Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Cicha pomoc dla nazistów. Tajna działalność byłych SS-manów i neonazistów”. Organizacja działająca pod nazwą Stille Hilfe oraz oficjalnie jako Stille Hilfe für Kriegsgefangene und Internierte czyli Cicha Pomoc dla Jeńców Wojennych i Internowanych. Została założona przez Helenę Elisabeth von Isenburg i była wszelkiego rodzaju wsparciem, dla byłych funkcjonariuszy III Rzeszy. „Szarą eminencją” zdecydowanie była córka Himmlera - Gudrun Burwitz. Pod słowem wsparcie, rozumiemy ucieczkę do innego kraju (głównie Ameryka Południowa),nową „bezpieczną” tożsamość, wsparcie w procesach sądowych i pokrywanie ich kosztów, czyli to wszystko, co pozwoliło uniknąć odpowiedzialności karnej, byłym zbrodniarzom wojennym. . Organizacja na przestrzeni lat, udzieliła wsparcia takim osobom jak: Adolf Eichman Anton Malloth, czy Josef Mengele. „Brunatni przyjaciele” z początku funkcjonowali jako organizacji pożytku publicznego, co dawało im jeszcze większe możliwości finansowe. Dowodem na to, jest reporterskie śledztwo przeprowadzone przez Petera Finkelgruena, dziennikarza, który przez 10 lat walczył o doprowadzenie przed niemiecki sąd, wojennego zbrodniarza Antona Mallotha - strażnika obozu koncentracyjnego w Theresienstadt (Terezín, „Mała twierdza” - Czechy),człowieka który w bestialski sposób zamordował jego dziadka. Na podstawie zgromadzonego materiału, możemy zobaczyć, w jaki sposób działała niemiecka prokuratura, a raczej w jaki sposób uniemożliwiała „rozwiązanie sprawy”, wręcz utrudniała i tuszowała ewidentne dowody. Jeśli dołożymy do tego wsparcie Cichej Pomocy, to śmiało można stwierdzić, że bezpieczeństwo Mallotha było na najwyższym poziomie. Molloth został skazany na dożywocie dopiero 55 lat po zakończeniu wojny i 57 lat po popełnieniu przez niego zbrodni!!. . Publikacja ta, powinna być wstępem do zdecydowanie obszerniejszej publikacji, materiału badawczego, który w szczegółowy sposób przedstawi działania organizacji, za którą płacili podatnicy, który wspierał kościół i państwo.