Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna książka z cyklu nie rozumiem zachowania autora/bohatera książki. Czy na prawdę ktoś, kto tak jak Julie, był maltretowany przez rodziców całe życie, po uwolnieniu od tyranów, stara się naprawić z nimi relacje i wciąż utrzymuje kontakt? To najbardziej mi zgrzytało gdy czytałam tą książkę. I to, że tylu dorosłych (już nie wspominam o lekarzach, od których matka wiedziała wszystko lepiej a oni byli bardzo podatni na jej wpływ) nie zorientowało się, że to matkę trzeba leczyć psychiatrycznie, a nie dziecko na wymyślone dolegliwości? Scena gdy matka nie cieszy się na wieść o dobrym stanie zdrowia córki powinna przede wszystkim zaalarmować lekarza. Kolejna sprawa. Nie mam pojęcia w jak bardzo nagannym stanie był proces adopcyjny w kraju, w którym żyła bohaterka, że zamiast zabrać dzieci od toksycznych rodziców, pracownicy pozwalali im na adopcję kolejnych. Jestem zła, że nikt z dorosłych nie zauważył co się dzieje i że nawet gdy Julie była dorosła i dowiedziała się o zastępczym zespole Munchausena kolejni dorośli jej nie wierzyli.