Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzy odrębne opowieści, każda o jednej z trzech sióstr. Fabularne powiązania między częściami są niewielkie, ale wszystkie dzieją się w tym samym miasteczku i w każdym pojawia się motyw lawendy. Schemat każdego opowiadania jest z grubsza następujący. Bohaterka po wielu trudnych przeżyciach wraca w rodzinne strony, żeby odpocząć i zapomnieć o kłopotach z przeszłości. W rodzinnych stronach spotyka diabelnie seksownego mężczyznę. Nie znają się, zamieniają ze sobą kilkanaście zdań, ale od pierwszego wejrzenia ogarnia ich pożądanie, więc idą do łóżka. Seks jest boski. Po seksie pojawia się w bohaterkach miłość, którą dieblenie seksowni mężczyźni odwzajemniają. Miłość leczy bohaterki z wszystkich psychicznych ran. Żyją razem długo i szczęśliwie. Tak, jest to napisane tak banalnie jak banalnie brzmi. Właściwie trochę jakby pisała to na swoim blogu nastolatka, która dopiero uczy się życia w dorosłym świecie. I snuje sobie fantazje, że prawdziwa miłość leczy z bezpłodności. Albo że mężczyzna ze skręconą kostką uprawia gorący seks w pozycji klasycznej. Infantylizację miłości jestem w stanie przeboleć. Gorzej z infantylizacją psychicznej traumy. Tutaj autorka balansuje na granicy, ale na szczęście jej nie przekracza. Najciekawiej rozpisany został wątek Violet. Cierpienia spowodowane problemami z zajściem w ciążę przelane na obsesyjną hodowlę roślin - to było dobrze i wiarygodnie rozegrane. Nie polecam tej książki nikomu. O wiele lepszych lekkich, pozytywnych i romantycznych czytadeł jest masa, więc nie ma sensu marnować czasu na coś co niby takie złe do końca nie jest, ale szczególnych wartości dodanych też nie przejawia.