Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klimat "Ziemiożerczyni" znamy z książek innych latynoamerykanskich autorów, na przykład Gabriela Garcii Marqueza. Chodzi o realizm magiczny i charakterystycznie dla niego prowadzoną narrację. Tutaj czytamy o mlodej dziewczynie obdarzonej nadprzyrodzoną mocą, jaką jest generowanie wizji po połknięciu ziemi. Bohaterka pomaga rozwiązywać zagadki śmierci, porwań i przemocy, jakie mają miejsce w jej otoczeniu. Dziewczyna zmaga się przy okazji z wieloma niesprawiedliwościami i trudnościami, co odczuwamy przez styl opowiadania historii oraz wyrywane z kontekstu opisywane wydarzenia. Bohaterka żyje z bratem, a wyrosła w rodzinie, na której piętno pozostawiła przemoc ze strony ojca oraz nagła śmierć matki. Dokoła walają się butelki po alkoholu, do którego ma słabość bohaterka, jej brat i wszyscy najbliżsi. To nie najlepsze warunki dla rozwoju i życia. Opowieść jest poszatkowana i często nieco na siłę gmatwana. Efektem jest poczucie zagubienia i swego rodzaju hipnotyczny stan, w jaki wprawia nas historia Ziemiożerczyni. Zaczynamy odczuwać jak ona, czuć ciągle napięcie i niepewność tego, co przyniosą kolejne strony. Książka jest nierówna, bo z jednej strony mamy poetyckie ustępy i oniryczne zapisy marzeń sennych, z drugiej strony opisy czynności seksualnych, jedzenia i "żłopania piwa". Nie ma nic pomiędzy. Przez większość lektury wydaje się, że dążymy do bardziej konkretnego zakończenia, rozwiązania wątków, wyjaśnienia wszystkich niejasności, ale autorka postanawia zostawić nas w zawieszeniu i niepewności. Książka ma ogromny potencjał, bo tyle w niej wspaniałych wątków! Tyle genialnych pomysłów i nieźle zarysowujących się postaci! Niestety wszystko zostało zniszczone w samym zarodku, zanim zdążyło się rozwinąć. Wielka szkoda. Ciekawa jestem, czy wynika to z braku pomysłu autorki na rozwinięcie tych wątków czy może z pośpiechu? Bo jeśli chodzilo o pozostawienie czytelnika w napięciu i pełnego rozczarowania brakiem zamknięcia poszczególnych historii - to udało się.