Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skoro Polański skończył wczoraj 85 lat to najwyższy czas żeby przeczytać tę książkę, którą posiadam od lat. I mam z nią problem bo jest pięknie wydana, przypomina album ze zdjęciami z planów zdjęciowych, sporo cytatów i wspomnień. Największą wadą jest autor, który już od pierwszych stron określa Polańskiego mianem geniusza, mistrza, itd. Jego podniecenie osobą reżysera z każdą stroną rośnie. W książce nie ma słowa krytyki, nawet sprawa z Samanthą Geimer (usilnie opisywaną przez autora jako Gailey) została nazwana "głupstwem" i "przygodą z nastolatką". Autor usprawiedliwia uprawianie seksu z trzynastolatką. Wydaje mi się, że na karierze Polańskiego zaważyły dwa momenty - morderstwo Sharon Tate i zgwałcenie dziecka, a druga sprawa jest opisana jako błahostka. Bardzo nie spodobało mi się bezkrytyczne podejście do całego życia Polańskiego, autor nie widzi nic złego w żadnym jego działaniu i dalej pieje pieśni na jego cześć. Każdy film będący nawet porażką nazywa niedocenionym dziełem. Przez to jakoś książka straciła na wiarygodności. Mam jeszcze jedno wielkie zastrzeżenie - to książka dla osób, które widziały wszystkie filmy Polańskiego. Autor książki opisuje prawie każdy film od początku do końca. Nie chciałam wiedzieć jak kończy się "Nóż w wodzie", którego jeszcze nie widziałam. Dałam tak się złapać na pierwszych kilka filmów. Później byłam już cwańsza i jak czegoś nie widziałam to omijałam opis. Szkoda, bo książka wizualnie piękna, ale przemyślenia autora o talencie Polańskiego są całkowicie zbędne. Wystarczyłyby mi wspomnienia z planów zdjęciowych, te piękne zdjęcia i opisanie ówczesnej atmosfery i zdarzeń - bez dodawania ocen moralnych i artystycznych pisarza.