Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historyk, poeta oraz prawnik niemiecki, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1902. Rodzina Mommsena przez przynajmniej trzy stulecia posiadała majątek w Seebüll (obecnie Neukirchen). Karierę naukową rozpoczął jako profesor prawa w Lipsku. Zwolniony za poglądy demokratyczne w roku 1850, został 1852 profesorem prawa rzymskiego w Zurychu. W roku 1854 zaczął wykładać na wydziale filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, a także na wydziale prawa. W 1857 uzyskał urlop w celu odbycia podróży służbowych, z którego już do Wrocławia nie powrócił. Objął stanowisko profesora historii starożytnej w Berlinie.
W latach 1873–1882 występował w parlamencie przeciwko polityce Bismarcka. Objął kierownictwo „Corpus Inscriptionum Latinarum” i redakcję części „Monumenta Germaniae Historica” („Auctores Antiquissimi”). W 1902 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Komitet Noblowski uznał go za jednego z największych pisarzy historycznych. Theodor Mommsen był przede wszystkim prawnikiem – wybitnym znawcą prawa rzymskiego. Jego brat August Mommsen, wnuk Wilhelm Mommsen oraz prawnukowie, Hans i Wolfgang, zgodnie z tradycją rodzinną, również zostali historykami. Był historykiem przychylnym Hakacie i popierał działania antypolskie. Popierał działania zmierzające do zjednoczenia Niemiec. Proszony o skomentowanie I Konferencji Haskiej odpowiedział Konferencja pokoju wydaje mi się błędem drukarskim w historii świata - a o takich błędach nie pisze się komentarzy. 7 grudnia 1893 jako obcokrajowiec został odznaczony austro-węgierską Odznaką Honorową za Dzieła Sztuki i Umiejętności. Najważniejsze dzieło Theodora Mommsena, za które otrzymał Nagrodę Nobla, to Historia Rzymu (Römische Geschichte) obejmująca czasy do roku 46 przed Chrystusem (tomy 1–3 wydano w latach 1854-1856; tom 5 wydano w roku 1885; tom 4 [czasy cesarstwa] nie został wydany). Praca ta odznacza się żywością stylu i śmiałością idei; było tłumaczona na wiele języków.