Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komiks o szkole dla mutantów prowadzonej przez Wolverine’a. Pewnego dnia wszyscy nauczyciele w szkole im. Jean Grey znikają. Zaniepokojeni uczniowie znajdują ich w pobliskim cyrku, gdzie pracują wyraźnie pod wpływem hipnozy… Wydanie tego komiksu w Polsce jest dosyć kuriozalne, bo ten tom to tak naprawdę piąty tom serii. Jest on strasznie wyrwany z kontekstu i czytelnik, który nie czytał wcześniejszych odsłon będzie kompletnie zagubiony. Przypuszczam, że na decyzji o polskim wydaniu zaważył głównie znaczek „Marvel Now” na okładce. Tom otwiera zeszyt stanowiący wyraźnie przerywnik po dramatycznych wydarzeniach z mini serii „Avengers kontra X-men”. Pojawia się tu parę wątków – rekrutacja nowych nauczycieli, nierozsądne zarządzenia Angela swoją firmą czy zapowiedź nowego zagrożenia. Pierwszy wątek wypada autentycznie zabawnie – pojawiają się różne postacie z uniwersum Marvela, które nie pasują do roli nauczycieli. Z kolei wątek Angela to moim zdaniem straszne kuriozum i dziwię się, że współczesne komiksy ciągle ukazują tak niedorzeczne pomysły w komiksie, który nie ma być parodią. Poza tym pojawiają się elementy obyczajowe – wyrzuty sumienia Indie czy decyzja Toada – szczególnie dla tego drugiego zapowiada to pewne zmiany. Następny zeszyt skupia się na misji Angela usiłującego zrekrutować do szkoły nową mutantkę. Już na etapie pomysłu to szwankuje – Angel ma poważane problemy psychiczne, więc nie za bardzo jest sens wysyłania go na samodzielną wyprawę, gdzie przede wszystkim ma zaprezentować szkołę z jak najlepszej. Idzie to mniej więcej tak jak można się spodziewać - gdyby nie Mystique, która zachowuje się bardzo głupio, to mogłoby się to skończyć jeszcze gorzej. Nowa postać jest w miarę sensowna (o wiele lepsza niż nowi bohaterowie z równoległej serii „Uncanny X-men”). Jednakże bardzo źle wypada debiut nowych łotrów na końcu tego zeszytu – część z nich wygląda jak jakieś parodie. Za rysunki w tej części tomu odpowiada Steve Sanders i przez większość numeru radzi sobie dobrze, ale Beast w jego wykonaniu wygląda jak koza. Główna historia jest ponownym wykorzystaniem starych pomysłów. X-men już parę razy mieli prane umysły i robili za rozrywkę dla gawiedzi (nawet w „X-men” v1 #111 był to też cyrk). Jak nietrudno się domyślić, to młode pokolenie musi ratować sytuację – szkoda, że nie do końca wykorzystano przy tym potencjał, jaki nieśli cyrkowi przeciwnicy, nawet nieumarte klauny wypadają tak sobie – równie dobrze mogły to być zwykłe łotry. Nowością jednak jest zamieszanie w to walki dwóch złoczyńców nawiązujących do „Frankensteina”- podobało mi się, że pomimo chwilowego sojuszu z pozytywnymi bohaterami, nie dochodzi do nagłej zmiany w sumieniu jednego z nich. Ciekawie zapowiadała się też wspierająca głównego antagonistę czarownica, ale zostaje ona zbyt łatwo pokonana. Warto wspomnieć, że przy tej okazji powraca jeden z dawnych wrogów X-men, co może sugerować też powrót z grobu jednego z bardziej rozpoznawalnych bohaterów. Tom zamyka zeszyt skupiający się na randkach wybranych bohaterów. Obserwujemy tutaj relacje Storm z jej byłym mężem – o wiele lepiej przedstawione niż wcześniej, a także jej rodzący się związek z inną postacią – trochę wyszło to z czapy, szczególnie, że w to wszystko zamieszana jest zmiana fryzury. Dobrze wypada też randka Kitty i Bobby’ego pokazująca jak najlepiej uniknąć niezręcznych sytuacji. Bardzo zabawne jest też spotkanie młodej Jean Grey z Quentinem Quirem. Warto wspomnieć, że koniec sugeruje również pewne zmiany, jeżeli chodzi o postać Broo. Jeżeli chodzi o warstwę graficzną, to mamy tutaj aż trzech rysowników. Steve’a Sandersa już wspomniałem. Za pierwszy zeszyt i historię o cyrku odpowiada Nick Bradshaw – rysuje bardzo szczegółowo i pasuje do lekkiego klimatu historii. Mam jednak pewne zastrzeżenia, co do wizerunku Storm na początku tomu – niezamierzenie wyszła strasznie duża w kontraście do Kitty. Z kolei w ostatnim zeszycie rysuje David Lopez – bardzo dobrze radzi sobie z mimiką twarzy, a jego postacie wyglądają realistycznie – taki Greg Land w wersji dobrej. Mam mieszane uczucia co do tego tomu. Jest tu dużo niedorzecznych i infantylnych pomysłów. Fabularnie też nie jest specjalnie oryginalnie. Rysunki stoją za to w większości na dobrym pomysłem. Ciężko polecić komuś ten tom – nowi czytelnicy będą zagubieni nie znając kontekstu, a starzy wyjadacze będą się męczyć ze schematyczną fabułą. Wyszedł niestety taki średniak.