Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kocham tą książkę, uwielbiałam ją w dzieciństwie i czytam swoim dzieciom. Jedyne co mnie w niej razi, to brutalne i egocentryczne czasami traktowanie zwierząt, które rodzina trzymała w leśniczówce. Rozumiem jednak że książka jest też dokumentem swoich czasów- i stosunku do zwierząt tam, wtedy. Np. leśniczy który trzyma w domu i wychowuje na "zwierzę domowe" tygrysiątko... Dzikie zwierzę zostało odebrane matce dla sportu, dla satysfakcji myśliwego, że udało mu się dokonać czynu niezwykłego. Leśniczy dostosowywał drapieżnika do potrzeb domowych, tzn. zwierzak był brutalnie karcony za wszelkie swoje naturalne instynkty, np. gdy zapomniano go nakarmić a on upolował koguta.... Książka jest zbiorem krótkich historyjek-obrazków zebranych w długie rozdziały, na któe apetyt rośnie. Duża wrażliwość na przyrodę i opisy, których nie znajdzie się w disneyowskich bzdetach. Np. rosnące poroże jelenia było tak wrażliwe na dotyk, że prosił on dziewczynki by go drapały. Poroże było delikatne, pokryte miękkim meszkiem, mocno ukrwione.... Opisy bardzo cenne dla młodego pokolenia, jednak uważam że niektórych momentach należy się zatrzymać i zapytać dziecko: co myślisz o jego zachowaniu? Czy też byś tak zrobił, jak tata dziewczynek? Cudowne jest obcowanie z przyrodą i zwierzętami, ale czytając trzeba przejąć inicjatywę i uwrażliwiać dziecko na szacunek dla zwierząt, trzymanych, jakby nie było, dla ludzkiej rozrywki.