Jesteśmy społecznością, która kocha książki

autor zorganizował książkę wokół jednej kwestii: tzw. Planu D. Jeśli więc chcecie Państwo dowiedzieć się, jaki pomysł miał niejaki Doussinague i co z tego wyszło, rzecz jest jak najbardziej. Jednak Plan D to był tylko epizod, w dodatku taki, który wielkiego znaczenia praktycznego nie miał i który pojawił się na salonach krótko (1942). Autor rozdął go do przesadnych rozmiarów i umiejscowił go jako środek ciężkości swojej pracy. Skutek jest taki, że reszta została potraktowana dość pobieżnie jeśli nie powierzchownie. Innych poważnych zarzutów nie mam. Pomniejsze to np. ten, że autor nie poszedł za niektórymi rewelacyjnymi tropami które sam odkrył, np. że w latach 1939-1941 ZSRR utrzymywał potajemnie stosunki handlowe z frankistowską Hiszpanią. To jest temat na książkę, która byłaby rewelacją w światowej hispanistyce, nie na naszym polskim podwóreczku! Inny zarzut to przyjęcie wyłącznie hiszpańskiej perspektywy, a mówimy przecież o stosunkach dwustronnych. No, ale tu przyczyny sa oczywiste i trudno robić autorowi wyrzuty, że Rosjanie nie wpuścili do go swoich archiwów. Polecam czytelnikom, którzy chcą mieć ogólne pojęcia o polityce Hiszpanii względem ZSRR (nie o stosunkach hiszpańsko-radzieckich) lub o mało znanym epizodzie dyplomacji krajów neutralnych z okresu WW2.