Człowiek jest absolutnie samotny. Wszystko inne jest złudzeniem. (...) Nie spodziewaj się niczego oprócz zła. Jeśli zdarzy się coś przyjemne...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać285
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
- ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Ingmar Bergman
13
7,2/10
Urodzony: 18.07.1918Zmarły: 30.07.2007
Wybitny szwedzki reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta i pisarz. Przyszły reżyser studiował w Sztokholmie literaturę i historię, ale interesował się przede wszystkim teatrem. Grywał w studenckich przedstawieniach, pisał sztuki. Po dyplomie zatrudnił się w jednym z sztokholmskich teatrów jako praktykant i asystent reżysera. Jako reżyser teatralny zadebiutował w teatrze miejskim w Helsingborgu na południu Szwecji w 1944 roku, gdzie wyreżyserował Makbeta Szekspira. Od 1946 był głównym reżyserem Staadsteatern w Goeteborgu - reżyserował tam m.in. Kaligulę Camusa (1946) i Tramwaj zwany pożądaniem Williamsa (1949). Później pracował jako dyrektor Staadsteatern w Malmoe (1954-1963). Kiedy był dyrektorem teatru dramatycznego w Sztokholmie (1963-1966),reżyserował głośne spektakle Hedda Gabler Ibsena (1964),Szkoła żon Moliera (1966),Woyzeck Buechnera (1969),Wieczór Trzech Króli Szekspira (1975). Tam właśnie poznał aktorów, którzy grali potem w jego najgłośniejszych filmach, m.in. Gunnel Lindblom, Maxa von Sydowa, Ingrid Thulin oraz Bibi Andersson. Karierę reżysera filmowego rozpoczął w 1945 r. filmem Kryzys, a międzynarodowe uznanie i sławę zdobył w 1955 r. na festiwalu w Cannes Uśmiechem nocy, za który otrzymał nagrodę specjalną. Swoją pozycję potwierdził dwa lata później zdobywając na tym samym festiwalu nagrodę jury za Siódmą pieczęć (razem z Człowiekiem z marmuru Andrzeja Wajdy). W latach 70. Bergman został oskarżony o oszustwa podatkowe. Reżyser musiał uciekać ze Szwecji, by uniknąć więzienia. Przez kilka lat mieszkał w Niemczech. Na początku lat 80. zarzuty oddalono i Bergman mógł wrócić do ojczyzny. Za najlepsze dzieło filmowe Bergmana uważany jest epicki obraz Fanny i Aleksander, nakręcony po powrocie do Szwecji w 1982 r. i nagrodzony czterema Oscarami. Inne filmy Bergmana, które zyskały uznanie milionów widzów na całym świecie, to Tam, gdzie rosną poziomki (1957),Źródło (1960),Milczenie (1963),Szepty i krzyki (1973),Jesienna sonata (1978). Był filmowcem niezwykle płodnym, szczególnie jeżeli weźmie się pod uwagę ciężar gatunkowy jego dzieł. Bywało, że wprowadzał na ekrany po dwa filmy rocznie. Tematy, z którymi zmagał się Bergman, były trudne: milczenie i nieobecność Boga, egzystencjalna samotność człowieka w świecie, niemożność porozumienia z innymi, zagadka śmierci i cierpienia, emocjonalne piekło patologicznych relacji między bliskimi osobami, wina i pokuta, desperackie poszukiwanie sensu i usprawiedliwienia ludzkiego bytu. „Nie oglądam moich filmów zbyt często. Staję się wtedy płaczliwy i smutny” - wyznał Bergman. W 2003 roku powstał ostatni film reżysera pokazywany w szwedzkiej telewizji – „Sarabanda”. Rok później reżyser oświadczył, że przechodzi na emeryturę. Przyznał jednak, że najbardziej będzie mu brakowało pracy z aktorami. „Nie zdawałem sobie sprawy, że mogę tak bardzo za nimi tęsknić” - powiedział. Bergman był pięciokrotnie żonaty, miał dziewięcioro dzieci. Jego ostatnia żona, aktorka Ingrid Bergman, zmarła w maju 1995 roku. Reżyser otrzymał kilkanaście nagród na międzynarodowych festiwalach filmowych, m.in. Złotego Niedźwiedzia za Tam, gdzie rosną poziomki (1958),nagrodę specjalną MFF w Wenecji za Twarz (1959),Złoty Glob za Jesienną Sonatę (1979) oraz Złoty Glob i Cezara za Fanny i Aleksandra (1984). W 1971 roku otrzymał w Wenecji Złote Lwy za całokształt twórczości, a w 1988 r. - nagrodę Felixa za życiowy dorobek.
7,2/10średnia ocena książek autora
822 przeczytało książki autora
1 293 chce przeczytać książki autora
31fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Dialog, nr 1 (530) / styczeń 2001
Ingmar Bergman, Redakcja miesięcznika Dialog
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2001
Dialog, nr 4 / kwiecień 1995
Ingmar Bergman, Redakcja miesięcznika Dialog
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
1995
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Umiem dostrzec, że życie ma swoje wspaniałe momenty. Z pewną dozą obiektywizmu mogę skonstatować, że jest ono na przykład dość piękne. I sz...
Umiem dostrzec, że życie ma swoje wspaniałe momenty. Z pewną dozą obiektywizmu mogę skonstatować, że jest ono na przykład dość piękne. I szczodre. Czysto po akademicku potrafię pojąć, że daje ono wiele. Przykro mi tylko, że osobiście uważam je za zasrane
8 osób to lubiTrzeba nauczyć się żyć, ćwiczę się co dzień. Najgorszą przeszkodę stanowi to, że nie wiem kim jestem, szukam po omacku. Jeżeli ktoś pokocha ...
Trzeba nauczyć się żyć, ćwiczę się co dzień. Najgorszą przeszkodę stanowi to, że nie wiem kim jestem, szukam po omacku. Jeżeli ktoś pokocha mnie taką jaka jestem odważę się może w końcu spojrzeć na siebie samą.
7 osób to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Sceny z życia małżeńskiego Ingmar Bergman
7,4
To bardzo dobra książka. Czyta się jak sztukę czy scenariusz. Jest w niej jak sam tytuł wskazuje kilka ważnych scen z życia pewnego małżeństwa. Scen są przykre. Czytelnik zostaje momentami poczuciem beznadzieji, dorośli ludzie, którzy są kopletnie niedojrzali, nieodpowiedzialni, nie potrafią kochać, są wobec siebie okrutni, traktują się właściwie wyłącznie przedmiotowo, jako środek do zaspokojenia potrzeb i przyjemności. Co dziwne sami zdają sobie sprawę. Dziwne jest to dlatego, że ludzie którzy tak mocno nawykowo kłamią rzadko są w stanie być szczerzy sami ze sobą. To na prawdę gorzka analiza małżeństwa. Przykre jest dla mie to, że czytelnicy mogą się miejscami utożsamiać. Nawet tłumaczka to przyznaje. Mam nadzieję, że dla reszty to przestroga.
Sceny z życia małżeńskiego Ingmar Bergman
7,4
Było dla mnie nie lada zaskoczeniem, że ta króciutka książka wywołała we mnie aż tyle emocji. Miałam wrażenie, że z każdej strony wyzierał niewyobrażalny smutek. Pomimo formy i czasem dziwnych dialogów jak dla mnie dobitnie ukazane zmagania wielu ludzi. Zmagania z konwenansami, z celami, przyjętymi odgórnie drogami życia, z własnymi przekonaniami. Ta pozycja według mnie dobrze pokazuje to, że będąc dorosłym tak naprawdę nikt z nas nie jest pewny w stu procentach swoich decyzji i nawet w zaawansowanym wieku można wciąż uczyć się siebie i wynika to tylko z prostej a jakże skomplikowanej próby dążenia do szczęścia. Do odnalezienia siebie samego. Swoiście ukazane piękno tego, że miłość znaczy tak wiele. Mimo a może właśnie dzięki kilku sztampowym zachowaniom bohaterów i chwilowym przejawom pewnej zwierzęcości ta historia pozostanie w mojej pamięci jeszcze długo. Podsumowując sięgnęłam po nią ze względu na najnowszą ekranizację ale po pierwszym odcinku porzuciłam serial, żeby nie zaburzać obrazu w mojej głowie jaki pozostawił po sobie pierwowzór.