Ponad 100 – stronicowy wstęp. Chyba tylko u nas Bibliotekę Narodową stać na tak solidne przedmowy. Znajduje się tam biografia Pietrarcki; dowiadujemy się z niej między innymi, iż pisarz był niezwykle oczytanym człowiekiem, uwielbiał starożytnych literatów – przede wszystkim Cycerona i Wergiliusza. Natomiast jego misją życiową było szerzenie humanizmu.

Książkę otwierają Sonety opiewające idealną miłość, czyli poezje Petrarcki ku chwale nieodżałowanej Laury. Wiele tu wzniosłości, namiętności targającymi kochankiem skarżącym się na bezwzględność ukochanej, co przybiera czasem wręcz komiczną postać np. „To niemożliwe, aby wół kulawy doścignął łanie śmigłą i polotną” .... Niczym Rycerz Lwów do swej boskiej Cudenii z Toboso, czyli Don Kichot do Dulcynei – takie porównanie mi się skojarzyło.

W zbiorze znajduje się kilka przetworzeń utworów Petrarci przez Mickiewicza, a także ogólnie sporo nawiązań do mitologii oraz Biblii.

Książka zawiera wysokiej klasy przemyślenia filozoficzne i trafiające w sedno bon moty jak np;

„Człowiek ignorujący czas teraźniejszy z powodu myśli o przyszłości żyć będzie bezużytecznie dla siebie i innych”

„Można zmusić wielu ludzi do głoszenia czegoś, ale nikogo nie można zmusić do uwierzenia w to”

„Co pospólstwo sądzi o mnie, jest mi tak obojętne, jak sąd trzody głupiego bydła”.

Ogólnie trzeba przyznać, że interesującą różnorodnością literacką cechuje się „Wybór pism” włoskiego humanisty.

Ponad 100 – stronicowy wstęp. Chyba tylko u nas Bibliotekę Narodową stać na tak solidne przedmowy. Znajduje się tam biografia Pietrarcki; dowiadujemy się z niej między innymi, iż pisarz był niezwykle oczytanym człowiekiem, uwielbiał starożytnych literatów – przede wszystkim Cycerona i Wergiliusza. Natomiast jego misją życiową było szerzenie humanizmu.

Książkę otwierają...

wybór najpięknieszych sonetów mistrza Petrarki oraz niektórych pism włoskiego poety w tym znakomity tekst DE VITA SOLITARIA - "ŻYCIE W SAMOTNOŚCI"

wybór najpięknieszych sonetów mistrza Petrarki oraz niektórych pism włoskiego poety w tym znakomity tekst DE VITA SOLITARIA - "ŻYCIE W SAMOTNOŚCI"

Przy lekturze "Wyboru pism" Petrarci można odnieść wrażenie, że ten słynny poeta miał dwie twarze. Z jego najsłynniejszego dzieła, jakim są sonety do Laury, wyłania się obraz człowieka załamanego miłością może nie tyle nieodwzajemnioną (bo stosunek Laury do Francesca jest stokroć bardziej życzliwy i przyjazny, niż słynnej Beatrycze do Dantego, które to miłosne przypadki są do siebie bardzo podobne),co miłością niespełnioną. Mamy tutaj, podobnie jak u Dantego, ciągłe załamanie, płacz, wzdychanie do nieosiągalnej kobiety, a nawet depresję po jej śmierci, przeplatane peanami i wychwalaniem jej urody, mądrości, cnoty itd. Generalnie - nic nowego.
Ale już inne utwory Petrarci dobitnie pokazują, że tak naprawdę nie skupiał się on tylko i wyłącznie na tej niespełnionej miłości. Widzimy w nich człowieka wykształconego i bystrego, poświęcającego całe swoje życie na pogłębianie wiedzy, oraz - co ważne! - świadomego swojego wysokiego miejsca we współczesnym mu świecie (choć jednocześnie skromnego) i roli, jaką ono ze sobą niesie. Wygląda więc na to, że cały pesymistyczny wydźwięk sonetów jest głównie swoistym wytworem, grą literacką. Bo czy pierwszy lepszy "mazgaj-kochanek" bezustannie płaczący za swą ukochaną mógłby zostać bliskim przyjacielem najważniejszych osób w państwie? Czy mógłby zdobyć aż takie zaufanie, żeby jedne koronowane głowy wysyłały go do drugich z poselstwami w ich imieniu? Chyba najbardziej wymownym przykładem pozycji Petrarci, ale również jego samoświadomości, są jego listy do samego cesarza, Karola IV Luksemburskiego, pełne poufałości, a w końcu również i wyrzutów pod jego adresem. Zwykły autor sonetów miłosnych nie mógłby tego osiągnąć.
Generalnie Petrarca okazuje się być szalenie ciekawą postacią, wielowymiarową. A w trakcie lektury ogarniała mnie zazdrość, bo jak tu nie zazdrościć człowiekowi, który ucieka od zgiełku wielkiego miasta do wiejskiej posiadłości i całymi dniami może się zagłębiać w swojej prywatnej, wielkiej bibliotece? :)

Przy lekturze "Wyboru pism" Petrarci można odnieść wrażenie, że ten słynny poeta miał dwie twarze. Z jego najsłynniejszego dzieła, jakim są sonety do Laury, wyłania się obraz człowieka załamanego miłością może nie tyle nieodwzajemnioną (bo stosunek Laury do Francesca jest stokroć bardziej życzliwy i przyjazny, niż słynnej Beatrycze do Dantego, które to miłosne przypadki są...