Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tej książki nie da się i nie powinno się zapomnieć, aby nigdy nikomu nie przyszło odczuć to na własnej skórze, czy da się przeżyć i przetrwać w takich warunkach na jakie zostały skazane te matki z małymi dziećmi, starsi ludzie, którzy nikomu nic złego nie uczynili. Skazani przez "ludzi" na tak nieludzkie, nieprzyjazne i nieprzystosowane warunki do życia, w zimnych lepiankach, nieprzyjaznych temperaturach, strasznych mrozach zimą i upałach latem, przy braku opału i jedzenia, ciągle głodni, pragnący chleba. Czytając te bardzo dobrze spisane wspomnienia, siedzę w ciepłym mieszkanku, przy dobrym świetle, o pełnym żołądku, próbuję za autorką znaleźć się w Kazachstanie, sprawdzając na maps miejscowości do których zostali zesłani, sprawdzając obecne temperatury i wyobrazić sobie, czy mogłabym przetrwać tyle lat w takich warunkach i nie stracić wiary w Boga, zachować pogodę ducha. Wspaniale spisane wspomnienia przy których w wielu miejscach nie mogłam powstrzymać się do łez.