Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ze względów osobistych postanowiłam trochę pogłębić moją wiedzę na temat samobójstw i depresji, która jest często impulsem, by zdecydować się na ten czyn. Sądziłam, że literatura wskaże mi jakieś sposoby postępowania z ludźmi, którzy wyszli z próby samobójczej. Szukając konkretnych tytułów trafiłam na książkę Justyny Ziółkowskiej pt. „Samobójstwo – analiza narracji osób po próbach samobójczych”. Zachęcający opis tej pozycji sprawił, iż uznałam, że to może być książka której szukam. Niestety, po jej przeczytaniu praktycznie nie jestem bogatsza o żadną nową wiedzę. Książka ta jest zdecydowanie naukową rozprawą pisaną w większości bardzo trudnym i zagmatwanym językiem, który ciężko jest zrozumieć człowiekowi na co dzień nie mającemu zbyt wiele do czynienia z analizami psychologicznymi, mimo iż czytanie ze zrozumieniem nie przysparza mi problemu. Autorka w swojej książce skupia się głównie na analizowaniu licznych badań dotyczących prób samobójczych. Rozbiera wypowiedzi hospitalizowanych osób, z którymi prowadziła wywiady, na czynniki pierwsze, skupiając się np. na przypadkach gramatycznych i trybach czasowników jakich używają opowiadając o swoich doświadczeniach. Przypomina to chwilami badania lingwistyczne, a nie psychologiczne ujęcie problemu. Liczne przypisy, które stanowią ok 30% treści książki, powodują, iż może być ona wstępem do tematu i przyczynkiem do sięgnięcia po bardziej szczegółowe pozycje opisujące szeroki temat samobójstw. Jedyną zaletą powyższej książki wg mnie były przedstawione w niej transkrypcje wywiadów przeprowadzonych podczas badań, z osobami, które doświadczyły prób samobójczych. Pacjenci anonimowo opowiadali o swoich doświadczeniach opisując sam akt, ale i to, co przeżywali przed, co ich skłoniło do tego ostatecznego i tragicznego czynu oraz nakreślali dość ogólnie jak widzą swoją przyszłość teraz – „po” – i czy w ogóle jest to możliwe. Niestety, wypowiedzi te stanowią bardzo niewielki procent treści i przedstawione są zdecydowanie fragmentarycznie. Autorka sama pisze, iż jej „książka jest próbą spojrzenia na samobójstwo oczami ludzi, którzy doświadczyli myśli, decyzji, przygotowań i wreszcie próby samobójczej”. Wg mnie próbą bardzo nieudaną. Chyba, że jedynym odbiorcą, o którym myślała tworząc ją, byli „koledzy po fachu” zajmujący się badaniami naukowymi. Osoba „z zewnątrz” raczej nie znajdzie tam żadnych porad, które mogłaby wykorzystać w swoich prywatnych relacjach. Szkoda.