Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dzieciństwa interesowałem się historią i od tego czasu dużo czytałem na ten temat. W latach szkolnych były to zazwyczaj zainteresowania związane z tematyką serwowaną w podręcznikach. Już od najwcześniejszych lat zastanawiało mnie dlaczego nas kraj miał ciągle takie problemy z Niemcami. Wieku około 10 lat zastanawiał mnie fakt, że dwie straszliwe wojny światowe sprowokował dość niewielki, jak na warunki naszego globu, kraj i dlaczego nasza historia była tak bardzo sprzężona z historią naszego zachodniego sąsiada. Z stąd moje silne zainteresowanie historią Niemiec, praktycznie od początku mojej przygody z historią. Już w czasach szkoły średniej, gdy wyjeżdżałem na pierwsze wyjazdy zarobkowe do krajów niemiecko języcznych zachodziłem w głowę, jak to jest, że kraj, który dwukrotnie sromotnie przegrał globalny bój, zdołał się tak szybko podnieść ze zniszczeń i zewnętrznej kurateli, aby następnie zbudować tak solidną, niezależną gospodarkę i co dziwne z silną demokracją w kraju kajzera i Hitlera. Zastanawiało mnie co lub kto za tym stoi. I tak zainteresowałem się osobą Konrada Adenauera, postać praktycznie nieznaną w popularnej historiografii w Polsce. Adenauer w chwili gdy obejmował stery rządu nowo powstałej Republiki Federalnej Niemiec 1949r. miał już ponad 70 lat. Pomimo tego fakty zaważył na historii Niemiec, a pośrednio także rodzących się struktur europejskich na następne kilkanaście lat. Jego zapleczem politycznym była prawicowa scena polityczna określana mianem chadecji. Pierwszy kanclerz RFN był zdeklarowanym konserwatystą, którego polityczne modus vivendi polegało na zagospodarowaniu z jednej stronny głosów niemieckich przesiedleńców z obszarów wschodnich, którzy mieli bardzo reakcyjne stanowisko polityczne, a także niemieckich nacjonalistów/narodowców z szeroką rzeszą niemieckiej klasy robotniczej z drugiej stronny. Aby wygrać rywalizację o rząd robotniczych dusz z komunistami i socjalistami, Adenauer lansował politykę społecznej gospodarki rynkowej. Która sprowadzała się do tego aby bez naruszania własności prywatnej w gospodarce, a także zasadniczych praw nowoczesnego kapitalizmu, rozdzielać dużą cześć dochodu narodowego także dla pracowników najemnych. Aby ta popularna w populistycznej polityce tzw. „trzecia droga” mogła być zrealizowana w podzielonym i zniszczonym kraju potrzebny był „cud gospodarczy”. Dzięki bardzo silnym podstawą ekonomicznym, technologicznym oraz dyscypliny społecznej, wspartej dodatkowo kapitałem amerykańskim do historii przeszło hasło „niemieckiego cudu gospodarczego. Sędziwy Adenauer na gospodarce się nie znał ale miał szczęśliwą rękę do swoich współpracowników, którzy już wiedzieli co mają robić. Adenauer dążył do przywrócenia pozycji Niemiec w świecie po pierwsze przez gwałtowny rozwój gospodarczy, a po drugie po przez oparcie się o północno-atlantycki sojusz wojskowy i ścisłą współpracę z zachodnioeuropejskimi krajami ze szczególnym naciskiem na Francję. Po mimo wielkiej sławy ZSRR jako triumfatora nazizmu i największej potęgi militarnej świata, której forpoczty pancerne rozlokowane były na ternie wschodnich Niemiec, przewodniczący CDU był jednoznacznie antykomunistycznych przekonań, co nie było zbyt powszechne w powojennej Europie. Adenauer był na tyle sprytnym politykiem, że nie wypowiadał się na tematy na które nie miał wpływu albo były bardzo niezręczne dla Niemieckiej racji stanu. Jednak znając całokształt jego poglądów, a także pewne działania jak rehabilitowanie dawnych nazistowskich działaczy i żołnierzy za pewne nie mógł zaakceptować nowej granicy z Polską i z pewnością plany niemieckiego rządu federalnego do lat 60-tych zakładały rewizję tejże granicy w przypadku sprzyjającej koniunktury politycznej. Jednak ZSRR stał stalową stopą w Europie Środkowej i fakt ten całkowicie przekreślał jakiekolwiek niemieckie resentymenty do dawnych niemieckich kresów na Wschodzie. Jest to Jedna z bardzo niewielu korzyści jakie Polska odniosła ze swej wasalizacji przed „Wielkim Bratem” Czytając wspomnienia Konrada Adenauera możemy dowiedzieć się dużo o polityce zachodnioeuropejskiej, a nawet światowej z lat 50-tych i z początku lat 60-tych. Z spośród licznych wydarzeń najważniejszym dla niego były negocjację z Chruszczowem w Moskwie ws. nawiązania stosunków dyplomatycznych, dla których ceną miało być zwolnienie pozostałych w ZSRR jeńców Niemieckich. Czuje się z teksu, że była to bardzo ważna sprawa emocjonalna dla niego i większości społeczeństwa Niemieckiego. Myślę ze poza cała strefą uczuciową było to jakąś niewielką namiastką powojennej rewizji „krzywd niemieckich” a także symbolicznego zakończenia II Wojny Światowej dal tego narodu. Nie wspominając, już o tym, że był to wspaniały kapitał polityczny dla zbliżającego się do dziewięćdziesiątki szefa CDU, który rozpoczynał kolejną kampanię wyborczą.