Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na szczęście jest literatura. Bo tyle się dziwnego, niedobrego dzieje, że trzeba mieć gdzie uciec. W literaturę najlepiej. Zwłaszcza jak się ucieka w coś tak soczystego, fenomenalnego jak "Utopek" Libery. To powojenna historia Górnego Śląska, po wkroczeniu na te tereny Armii Czerwonej, opowiedziana w taki sposób, że głowa mała. Tu się dzieje w każdej warstwie, w każdym elemencie. To czyste szaleństwo językowe, formalne - specyficzna interpunkcja, braki przeciwników, urywane zdania nadają opowieści rytm. A raczej opowieściom, bo historia goni tu historię, narrator - utopek Buks Molenda - co rusz zmienia tor opowieści, urywa je, wraca do nich. Jego perspektywa - obcego, ale też dziecka - wpływa na kształt opowiadania o wysiedleniach, przesiedleniach, prześladowaniu. Germanizacja, polonizacja, wszelkie nacjonalizmy, całe zło wojny i powojnia, nowej rzeczywistości politycznej - to wszystko tu jest, ale to historia tworzona, przetworzona przez utopka, więc to, co tu się wyprawia, jest nie do opisania. To trzeba przeczytać. I to tłumaczenie Sławy Lisieckiej! Jakże ja się cieszę, że na "Utopku" się nie kończy, że to trylogia. To jest tak dobre. Zazdroszczę Górnemu Śląskowi takiej literatury.