Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Medale wykuwane przy przeciwnościach losu. Znacie to na pewno. Wszakże wszyscy uwielbiamy heroiczne historie kiedy udaje się przezwyciężyć trudności, pokonać rywali i zdobyć medal. Jednak Anna Suliśnka autorka reportażu „Olimpijki” daleko wykracza poza ten schemat opowieści o sportowcach. Już samo zawężenie książki do kobiecego sportu naprowadza na pewien trop, który w dalszej części książki zostaje rozwinięty. Oto bohaterki masowej wyobraźni z PRL-u, które w ujęciu reporterki uzyskują format normalnych ludzi. Mam tu na myśli to, że autorka przedstawiła ich troski, problemy, zachłyśnięcie się wielkim światem (patrz zagraniczne wyjazdy) oraz chęcią sportowej rywalizacji. Ogromnym plusem „Olimpijek” jest przedstawienie długiej i męczącej drogi – zwanej treningami – która zakończona została medalem olimpijskim. I to pomimo braków infrastrukturalnych czy wręcz prób uniemożliwienia startu w imprezie. Jak to miało miejsce w przypadku Danieli Walkowiak-Pileckiej, której specjalnie nie poinformowano starcie i przez to o mało co nie przegapiła swojego występu. Występu dodam, który zakończył się medalem. Powodem było to, że kajakarze – mężczyźni mieli wystąpić tego samego dnia, ale później i obawiano się, że pierwszym medal w polskim kajakarstwie zdobędzie kobieta. Dochodzi do tego jeszcze chociażby kwestia braków odpowiednich trenerów do sportu kobiecego. O infrastrukturze wspominałem. Książka napisana jest bardzo skrupulatnie i pozwala spojrzeć na sport od nieco innej strony. A poza tym mamy tu całkiem pokaźną galerię ludzkich losów. Daje o sobie znać również odwieczna kwestia przypadku, który ma niebagatelny wpływ na ludzkie życie.