Bardzo dobry zbiór wierszy. Czytanie go to prawdziwa jazda kolejką górską. Od zachwytów po depresję. Poezja autentyczna, przepełniona miłością autora do tytułowej Laury. Część wierszy napisana za życia ukochanej, część już po jej śmierci.

Dla mnie, jako początkującego czytelnika poezji, idealna. Każdy wiersz w tym samym układzie - 4 zwrotki; dwie pierwsze 4-wersowe, dwie kolejne 3-wersowe. Tylko trochę metafor, łatwo się w nich odnaleźć. Przekaz jasny i zrozumiały.

Bardzo dobry zbiór wierszy. Czytanie go to prawdziwa jazda kolejką górską. Od zachwytów po depresję. Poezja autentyczna, przepełniona miłością autora do tytułowej Laury. Część wierszy napisana za życia ukochanej, część już po jej śmierci.

Dla mnie, jako początkującego czytelnika poezji, idealna. Każdy wiersz w tym samym układzie - 4 zwrotki; dwie pierwsze 4-wersowe, dwie...

Przekład Jalu Kurka zdaniem Agnieszki Kuciak nie oddaje ani formalnej wirtuozerii oryginału ani nie rekompensuje tego komunikatywnością. Nie mi to oceniać jako profanowi - nie mam możliwości odniesienia tych uwag do oryginału, ale przyznaję, że lektura była nużąca. Sonety w tym tłumaczeniu faktycznie też zdają się nie oddawać piękna klasycznej formy, a wyraziste koncepty rozmywają się tu przez brak precyzji obrazowania. Tak więc wersje Kurka mocno mnie zawiodły, a przekład Kuciak (obecnie praktycznie niedostępny) dopisuję do listy życzeń.

Przekład Jalu Kurka zdaniem Agnieszki Kuciak nie oddaje ani formalnej wirtuozerii oryginału ani nie rekompensuje tego komunikatywnością. Nie mi to oceniać jako profanowi - nie mam możliwości odniesienia tych uwag do oryginału, ale przyznaję, że lektura była nużąca. Sonety w tym tłumaczeniu faktycznie też zdają się nie oddawać piękna klasycznej formy, a wyraziste koncepty...

„ Sonety do Laury ” Francesca Petrarki nie podbiły nie tylko serca Laury ,ale i mojego ,nie przychodzi mi łatwo pisanie takich słów w odniesieniu do tak znanego dzieła,ale chcąc być w zgodzie z własnymi uczuciami i sumieniem muszę tak napisać.Osobiście bardzo lubię poezję i wysoko sobie cenię ten dział literatury ,jednak w tym przypadku nie poczułem tego czegoś ,czegoś subtelnego,ulotnego,tajemniczego,brakuje w tych wierszach mocy przekonywania ,jakiejś siły decydującej o tym że trafia do serca,może zbyt to wszystko ckliwe,płaczliwe,nieco rozmazane,zbyt zagmatwane,niby ładne,co do tego nie ma wątpliwości ,jednak nie przekonuje, nie przenosi w sferę poezji miłosnej (przynajmniej w moim odczuciu). Mimo niezbyt przychylnej opinii z mojej strony, wobec skądinąd wielce znanego dzieła jak i twórcy ,polecam przeczytanie, aby się osobiście przekonać o wartości tego dzieła i ocenić go według odczuć własnego serca ,tym bardziej że nie jest to opasłe tomisko i przeczytanie go nie zajmuje wiele czasu.

„ Sonety do Laury ” Francesca Petrarki nie podbiły nie tylko serca Laury ,ale i mojego ,nie przychodzi mi łatwo pisanie takich słów w odniesieniu do tak znanego dzieła,ale chcąc być w zgodzie z własnymi uczuciami i sumieniem muszę tak napisać.Osobiście bardzo lubię poezję i wysoko sobie cenię ten dział literatury ,jednak w tym przypadku nie poczułem tego czegoś ,czegoś...

Najpiękniejsze wiersze o zagubieniu, bólu egzystencjalnym, poszukiwaniu siebie i miłości, która z natchnienia i radości przeradza się w powód do utraty chęci życia. Myślę, że nie są to sonety tylko i wyłącznie o pięknu Laury, autor opisuje własne przeżycia i przemianę człowieka. Wiele wartości opisanych w sonetach jest ponadczasowe. Idealnym przykładem jest sonet 293 „Płaczu szukałem, nie sławy z płaczu“ Gdzie cierpienie stało się tematem bardzo medialnym, za czasów Francesca było powodem popytu ksiazek, a w obu przypadkach miało być to wołanie o pomoc lub ulżenie w cierpieniu, nie powodem zarobku. Wydanie jest napisana językiem współczesnym, nie posiada przypisów

Najpiękniejsze wiersze o zagubieniu, bólu egzystencjalnym, poszukiwaniu siebie i miłości, która z natchnienia i radości przeradza się w powód do utraty chęci życia. Myślę, że nie są to sonety tylko i wyłącznie o pięknu Laury, autor opisuje własne przeżycia i przemianę człowieka. Wiele wartości opisanych w sonetach jest ponadczasowe. Idealnym przykładem jest sonet 293...

Problem ze starą poezją jest taki, że to, co było nowatorskie i odkrywcze w technice czy wrażliwości - w tym wypadku na przykład subiektywizm uczuć czy traktowanie Laury jako istoty fizycznej, z krwi i kości - dzisiaj jest, cóż, no poetyckim standardem.

Jalu Kurek zrobił w tych przekładach, co mógł, ale ta poezja jest po prostu śmiertelnie nudna. Człowiek przez dwadzieścia lat wzdycha i płacze za jedną kobietą, której w zasadzie nigdy nie poznał - zdrowo myślący czytelnik podejrzewa, że albo miał pewne problemy natury emocjonalnej, albo cała ta poetycka konstrukcja ma tyle wspólnego z rzeczywistością, ile Urszulka Kochanowskiego (bardziej prawdopodobne wydaje mi się to drugie).

Około 40 utworu w zbiorze nabrałam przemożnej ochoty potrząśnięcia Petrarcą i poproszenia, żeby się ogarnął, znalazł sobie jakieś hobby, cel w życiu czy cokolwiek, bo 20 lat nieustających łez to prawie niepoważne.

Problem ze starą poezją jest taki, że to, co było nowatorskie i odkrywcze w technice czy wrażliwości - w tym wypadku na przykład subiektywizm uczuć czy traktowanie Laury jako istoty fizycznej, z krwi i kości - dzisiaj jest, cóż, no poetyckim standardem.

Jalu Kurek zrobił w tych przekładach, co mógł, ale ta poezja jest po prostu śmiertelnie nudna. Człowiek przez...

To najpiękniejsze uczucie świata. A jednak rany przez nie zadawane niesamowicie pieką. To namiętność ogrzewająca podczas całego życia. Jednak zatrważa jej lodowatość, ścinająca wszelki spokój umysłu. Ta słodycz jest nie do opisania. Cóż z tego, skoro gorycz jaką zalewa serce jest jeszcze straszniejsza. Jest lekarstwem dla duszy. Na nic się to jednak przyda, ponieważ serce oblane jej balsamem, ginie za chwilę od wlewanej trucizny. Źródło ukojenia dla zmysłów i ciała staje się wtedy rozpaczliwym błaganiem o ciszę i błogość. Taka jest miłość Francesca Petrarki. Najwspanialszym uczuciem karmionym bólem i labiryntem w którym zwodnicza wiara doprowadza jedynie do sytuacji bez wyjścia.

Włoski poeta cały płonie i szamocze się pomiędzy sprzecznościami. Nie mogąc się ich pozbyć ani pogodzić ze sobą, przemierza świat pełen udręki i niezaspokojenia. Charakterystyczne falowanie uczuć wyrażone w "Sonetach do Laury" brzmi jak krzyk rozpaczy. Jednak właśnie to jego namiętność buduje mit nieszczęśliwej miłości i tworzy podwaliny pod renesansową szkołę uczuć. Miłości czystej i bezwarunkowej. Oznaczającej wyrzeczenie się całego swojego egoizmu w imię uwielbienia dla czegoś nieosiągalnego. Petrarca się tuła a nie mogąc zaznać wewnętrznej harmonii, rozpacza poprzez swoje poetyckie lamenty.

"Sonety do Laury" wzbudziły we mnie swoją doskonałością formy same najprzyjemniejsze odczucia. Zostałem zauroczony kunsztownym dopracowaniem historii miłości do prowansalskiej damy. Jednocześnie zląkłem się tego jedynego spojrzenia, które głęboko przeorało psychikę Petrarki i wystarczyło do stworzenia piekła na ziemi. Doskonałe to wszystko, ale jak wiele siły trzeba aby nie upaść pod takim ciężarem. Będąc tylko zwykłym czytelnikiem, czułem bagaż emocji jakie niesie ta miłosna poetyka. Natomiast mogę się tylko domyślać, czy Francesco Petrarca traktował swoje przeżycia jako wyzwolenie od ziemskiej rzeczywistości, czy też może walczył we własnym pandemonium, stworzonym przez wybujałą wrażliwość.

To dzieło zostało napisane w czasach, kiedy język włoski był traktowany jako "lingua volgare". Język gminu nie był najlepszym wyborem do tworzenia XIV-wiecznej poezji. Jednak Petrarca zdecydował się na pominięcie w tym przypadku panującej ówcześnie łaciny i zastąpienie jej narodowym elementem, podkreślającym charakter kraju z którego pochodził. Pominąwszy te fakty, mamy już pewność, że od kilkuset lat cały świat wzdycha i płacze za miłością czystszą, niż tą przytrafiającą się większości ludzi. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko życzyć Wam, żebyście odnaleźli w tych stu dwóch, bardzo dobrze dobranych przez tłumacza sonetach, jak najwięcej pozytywnych barw malowanych przez miłość.

To najpiękniejsze uczucie świata. A jednak rany przez nie zadawane niesamowicie pieką. To namiętność ogrzewająca podczas całego życia. Jednak zatrważa jej lodowatość, ścinająca wszelki spokój umysłu. Ta słodycz jest nie do opisania. Cóż z tego, skoro gorycz jaką zalewa serce jest jeszcze straszniejsza. Jest lekarstwem dla duszy. Na nic się to jednak przyda, ponieważ serce...

Mogę powiedzieć "Nareszcie!", bo do sonetów Petrarki przymierzałem się od dawna. Udało się. Lektura nie odrzucała ani nie nudziła, a z każdym kolejnym sonetem coraz bardziej wczuwałem się w położenie autora (jakoś wolę to określenie niż "podmiot liryczny").

Bardziej przemówiły do mnie sonety, w których Petrarca zwraca się do Laury już nieżyjącej niż do żywej, a mimo to odległej. Ta tęsknota emanuje z każdego wiersza. Piękne to było. Szkoda tylko, że to wydanie zawiera wybór sonetów a nie całość.

Polecam.

Mogę powiedzieć "Nareszcie!", bo do sonetów Petrarki przymierzałem się od dawna. Udało się. Lektura nie odrzucała ani nie nudziła, a z każdym kolejnym sonetem coraz bardziej wczuwałem się w położenie autora (jakoś wolę to określenie niż "podmiot liryczny").

Bardziej przemówiły do mnie sonety, w których Petrarca zwraca się do Laury już nieżyjącej niż do żywej, a mimo to...

"Sonety do Laury", choć pochodzące z baroku i wpisujące się w pojęcie przerostu formy nad treścią, okazały się w pewien sposób intrygujące. W okresie licealnym poznaje się zaledwie kilka utworów Petrarki, ja natomiast znalazłam cały ich zbiorek na wymianie książek, więc pomyślałam, że warto po niego sięgnąć. W każdym razie nie żałuję.
Czytelnik zaznajamia się z krótką notką biograficzną autora, która pomaga mu lepiej zrozumieć przytaczane treści. Sonety dzielą się na dwie części - przed śmiercią Laury i po niej. Wciąż myślę nad specyfiką tych wyznań miłosnych, bo przecież autor nie poznał Laury bezpośrednio, a mimo tego kochał ją przez całe swoje życie. Miłość ta przynosiła mu zarówno ukojenie jak i potworny ból, zależnie od upływających lat. Autor często posługuje się symboliką związaną ze słońcem, ogniem i lodem, a ponadto zwraca uwagę na fizyczność Laury, co więcej - obawia się nawet, że po śmierci jej dusza może spodobać mu się mniej, że mimo wszystko mógł lepiej żyć, nie poznając kobiety.
Na podstawie sonetów jesteśmy w stanie zobrazować sobie myśli i uczucia, które towarzyszą Petrarce przez większość życia i to jest nawet całkiem urokliwe, skoro był tak wierny w swojej jednostronnej miłości. Polecam - dzieło przyjemne w interpretacji, nienachalne w treści, czasami nawet zaszczepiające w czytelniku ciepło.

"Sonety do Laury", choć pochodzące z baroku i wpisujące się w pojęcie przerostu formy nad treścią, okazały się w pewien sposób intrygujące. W okresie licealnym poznaje się zaledwie kilka utworów Petrarki, ja natomiast znalazłam cały ich zbiorek na wymianie książek, więc pomyślałam, że warto po niego sięgnąć. W każdym razie nie żałuję.
Czytelnik zaznajamia się z krótką notką...

Sonety do Laury to poezja w najczystszej postaci. Intrygujące metafory i niezwykle trafne porównania sprawiają, że chce się do nich wracać i je odczytywać na nowo raz za razem. Wybitny kunszt Petrarki czyni z tej lektury wyjątkową przyjemność, a jeśli dodamy do tego temat wielkiej miłości to na pytanie czy warto ją przeczytać, odpowiedź rodzi się sama.

Sonety do Laury to poezja w najczystszej postaci. Intrygujące metafory i niezwykle trafne porównania sprawiają, że chce się do nich wracać i je odczytywać na nowo raz za razem. Wybitny kunszt Petrarki czyni z tej lektury wyjątkową przyjemność, a jeśli dodamy do tego temat wielkiej miłości to na pytanie czy warto ją przeczytać, odpowiedź rodzi się sama.

Te wiersze były wspaniałe, gdyby nie:
a) Pełna niedorzecznej chrześcijańskiej nadziei postawa Petrarci, jego brak szacunku do tak opiewanego ciała i życia 'doczesnego'
b) Fatalny przekład Jalu Kurka (wydanie PIW, teraz się nie dziwię, czemu kosztowało złotówkę)

Te wiersze były wspaniałe, gdyby nie:
a) Pełna niedorzecznej chrześcijańskiej nadziei postawa Petrarci, jego brak szacunku do tak opiewanego ciała i życia 'doczesnego'
b) Fatalny przekład Jalu Kurka (wydanie PIW, teraz się nie dziwię, czemu kosztowało złotówkę)