Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł „Słowa pełne ognia” był dla mnie zwiastunem mądrej i pouczającej lektury Piotra Goursat. Już od pierwszych stron wiedziałam, że się nie zawiodę. W bezpośredni sposób ukazane są wartości, o których tak często zapominamy. Życie Piotra było oddane Bogu, ta książka jest drogowskazem i zachęceniem do lepszego życia jakie proponuje nam Bóg każdego dnia. Piotr Goursat uchodził za osobę cichą i skromną. Jego zasługom przypisuje się wprowadzenie nowego spojrzenia na bliską współpracę ludzi świeckich i księży. W raz z Martine Catta założył wspólnotę Emmanuel. Już w młodym wieku podjął decyzję życia w celibacie i złożył ślub czystości. Z zawodu Piotr był krytykiem filmowym i bardzo zapracowanym człowiekiem! Pojawi się pytanie, skąd brał czas na modlitwę? Uznawał zasadę, że powinniśmy robić wszystko to, co możemy, wkładając całe swoje serce. Niniejszą książkę opracowała Martine Catta, jego bliska współpracowniczka. Lektura powstała na podstawie wypowiedzi zarejestrowanych na taśmie magnetofonowej, sam Piotr nie pisał zbyt wiele. Warto wspomnieć więcej o wspólnocie Emmanuel, która jest owocem dzięki modlitwie o dar Ducha Świętego. Na dzień dzisiejszy wspólnota liczy około dziesięć tysięcy osób w kilkudziesięciu krajach na całym świecie. O początkach tej wspólnoty można przeczytać więcej w książce „Ogień i nadzieja”. „Słowa pełne ognia” jest lekturą skłaniającą do modlitwy i lepszego życia. Na jej kartach możemy przeczytać o niesamowitym nawróceniu. Mnie bardzo zaciekawiła ta historia. Jako osiemnastolatek, Piotr przeżył już bardzo wiele. Wtedy też zachorował na gruźlicę, można powiedzieć: szczęście w nieszczęściu, ponieważ dzięki temu doświadczył bliskiego spotkania z Chrystusem. Narodziła się w nim ogromna miłość do Boga. Poprzez postać Piotra możemy uzmysłowić sobie, jak niesamowite jest doświadczenie obecności Bożej w naszym życiu. Prawdziwość jego uwielbienia podkreśla fakt, że Piotr nie zdecydował się na kapłaństwo, jak sam powiedział: „Gdybym został księdzem, to znalazłbym się po drugiej stronie barykady. Każdy mógłby mi wtedy powiedzieć: „Oczywiście, że mówisz o Jezusie. Taką masz pracę. ” Zrozumiałem, że muszę pozostać człowiekiem świeckim.” Ta książka to przede wszystkim drogowskaz. Jest przepełniona wartościowymi spostrzeżeniami i pouczeniami Piotra. W życiu próbował przekazać jak cenna jest adoracja eucharystyczna, wspólnotowa liturgia, czy bezpośrednia ewangelizacja. Jako człowiek jest on idealnym przykładem wiary, nader wszystko cenił pokorę i nad nią pracował. Bardzo wbiło mi się w pamięć stwierdzenie: „Nie bój się własnej słabości”. Piotr sam siebie nazywał nieborakiem i mądrze twierdził, że bez Boga nie mamy nic. Dlatego też, jeżeli ulegamy jakiejś słabości, to powinniśmy wiedzieć, że jedyną pomocą jest Bóg, któremu z pewnością zależy na tym, by jego „żołnierz” wygrywał w walce z szatanem. Niewątpliwie ta książka nadaje się dla osób wierzących w Boga. Przykro mi jest to pisać, ale podejrzewam, że zacięty ateista zwyczajnie wyśmiałby postać Piotra i całą jego naukę. Jednak dla tych, którzy chcą go poznać, jest to idealna lektura napisana w lekkim stylu, trafiająca do serca. Widać, że Piotr Goursat był niezwykłym człowiekiem. Ta książka jest tego dowodem. Niepozorny, działający „po cichu”. 7 stycznia 2010 r. w Paryżu rozpoczął się diecezjalny proces zmierzający do beatyfikacji Piotra. Po tej książce jestem przekonana, że na to zasługuje. www.czytanie-najlepsza-nauka.blogspot.com