Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo chciałam szybko przebrnąć przez tę książkę. Kupiłam ją jakiś czas temu, a później zdałam sobie sprawę, że fikcja literacka na podstawie życia artystów z XIX/XX wieku trochę mnie przygnębia. Z tego powodu chciałabym nie lubić tej książki. Niestety, autorka mi to uniemożliwiła. Tak jak sobie zaplanowałam, przebrnęłam przez całość w ciągu kilku dni, i to z łatwością – ten świat jest tak żywy, a historia tak czarująca, że nie sposób było się oderwać. Proszę źle mnie nie zrozumieć. Osobiście nadal uważam te historie za bardzo przygnębiające. Zbyt dużo katastrof i zbyt dużo śmierci było w tamtych czasach na porządku dziennym, a więc nie sposób pominąć tych kwestii na stronach tego typu książek. Autorka jednak znalazła w tych historiach coś więcej niż groźbę zagłady wiszącą nad każdym rozdziałem – mało tego, jakimś cudem udało się jej nawet znaleźć tutaj refleksje podnoszące na duchu. „Cztery Muzy” to oczywiście zbiór historii czterech różnych kobiet bliskich Egonowi Schielemu, a przy tym – także jego modelek. Jego ułożona i cicha żona Edith, zakochana i zazdrosna Adele, płomienna i pewna siebie Wally, zaborcza i wspierająca siostra Gertrude. Każda z nich ma swoją, jakże odmienną historię. Historia Edith pokazuje nam, jak to możliwe, że przeciwieństwa się przyciągają. U Adele obserwujemy obsesję, złożoność siostrzanych relacji i przywileje wyższej klasy średniej. Wally udowadnia nam, że życie nie dla wszystkich jest łaskawe, ale przykre doświadczenia nie zawsze psują człowieka. Czasem, pod twardą, oziębłą skorupą, kryje się wrażliwe serce. Dzięki historii Gertrude ukazuje nam się dramatyczna przeszłość Egona. Ten rozdział wyjaśnia wiele na temat dorosłego charakteru artysty – choć prawdę mówiąc chciałabym, żeby ta nić kształtowania się charakteru była w powieści trochę wyraźniejsza. No i finalnie – klamra podsumowująca te wszystkie historie w jednej, bardziej nam współczesnej opowieści Evy i siedemdziesięcioośmioletniej Adele. Bardzo ładnie pomyślane. Dzięki tej książce sprawiedliwości stało się zadość. Historie tych kobiet wydają się do bólu prawdziwe. Nie brakuje w nich popełnionych błędów i zagubienia, choć jednocześnie bohaterki pozostają lojalne w stosunku do siebie samych i swoich przekonań. To dlatego w moich oczach wydały się tak silne. Autorka z pewnością pozwoliła sobie na dużą wolność literacką ze względu na luki w życiorysach. Myślę, że zrobiła to świetnie. Zmusiła do refleksji. Pozwoliła czytelnikowi wyrobić sobie zdanie na jakiś temat, tylko po to żeby zaraz przedstawić sytuację z innej perspektywy i opinię tę całkowicie zmienić! Przy tym ubrała wszystko w język bardzo płynny, obrazowy i przede wszystkim – wciągający. Nasze cztery muzy byłyby dumne, że powstała o nich taka książka.