Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niedbał Ludwik Andrzej Ignacy (1872–1937),ksiądz, działacz łowiecki i pisarz religijny, działacz społeczny. Ur. 30 XI w Zbąszyniu, był synem restauratora Edwarda i Anny z domu Gutsche. Od r. 1883 uczęszczał do Gimnazjum Św. Marii Magdaleny w Poznaniu, uzyskując w r. 1891 maturę. W październiku t.r. wstąpił do Seminarium Arcybiskupiego Poznańskiego i studiował teologię, a święcenia kapłańskie otrzymał w Gnieźnie 23 VI 1895. Po krótkim pobycie na wikariacie parafii w Łabiszynie pod Bydgoszczą, w połowie października t.r. został wikariuszem przy archikatedrze poznańskiej i pełnił m. in. funkcje kapelana przy boku bpa Edwarda Likowskiego. W styczniu 1900 objął probostwo w Dubinie koło Jutrosina (dawny pow. rawicki) i pracował tu ponad dwadzieścia lat. Przy parafii prowadził kilka stowarzyszeń kościelnych oraz Koło Śpiewackie. Wygłaszał kazania w duchu patriotycznym, a w czasie strajku szkolnego w Wielkopolsce występował gorąco w obronie nauczania dzieci religii po polsku, za co otrzymał napomnienie ze strony administratora diecezji poznańskiej, bpa E. Likowskiego. Dn. 7 I 1907 władze pruskie oskarżyły N-a o wzywanie z ambony ludności do oporu i strajku wobec władz. Na rozprawie sądowej w Lesznie 22 II 1907 został skazany na miesiąc więzienia i 200 marek grzywny. O sprawie tej szeroko pisała prasa poznańska. Karę odbył od 8 VII do 8 VIII 1907 w Wisłoujściu. Jego powrót z więzienia spotkał się z manifestacyjnym powitaniem ze strony miejscowego społeczeństwa.
N., który początkowo sam był zapalonym myśliwym, działał później w Tow. Łowieckim w Poznaniu, przede wszystkim jako inicjator rozmaitych akcji kynologicznych (jak regulamin popisów wyżłów, księga rodowodowa psów myśliwskich). Równocześnie zgromadził materiały do terminologii języka łowieckiego, które wydał pt. Słownik polsko-niemiecki i niemiecko-polski najczęściej używanych wyrazów i zwrotów gwary myśliwskiej (P. 1917). Z powodu rozwijającego się przewlekłego gośćca stawowego zrezygnował z probostwa w Dubinie i w połowie marca 1921 przeniósł się na stale do Poznania, przestając pełnić funkcje duszpasterskie. W okresie od stycznia 1921 do polowy 1923 r. był sekretarzem generalnym Związku Kobiet Pracujących i redaktorem odpowiedzialnym (od 6 II 1921 do 15 III 1922) miesięcznika „Gazeta dla Kobiet”. W l. 1923–4 był sekretarzem generalnym Związku Kapłanów «Unitas». Od 1 XII 1927 do 15 VI 1928 sprawował funkcję notariusza Arcybiskupiego Sądu Metropolitalnego w Poznaniu, a od 9 V 1928 aż do śmierci był delegatem prymasa kard. Augusta Hlonda do Komitetu Ochrony Przyrody na Wielkopolskę i Pomorze, współpracując z prof. Adamem Wodziczką. Równocześnie w l. 1928–30 był nauczycielem religii w Prywatym Wielkopolskim Gimnazjum Humanistycznym w Poznaniu. Ponadto od 11 IV 1922 aż do śmierci był prezesem pierwszego w Polsce towarzystwa Centralnego Oddziału Kynologicznego przy Polskim Związku Myśliwych w Poznaniu. Był także głównym założycielem (a później członkiem honorowym) Tow. «Łowiec Wielkopolski», wieloletnim prezesem jego Sekcji Kynologicznej (od połowy 1923 r.) i Sekcji Naukowej. Brał czynny udział w pracach nad ujednoliceniem statutu centrali związkowej Polskiego Związku Łowieckiego w Warszawie.