Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra poezja pomaga żyć. Wzrusza, bawi i krzepi. Jest niczym dobre jadło i wyborne wino, dla tych jednak tylko, którzy potrafią smakować słowa i czują rytm zdań, dla obdarzonych malowniczą wyobraźnią, wreszcie dla czułych na piękno nadwrażliwców. Tego zdaje się nie uczą w szkole. Tam jest miejsce na rozbiór zdania, analizę wiersza etc. Poezja natomiast to kwestia uczuć i emocji, niekiedy tylko wiedzy, zwykle zdobywanej bezinteresownie i we własnym zakresie. Pieśni liryczne Horacego to dzieło artysty dojrzałego, a wiele z nich to erotyki. Sam Horacy był ponoć brzydalem (mawiał o sobie, że jest "wieprzem z trzody Epikura"). Miewał jednak kochanki, które na kartach swych utworów uwieczniał bądź to jako Leukonoe ("Naiwna"),bądź też Glicera ("Słodka"),czy też Lice ("Okrutna jak lwica"). Nade wszystko są Pieśni pochwałą wiejskiego życia, wina i prostego jadła. Nie dziwne to skoro sam Horacy z gminu się wywodził, a ojciec jego był wyzwoleńcem. Poeta przyszedł na świat 8 grudnia 65 r. p.n.e. w Wenuzji (obecnie Venosie). W wieku dziesięciu lat rozpoczął naukę greki, która - jak wspomina Maciej Cisło w obficie tu przeze mnie cytowanym Wstępie - była "łaciną" starożytności, a więc tym co stanowiło wyróżnik człowieka dobrze wykształconego i światłego. W tym też języku pisał Horacy pierwsze swe utwory, a późniejsza jego twórczość (w tym i Pieśni) stamtąd właśnie czerpała natchnienie. Jest zatem Horacy jednego ducha z liryką grecką, w sensie artystycznym z tamtego świata się wywodzi. Dość jednak o tym. Kto chce niech szuka głębszych informacji, ja zaś proponuję lekturę dwóch wybranych przeze mnie, jakże "współczesnych" przecież fragmentów (obydwa w przekładzie Adama Ważyka): Pieśń 1.11 (Do Leukonoe): Nie dociekaj nie nasza to rzecz Leukonoe kiedy umrzeć mam ja kiedy ty nie odsłaniaj babilońskich arkanów Co ma być niech będzie Czy wiele zim przed nami czy właśnie ostatnia pędzi morze Tyrreńskie na oporne skały rozważnie klaruj wino nadzieję odmierzaj na godziny - czas biegnie zazdrosny o słowa - i weseląc się dziś nie dowierzaj przyszłości Pieśń 2.16 (Do Pompejusza Grosfusa) (fragment): (...) Wschodnie bogactwa czy rózgi liktorów nic nie oddali napastliwych myśli nic nie wypłoszy niepokojów które krążą około wytwornego stropu Dobrze się żyje temu komu błyszczy solnica ojców na zwyczajnym stole kto nie zna nocy ograbionych ze snu lękiem o swoje czy ciemną chciwością Po co aż tyle zdobyczy ścigamy w tak krótkim życiu? I po cóż nam płynąć ku innym lądom pod nieznanym słońcem? Uchodząc z kraju kto ujdzie przed sobą? (...)