Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem bardzo wrażliwą osobą i tak jak potrafię płakać na programach telewizyjnych, tak podczas czytania nawet najbardziej wzruszających historii - nie pojawiają się łzy w moich oczach. Tym razem jednak sięgnęłam po książkę "Profesor Dębski. Lekarz od cudu życia", która sprawiła, że pierwszy raz od wielu lat - miałam ciarki na ciele, a oczy zachodziły łzami i to kilkukrotnie. Sylwetkę profesora Dębskiego poznałam bliżej dzięki tytułowi "Bez znieczulenia. Jak powstaje człowiek", natomiast "Profesor Dębski. Lekarz od cudu życia" dopełnił całości i utwierdził w przekonaniu, że drugiego takiego lekarza już nie będzie... A potrzeba nam ich, szczególnie teraz, kiedy to nie kobiety się liczą, ale to, co narzuca aktualnie rządząca partia. Romuald Dębski kochał swój zawód, a najbardziej ludzi, którzy do niego przychodzili. Każdą kobietę traktował indywidualnie, dbał o najmniejsze szczegóły, niczego nie bagatelizował, zajmował się najtrudniejszymi przypadkami i pomagał tym, którym tej pomocy wszędzie odmówiono. Robił to kosztem własnej rodziny, wolnego czasu i swojego zdrowia - doskonale wiedział, że ma ogromne problemy z kręgosłupem, ale odmawiał operacji, ponieważ nie miał pewności, czy sam będzie mógł je jeszcze wykonywać. Książka zawiera masę wspomnień ludzi mających, mniejszą lub większą, styczność z lekarzem, którzy zawdzięczają mu zdrowie i życie. Nie bez powodu mówiono o nim "profesor od spraw beznadziejnych" - kiedy wszyscy załamywali już ręce, on je zacierał i mówił "damy radę, wszystko będzie dobrze"... i tak było. Jego śmierć przyszła za szybko i zbyt nieoczekiwanie. Doktor pozostawił po sobie pustkę, której już chyba nikt nigdy nie zapełni. Śpieszmy się doceniać ludzi, bo tak szybko odchodzą...