Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Zapach żółtych róż” to drugi tom cyklu “Kroniki portowe”, który ma nam opowiadać o życiu rodziny O’Brien. W tym tomie poznajemy Bree O’Brien i jej powody powrotu do Chesapeake Shores. Bree O’Brien zawsze była bardziej zamknięta w sobie niż pozostała część rodzeństwa. Swoje problemy topiła w książkach, a jej największym marzeniem było zostanie uznaną dramatopisarką, której sztuki byłyby wystawiane w największych teatrach w Stanach Zjednoczonych. Swoich sił próbowała w Chicago, ale za jednym sukcesem przyszły pasma zawodowych niepowodzeń. Na dodatek partner nie wspierał jej tak jak powinien. W związku z tym Bree podejmuje decyzję o powrocie do Chesapeake Shores, gdzie otwiera kwiaciarnię… Ten tom nie różni się stylem od pierwszego. Sherryl Woods ponownie stosuje zabieg, gdzie jedne postaci przedstawia w sposób krystaliczny, a drugie bardzo negatywnie. Bree, która skrywała przed wszystkimi tajemnicą również przedstawiona jest w ten sposób (chociaż mniej niż jej starsza siostra Abby w poprzednim tomie). Gdy jej dawna miłość dowiaduje się, że dziewczyna jest w mieście oraz, że będą zmuszeni do ścisłej współpracy wpada w złość. Jako czytelnik byłam zmuszona do traktowania go źle, bo targały nim emocje, z którymi po prostu sobie nie radził. Jack był bardzo zraniony tym jak kilka lat temu potraktowała go Bree. Wszyscy natomiast współczuli Bree, ale nikt nie zastanowił się czemu Jack tak reaguje na byłą ukochaną. Nikt nie zadał sobie trudu na zastanowienie się czy zwykłe rozstanie wiele lat temu tak zadziałało na Jacka? Czy może za tym kryje się coś więcej? W tym tomie mamy również próby zejścia się Micka O’Briena ze swoją byłą żoną Megan. Tu też odniosłam wrażenie, że autorka usilnie sugeruje nam co myśleć. Poznając historię ich związku sprzed rozwodu - nie uważam, żeby któreś z nich było winne rozpadowi małżeństwa bardziej niż drugie. Do tego doprowadził upór obu stron i brak chęci osiągnięcia kompromisu. Jedyne z czym się zgadzam to podejście wszystkich dzieci do Megan. Kobieta zostawiła je w najgorszy możliwy sposób. Bez słowa, znikając nagle i nawet nie walcząc o to, aby zabrać je ze sobą do Nowego Jorku. Kwestia przebaczenia i pojednania jest bardzo ważna i Megan w stosunku do swoich dzieci wykazuje się cierpliwością i empatią. Zdaje sobie sprawę ze swoich błędów i tego jak je skrzywdziła. Każdy tom to próba pojednania się z innym dzieckiem. Pomijając te wszystkie kwestie i skupiając się tylko na wartości: czy dobrze spędziłam czas? Odpowiem, że tak. Jednak to nie pozwala dać mi wysokiej oceny tej książce, ponieważ rzeczy wspomniane wyżej też mnie irytowały i wpływały na odbiór książki.