Siedemnastolatka zachodzi w ciążę – taka prosta jest historia Beverly Donofrio. I może to właśnie z tego powodu tak dobrze mi się ją czytało. Nie jest to jakaś wybitna powieść, która powala na kolana, otwiera człowiekowi oczy albo zmienia jego życie. Obserwujemy świat oczami zwykłej dziewczyny, którą może niełatwo polubić, ale która – tak jak każdy z nas – marzy, podejmuje decyzje, popełnia błędy, kosztuje goryczy rozczarowania i desperacko szuka szczęścia. Chciałoby się powiedzieć, że w prostocie tej historii tkwi jej siła, choć może zabrzmi to jak pusty frazes.

Siedemnastolatka zachodzi w ciążę – taka prosta jest historia Beverly Donofrio. I może to właśnie z tego powodu tak dobrze mi się ją czytało. Nie jest to jakaś wybitna powieść, która powala na kolana, otwiera człowiekowi oczy albo zmienia jego życie. Obserwujemy świat oczami zwykłej dziewczyny, którą może niełatwo polubić, ale która – tak jak każdy z nas – marzy, podejmuje...

Książka która potrafi zainspirować człowieka do zmian. Czyta się jak książkę przygodową. Nie mogłam się oderwać :)

Książka która potrafi zainspirować człowieka do zmian. Czyta się jak książkę przygodową. Nie mogłam się oderwać :)

Moja najukochańsza książka. Mam ją od wielu lat i ciągle do niej wracam. Szczera, dowcipna, słodko-gorzka historia. Utożsamiam się w pełni z uczuciami bohaterki.

Moja najukochańsza książka. Mam ją od wielu lat i ciągle do niej wracam. Szczera, dowcipna, słodko-gorzka historia. Utożsamiam się w pełni z uczuciami bohaterki.

Pokrzepiająca, zabawna, wzruszająca, ale lekka. Uwielbiam książki, które oddziaływają na emocje nie wpędzając równocześnie człowieka w depresję.

Pokrzepiająca, zabawna, wzruszająca, ale lekka. Uwielbiam książki, które oddziaływają na emocje nie wpędzając równocześnie człowieka w depresję.

Autorką a zarazem główną bohaterką książki jest Beverly D’onofrio. Kobieta opowiada historię swojego wcale nie tak kolorowego życia zaskakująco błyskotliwie. Dziewczyna pochodzi z konserwatywnej włoskiej rodziny mieszkającej gdzieś na przedmieściach w Stanach Zjednoczonych. Beverly wykorzystuje swoje nastoletnie lata jak tylko może – bawi się, buntuje przeciw wszystkiemu i wszystkim, układa włosy na lakier, mówi co chce i kiedy chce, a wreszcie-zachodzi w ciążę z chłopakiem, którego w ogóle nie zna. Zrozpaczona szesnastolatka bierze ślub z ojcem dziecka a po jego narodzinach wraca do przebojowego trybu życia. Ich małżeństwo nie trwa długo i wkrótce Beverly zostaje sama z małym Jasonem. Autorka snuje opowieść wyjątkowo swobodnie, z ogromnym dystansem do siebie i swoich młodzieńczych decyzji. Fabuła książki może się wydawać dramatyczna ale nic bardziej mylnego- Beverly, młoda matka, która relaksuje się przy dziecku z jonitem w ustach, jest zapaloną feministką i nie dba o opinie publiczną kocha Jasona najbardziej na świecie i to daje jej siłę żeby zapewnić mu godny byt. Dziewczyna wykonuje nieprawdopodobne manewry żeby uszczęśliwić swojego syna, jednocześnie nie rozpieszczając go i wpajając mu ważne wartości.
Strasznie podoba mi się fakt że akcja książki dzieje się w latach 70’tych XX wieku- czasie „dzieci kwiatów” i że główna bohaterka jest jedną z tych których porwał ten nurt. Autorka odtwarza klimat tych lat fantastycznie, i sprawia że jesteśmy coraz bardziej zafascynowani główną bohaterką. Mimo że D’onofrio była wielokrotnie znieważana za przynależność do subkultury hipisów , nie chciała z niej wystąpić, i ani przez chwile nie żałowała niczego co zrobiła –czego można by się spodziewać po książce o nastoletniej matce. Gdy urzędnik zwraca jej uwagę że należy nosić stanik ona nie zraża się tylko walczy dalej o zasiłek. Nie wstyd jej że w wieku dziewiętnastu lat uczy się w szkole wieczorowej ortografii na poziomie gimnazjum. Przeciwnie-jest z siebie dumna że podjęła ponownie naukę. Uważam że jest to postać od której można się nauczyć sporo. Co prawda Beverly ma w sobie zero pokory-ale za to ma całe pokłady determinacji, pewności siebie i siły do walki o swoje. Ciężko jej zerwać z narkotykami czy ciągłym randkowaniem, ale mimo to podejmuje się wychowania syna
na przekór przeciwnościom i całemu światu, który jest przekonany że jest za mało zdyscyplinowana by temu podołać. Według mnie Beverly daje sobie radę z dzieckiem
doskonale- Jason jest nauczony szacunku do kobiet, on i mama są bardziej jak brat i siostra, jest bardzo samodzielny po latach „dawania rady” u boku kobiety-bohaterki. Mogłoby się wydawać że wiecznej nastolatce będzie trudno wpasować się w rolę matki-osoby gotowej na wszystko jeśli w grę wchodzi dobro jej dziecka. Jednak ona robi to na swój własny sposób, a potem jeszcze pisze o tym wszystkim książkę. I to jest właśnie imponujące. Kolejne strony przewracałam z zapartym tchem. Nic dziwnego że na jej podstawie powstał film. Poleciłabym tą powieść wszystkim przekonanym że nie dadzą sobie z czymś rady, że jakaś ciężka sytuacja jest w stanie im przeszkodzić. Wszystkim którzy boją się błędów bo Beverly pokazuje że błędy mogą przerodzić się w błogosławieństwo- czyli w tym przypadku chłopaka jej życia –Jasona. Wszystkim którzy nie umieją znaleźć w sobie siły. Właściwie to poleciłabym tą książkę wszystkim.

Autorką a zarazem główną bohaterką książki jest Beverly D’onofrio. Kobieta opowiada historię swojego wcale nie tak kolorowego życia zaskakująco błyskotliwie. Dziewczyna pochodzi z konserwatywnej włoskiej rodziny mieszkającej gdzieś na przedmieściach w Stanach Zjednoczonych. Beverly wykorzystuje swoje nastoletnie lata jak tylko może – bawi się, buntuje przeciw wszystkiemu i...

Przyznam się,że dawno przeczytana tak więc będzie krótko.Pamiętam,że na początku bohaterka wpadła w szambo ale z niego wylazła. Trzeba tylko chcieć i nie można się poddawać.Z realnym, szczęśliwym (ale bez rzygania tęczą) zakończeniem :)

Przyznam się,że dawno przeczytana tak więc będzie krótko.Pamiętam,że na początku bohaterka wpadła w szambo ale z niego wylazła. Trzeba tylko chcieć i nie można się poddawać.Z realnym, szczęśliwym (ale bez rzygania tęczą) zakończeniem :)