Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra historia, średnia literatura Książka składa się z trzech nierównych części. Najlepiej prezentuje się ostatnia, z płynną akcją. Przez tą się gna. Wcześniejsze dają obraz kultury indiańskiej i mimo zawirowań fabularnych i ostrego wejścia jakoś nie wciągają. Zabrakło chyba po prostu większych emocji w opisach. Autor znakomicie przedstawia ceremonie, jednak bardziej wygląda to na suche antropologiczne, czy etnograficzne relacjonowanie. Na przykład złożenie ofiary dla Gwiazdy Porannej, tak dramatyczne wydarzenie, a dziewczę... no jest. Sam główny bohater jakoś nie przekonuje. Prezentacja tej postaci kuleje. W powieści mamy też świat duchowy, wierzenia indiańskie, choć za bardzo ryzykowne uważam dodanie do opisu przyrody myśli sowy. Warto zaznaczyć, że sporo w książce faktów. To nie jakaś tam bujda o dobrych czy złych Indianach, czy inny Winnetou. Autor zdaje się chciał bardzo wiernie oddać realia tamtych czasów i wydarzeń. Pomimo pewnych defektów, to wartościowa pozycja. Ja cenię choćby sam fakt, że ktoś podjął trud wskrzeszenia świata plemion. I uczynił to z ogromną pieczołowitością. Tak na marginesie. Jeśli ktoś myślał, że w literaturze fantasy mamy trudne do wymówienia nazwy, to proszę poczytać o Paunisach i Arikarach.