Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorką a zarazem główną bohaterką książki jest Beverly D’onofrio. Kobieta opowiada historię swojego wcale nie tak kolorowego życia zaskakująco błyskotliwie. Dziewczyna pochodzi z konserwatywnej włoskiej rodziny mieszkającej gdzieś na przedmieściach w Stanach Zjednoczonych. Beverly wykorzystuje swoje nastoletnie lata jak tylko może – bawi się, buntuje przeciw wszystkiemu i wszystkim, układa włosy na lakier, mówi co chce i kiedy chce, a wreszcie-zachodzi w ciążę z chłopakiem, którego w ogóle nie zna. Zrozpaczona szesnastolatka bierze ślub z ojcem dziecka a po jego narodzinach wraca do przebojowego trybu życia. Ich małżeństwo nie trwa długo i wkrótce Beverly zostaje sama z małym Jasonem. Autorka snuje opowieść wyjątkowo swobodnie, z ogromnym dystansem do siebie i swoich młodzieńczych decyzji. Fabuła książki może się wydawać dramatyczna ale nic bardziej mylnego- Beverly, młoda matka, która relaksuje się przy dziecku z jonitem w ustach, jest zapaloną feministką i nie dba o opinie publiczną kocha Jasona najbardziej na świecie i to daje jej siłę żeby zapewnić mu godny byt. Dziewczyna wykonuje nieprawdopodobne manewry żeby uszczęśliwić swojego syna, jednocześnie nie rozpieszczając go i wpajając mu ważne wartości. Strasznie podoba mi się fakt że akcja książki dzieje się w latach 70’tych XX wieku- czasie „dzieci kwiatów” i że główna bohaterka jest jedną z tych których porwał ten nurt. Autorka odtwarza klimat tych lat fantastycznie, i sprawia że jesteśmy coraz bardziej zafascynowani główną bohaterką. Mimo że D’onofrio była wielokrotnie znieważana za przynależność do subkultury hipisów , nie chciała z niej wystąpić, i ani przez chwile nie żałowała niczego co zrobiła –czego można by się spodziewać po książce o nastoletniej matce. Gdy urzędnik zwraca jej uwagę że należy nosić stanik ona nie zraża się tylko walczy dalej o zasiłek. Nie wstyd jej że w wieku dziewiętnastu lat uczy się w szkole wieczorowej ortografii na poziomie gimnazjum. Przeciwnie-jest z siebie dumna że podjęła ponownie naukę. Uważam że jest to postać od której można się nauczyć sporo. Co prawda Beverly ma w sobie zero pokory-ale za to ma całe pokłady determinacji, pewności siebie i siły do walki o swoje. Ciężko jej zerwać z narkotykami czy ciągłym randkowaniem, ale mimo to podejmuje się wychowania syna na przekór przeciwnościom i całemu światu, który jest przekonany że jest za mało zdyscyplinowana by temu podołać. Według mnie Beverly daje sobie radę z dzieckiem doskonale- Jason jest nauczony szacunku do kobiet, on i mama są bardziej jak brat i siostra, jest bardzo samodzielny po latach „dawania rady” u boku kobiety-bohaterki. Mogłoby się wydawać że wiecznej nastolatce będzie trudno wpasować się w rolę matki-osoby gotowej na wszystko jeśli w grę wchodzi dobro jej dziecka. Jednak ona robi to na swój własny sposób, a potem jeszcze pisze o tym wszystkim książkę. I to jest właśnie imponujące. Kolejne strony przewracałam z zapartym tchem. Nic dziwnego że na jej podstawie powstał film. Poleciłabym tą powieść wszystkim przekonanym że nie dadzą sobie z czymś rady, że jakaś ciężka sytuacja jest w stanie im przeszkodzić. Wszystkim którzy boją się błędów bo Beverly pokazuje że błędy mogą przerodzić się w błogosławieństwo- czyli w tym przypadku chłopaka jej życia –Jasona. Wszystkim którzy nie umieją znaleźć w sobie siły. Właściwie to poleciłabym tą książkę wszystkim.