Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co otrzymamy, gdy połączymy górnolotny, rymowany epos o tematyce mitów greckich z przyziemnym szwajcarskim humorem a całość okrasimy wyrazami dźwiękonaśladowczymi, których nie powstydziłby się żaden komiks Marvela? Odpowiedzi nie trzeba szukać po przeczytaniu „Olimpijskiej wiosny” Carla Spittelera. To nagrodzone nagrodą Nobla dzieło to zaprawdę chimera o monstrualnym kształcie: epos zawiera 20.000 wersów (dla porównania: „Iliada” ma ich „zaledwie” 15.693) i zadziałał na mnie jak olbrzymia wieża czarodzieja Sarumana postawiona pośród afrykańskiej, płaskiej jak stół sawanny. Mówiąc inaczej – jest to poezja, która wydaje się na pierwszy rzut oka czymś zupełnie innym, niż to, czym w rzeczywistości jest. Pierwsze starcie z twórczością Spittelera było dla mnie bardzo frustrujące – wydawało mi się, że będę musiał przeczytać nudną, nowoczesną wersję mitów greckich. Odpadłem po pierwszych stu stronach mozolnego przebijania się przez pseudo-antyczny epos. Dlatego podjąłem w ramach styczniowego wyzwania LC ponowną próbę wgłębienia się w temat. Było już trochę lepiej. W pewnym momencie zrozumiałem, że autor w rzeczywistości wykorzystał tak podniosły i pozornie nienaruszalny temat po to, aby sobie zdrowo pokpić ze swych szwajcarskich ziomków. Zaciekawiły mnie również elementy fantastyczne eposu (robotopodobny sługa bogów na przykład). Tym niemniej „Olimpijska wiosna” to dzisiaj dzieło praktycznie zapomniane. Czytelnika odstrasza sam rozmiar eposu. Mam wrażenie, że Spitteler użył poetyckiego odpowiednika „Grubej Berty”, aby osiągnąć efekt, który byłby do zrealizowania przy o wiele mniejszej gigantomanii. Najlepszy przykład na strzelanie z armaty do wróbli.