Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę się Wam do czegoś przyznać. Kiedy zaczęłam czytać pierwszą część szweckiej trylogii Karin Smirnoff, myślałam że nie dotrwam do końca. Brak znaków interpunkcyjnych i zaskakująca ortografia sprawiają, że to książka, która różni się od wszystkiego co kiedykolwiek przeczytałam. Im dalej zanurzając się w historii odniosłam wrażenie,że ten zabieg przybliża nas do bohaterów, zmusza do zastanowienia się nad sensem każdego zdania, powoli przygotowując nas do szarego i smutnego świata. To właśnie on nadają stylowi autorki tego niepowtarzalnego tonu powieści. Z każdą kolejną stroną ten surowy język, taki niepowtarzalny, wręcz dziwny, gęsty i niepokojący klimat przenosi czytelnika w świat Janykippo, który jest pełen smutku i rozpaczy. Janakippo wraca do domu po wielu latach nieobecności. Wraca by pomóc bratu, który ma problemy z alkoholem. Podróż ta nie jest łatwa. Dom to miejsce gdzie demony wciąż żyją a mroczne wspomnienia z dzieciństwa bolą i są jak blizny, które pozostają pod powierzchnią duszy. Jej pokój przypomina tamte dni, pełne bólu, wstydu i krzyku. Wróciła by spróbować żyć na nowo. "𝐏𝐨𝐣𝐞𝐜𝐡𝐚ł𝐚𝐦 𝐝𝐨 𝐛𝐫𝐚𝐭𝐚 𝐧𝐚 𝐩𝐨ł𝐮𝐝𝐧𝐢𝐞" to blizny zapisane w duszy. Blizny, które chwytają za serce i sprawiają, że związujemy się z bohaterką całym ciałem i duszą. Nie da się o niej zapomnieć. Ile tu jest przemocy, bezsilności, koszmarów, których teraz i ja słyszę. Jedyne o czym marzysz to móc ją przytulić, tak mocno jak tylko potrafisz. Ta niezwykła podróż to objawienie szweckiej prozy. Niezwykle oddziaływująca na wyobraźnię czytelnika, pozostawiając trwały ślad w sercu. Autorka stworzyła obraz domu wypełniononego obojętnością, strachem ale również ogromną walką pomiędzy zagubionymi duszami, które na swój sposób walczą o siebie nawzajem. Jestem pewna, że ta historia jedyna i absolutnie wyjątkowa skradnie i Wasze serca.