Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdę mówiąc recenzja tej książki sprawia mi problem. Z jednej strony, sięgałam po nią pełna zapału, bo a) temat słuszny, b) wpisuje się idealnie w moje ostatnie trendy personalne, c) położony miał być w niej duży nacisk na praktyczność. Z drugiej strony, zarówno a) styl, b) wydanie, c) zawartość pozostawiają trochę do życzenia. Daję aż pięć gwiazdek za temat i bardzo wyczerpujące przypisy (mnóstwo materiału do przerobienia),a tylko pięć gwiazdek za wszystko inne. Co tu dużo mówić, temat tak, jak najbardziej słuszny i ważny. Koniec końców, dobrze że książka powstała (i że powstają inne podobne, zbierające dane i nagłaśniające problemy tego typu),ufam też, że nikomu nie stanie się krzywda, jeśli ją przeczyta. Nie jest to jakiś niezgrabny potworek albo książka nawołująca do palenia mężczyzn na stosach - nic z tych rzeczy. W zakresie zawartości, książce nie udało się wypełnić wszystkich obietnic. Istnieją co prawda, na przykład, podrozdziały w których możemy znaleźć dokładne zdania i sformułowania których możemy użyć na naszym szefie/współpracowniku/[tu wstaw], ale szczerze mówiąc nie zrobiły one na mnie specjalnego wrażenia. Możliwe, że jestem częścią problemu, taką już nieco cyniczną kobietą w miejscu pracy, która na pewne rzeczy reaguje (a może nie powinna) ze starym dobrym "To nie przejdzie". Tak czy inaczej, zawarte w książce elementy "zrób [powiedz]-to-sam[a]" nie dodały mi szczególnie otuchy. Najgorzej wypadło według mnie porady dotyczące awansu/rozmów o podwyżkę, a najlepiej - cały rozdział pt. "Dojdź do głosu" (który jest też moim ulubionym rozdziałem w całej pozycji). Styl autorki irytował mnie przez całą książkę. Nie ukrywam, że bywały strony, które najzwyczajniej w świecie przelatywałam wzrokiem. Jej humor nie zagrał z moim, a okazyjne angielskie wstawki działały mi na nerwy po jednej trzeciej książki. Nie mogłam wczuć się w ton pani Bennett, choć ciężko mi dokładnie określić dlaczego. Chociaż absolutnie nie neguję problemu seksizmu i jego obecności w miejscach pracy (nawet jeśli sama doświadczyłam jego znikomą ilość),to dysonans między mną a autorką utrzymywał się na podobnym poziomie przez całą moją styczność z książką. Nie jestem również przekonana co do polskiego wydania - różowa okładka średnio do mnie przemawia, podobnie jak wzniesiona (w triumfie?) pięść. Chociaż oprawa graficzna na pewno przyciąga uwagę, o wiele bardziej odpowiada mi angielska okładka (np. wydawnictwa Harper Wave). Prosta, pozbawiona grafik, z różowymi ELEMENTAMI, okraszona lekkim pazurem dzięki użytej czcionce. Co do wnętrza pozycji, to zakładam że rysunki, diagramy, bezcelowe quizy były już w oryginale, więc nie idzie to na karb polskiego wydania, ale nadal muszę skomentować: nie wiem czy to patriarchat tak na mnie wpłynął (i może podświadomie czuję, że dodane obrazki ujmują książce siły),ale obyłabym się totalnie bez opakowania tej bądź co bądź mądrej i pomocnej książki w dodatki graficzne. Sto razy bardziej wolałabym przeczytać ją wydaną jak wiele innych naukowych pozycji zamiast przerzucać strony pełne "śmiesznych" rysunków. Podsumowując - przeczytać? Tak, warto; a nuż humor i rysunki akurat Wam podpasują. A jeśli nie, to i tak polecam przez owe przebrnąć. Temat jest ważny, aktualny i rozpowszechnianie o nim wiedzy i informacji na pewno nikomu nie zaszkodzi (może patriarchatowi).