Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzedni tom robił wrażenie materiału promocyjnego filmu „X-men – Apokalipsa”. Jednakże zostawił po sobie parę konsekwencji, które można było rozwinąć w interesujący sposób. Czy udaje się to zrobić w tym tomie? Nightcrawler i Iceman ruszają w poszukiwaniu Colossusa, który został przemieniony w jeźdźca Apocalyps'e. Również Magik i Storm szukają zaginionej osoby – Sapny, uczennicy Ilyanny. Jednakże odnalezienie obu osób może wiązać się z wielkim niebezpieczeństwem dla X-men. Z wątkiem przemienionego Colossusa łączy się bezpośrednio wątek Apocalypse'a z przyszłości sprowadzonego do naszych czasów. Początkowo można sądzić, że nieśmiertelny mutant ma jakiś plan i manipuluje bohaterami. Jednakże dosyć szybko okazuje się, że nie ma tu żadnego drugiego dna , a łotr działa bardzo krótkowzrocznie. X-men łatwo go przechytrzają, a on sam staje się jedynie elementem komediowym. Również z Colossusem nie udaje się zrobić nic ciekawego. Zmarnowany potencjał. Trochę ciekawszy jest wątek Sapny. Pojawiają się tu wprawdzie motyw wałkowane już wielokrotnie w komiksach o X-men, ale potrafią złapać za serce. Niestety zirytowało mnie poprowadzenie motywu z bohaterami z różnych światów – nie lubię takiej bezsensownej bitki. Za rysunki odpowiada tu znany z poprzedniego tomu Victor Ibanez. Jego kreska jest dosyć niedokładna i sceny akcji w jego wykonaniu nie wyglądają specjalnie spektakularnie. Doceniam jednak, że udaje mu się uniknąć chaosu. Tom zawiera też dwie historyjki oryginalnie wydane jako „Extaordinary X-men Annual”. Pierwsza z nich opowiada o próba uwolnienia dwóch mutanckich przestępców z więzienia, do którego zbliża się mgła Terrigenu. Z kolei w drugiej opowieści Forge pomaga Moon Girl skonstruować rakietę. Pierwsza historia to bardzo dobrze poprowadzona opowieść o skoku. Bohaterowie toczą wyścig z czasem, a na ich drodze stają kolejne przeszkody. Nic wielkiego, ale doceniam sprawne wykonanie. Opowieść ta jest zilustrowana przez Carlo Barberiego. Postacie w jego wykonaniu są za bardzo podobne siebie, zarówno ze względu na budowę ciała, jak i rysy twarzy. Uważam też, że nie udaje mu się oddać dynamiki zdarzeń. Podobało mi się jednak, że co jakiś czas pojawia się kadr z zegarem, co podkreśla upływ czasu. Z kolei historia o Moon Girl i Forge'u jest trochę o niczym. Całkiem sympatycznie wypadają ich przekomarzania, ale ogólnie niewiele z tego wynika. Rysunki Rosi Kämpfe są przyzwoite, ale wydały mi się trochę niedokładne. Ogólnie tom nie wykorzystuje potencjału jak w nim tkwił. Przyjemny jest wątek Sapne i historia o ucieczce z więzienia, ale reszta jest zupełnie niepotrzebna. Dosyć przeciętna rozrywka.