Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Specyficzna. To pierwsze słowo, które przychodzi na myśl kiedy mam ocenić tę książkę. Sięgnęłam po nią po namowach osoby, która już ją czytała, a także ze względu na świetnie opinie oraz akcję rozgrywająca się w moim ukochanym Berlinie. Początkowo irytacja wzięła górę, po absurdalnej historii wsciekłego psa widzianego przez głównego bohatera pod wpływem % a także równie "głębokich" przemyśleń dt tego- czy czas po pijaku płynie wolniej czy szybciej. Po takich perełkach, myślałam że rzucę książkę w kąt. Również sam bohater wydawał mi się bezbarwny, bylejaki, pozbawiony ambicji...im bardziej jednak był niezadowolony i "jęczący" tym bardziej było widoczne jego ludzkie oblicze i prawdopodobnie właśnie przez te typowo polskie cechy, szczerze polubiłam zarówno jego jak i grupę jego przyjaciół. Niesamowita jest zwłaszcza jego próba wjazdu do Berlina Wschodniego, przesłuchanie, spacer po Kreuzbergu w poszukiwaniu przyjaciela-artysty a także irytująca próba przedostania się przez "morze" turystów skutecznie tamujących ruch na Kudammie. To tragikomiczna historia, pozostawiająca czytelnika w poczuciu lekkiej nostalgii i smutku. Obserowanie z Panem Lehmannem upadku muru berlińskiego, nie ma nic wspólnego z radością przedstawianą na urywkach z kronik dokumentalnych. Wg Pana Lehmanna nie było radości, tylko hałas przejeżdżających przez granicę samochodów i gapie, którzy podchmieleni wyszli z zachodnich knajp i nie widzieli czy od nadmiaru alkoholu mają jakieś zwidy... Znajomi Pana Lehmanna to jednak przebiegłe lisy i nawet ten historyczny moment potrafili wykorzystać w sposób charakterystyczny dla nich: w takim dniu, wystarczy podać się za człowieka z Berlina Wschodniego, a wtedy nikt nie odmówi darmowej podwózki...choćby na Schoeneberg lub najdalej na zachód wysunięte dzielnice Berlina...