędkościami podświetlnymi i problem pyłu kosmicznego (fajnie o tym problemie i rozwiązaniu pisze Arthur C. Clarke w "Pieśń dalekiej Ziemi"). Jednak potem autorzy serwują spotkanie z obcą rasą, stojąca na wyższym poziomie intelektualnym niż ludzie... chociaż niższym technologicznie. I jest to pretekst do rozważań nad kondycją ludzkości... mierną (spalenie Giordano Bruno na stosie) ale w ogólnym rozrachunku poprawionym przez szczytowe osiągnięcie organizacji ludzkiej jaką jest... oczywiście komunizm (jasnoczerwony sztandar zjednoczonej ludzkości). Finalne i tytułowe opowiadanie "Alfa Eridana" to elegia na bohaterstwo kosmonautów (wydźwięk bardzo podobny do opowiadania "Astronauta"). Wypadek na obcej planecie pozbawia przytomności wszystkich poza jednym kosmonautą. Samojeden ratuje im życie i sprowadza na Ziemię po 594 latach podróży międzygwiezdnej. Spokojnie wszyscy byli w anabiozie, nasz bohater również. Tutaj retro jest bardzo mocne - program lotu wykonuje się na karcie perforowanej. Ale to pyszny smaczek. Cała rzecz raczej dla archeologów SF, sympatyków kurzu lat dawnych i zatęchłego zapaszku Kraju Rad (jasnoczerwony sztandar zjednoczonej ludzkości... wyprowadzić).