Iwona Sabina Schymalla (ur. 1961) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, od 20 lipca 2009 do 7 października 2009 i ponownie od 12 października 2010 do 18 listopada 2011 dyrektor TVP1. Ukończyła resocjalizację i socjologię w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW w Warszawie.
W Telewizji Polskiej początkowo pracowała w Telewizji Edukacyjnej, później wraz z reorganizacją struktury telewizji publicznej została przeniesiona do działu oprawy TVP1 i pracowała jako prezenterka dnia. Prowadziła też relacje telewizyjne wizyt papieskich - 1997, 1999, 2002 i 2006. 20 lipca 2009 mianowana została nowym dyrektorem telewizyjnej Jedynki. Odwołana z tej funkcji w dniu 9 października 2009 r. 12 października 2010 zarząd TVP ponownie powierzył jej – po przyjęciu rezygnacji dotychczasowego dyrektora Witolda Gadowskiego – kierowanie pierwszym kanałem Telewizji Polskiej[1][2]. 19 lipca 2011 r. złożyła dymisję z pełnionego przez siebie stanowiska dyrektora TVP1 na ręce prezesa TVP, Juliusza Brauna[3]. Dzień później wycofała jednak swoją rezygnację[4]. 18 listopada 2011 została odwołana z zajmowanego stanowiska[5]. Pytana o powody tej decyzji rzeczniczka TVP powiedziała, że "zarząd miał większe oczekiwania w stosunku do anteny"[6].
Na antenie TVP3 prowadziła wspólnie z Robertem Tekielim program ewangelizacyjny Jarmark cudów na temat ruchu New Age i zagrożenia, jakie ma ze sobą nieść[7]. Do sierpnia 2009 prowadziła magazyn poranny Kawa czy herbata?, a także program religijno - publicystyczny Między ziemią a niebem. Przygotowywała również swój autorski program Profesjonaliści.
W VOX FM prowadziła wieczorny program publicystyczny.
Od stycznia 2012 prowadzi niedzielną debatę medyczną w Radiowej Jedynce.
W 2009 roku wystąpiła gościnnie w serialu Ranczo jako ona sama. Po odwołaniu z funkcji dyrektora TVP1 w 2009, wróciła do prowadzenia programów Kawa czy herbata? i Między ziemią a niebem.
Pozycja ważna z punktu widzenia edukacji społeczeństwa. To, co pokazują filmy i seriale nie ma odniesienia w rzeczywistości procesu karnego. Po książkę warto sięgnąć, by poznać prawdę, zobaczyć jak wygląda postępowanie przygotowawcze i potem postępowanie przed sądem. To wywiad rzeka przeprowadzony z byłą panią prokurator, więc czyta się go sprawnie. Duży plus za przystępność językową, bez prawniczej nowomowy.
Od kilku lat zdarza mi się pracować terapeutycznie i wsparciowo z osobami chorymi na Parkinsona w początkowych fazach choroby oraz bliskimi osób chorych. Z zawodowej ciekawości sięgnęłam po książkę Iwony Schymalli dotyczącą tej choroby. Napisana została w formie rozmów z wybitnymi specjalistami z zakresu neurologii, neurochirurgii, psychiatrii, psychologii, medycyny paliatywnej i tai chi.
Przyznam, że dawno nie czytałam tak dobrze, przejrzyście i wyczerpująco napisanej książki poradnikowej.
Uważam, że sprawdzi się dla osób chorych i ich bliskich zarówno świeżo po diagnozie jak i w późniejszych etapach choroby.
Omawiając zaś szczegółowiej samą treść książki warto zaznaczyć, że ujęte są w niej wszystkie obecnie dostępne metody leczenia, czyli:
🔸️klasyczne doustne podawanie lewodopy
a w zaawansowanych formach choroby:
🔸️ duodopa, czyli pompa podająca dojelitowo lewodopę,
🔸️podskórna pompa apomorfinowa
🔸️DBS (czyli głęboka stymulacja mózgu)
🔸️(dopiero wprowadzana do Polski) terapia genowa
🔸️a także kannabinoidy, czyli tzw. medyczna marihuana, stodowana w celu uśmierzania bólu
oraz
zasady wyboru poszczególnych metod leczenia objawowego oraz warunki kwalifikacji do nich pacjentów.
W książce omówione zostały także występujące jako następstwo choroby Parkinsona objawy z kręgu zaburzeń psychicznych:
🔸️zaburzenia spostrzegania (iluzje i omamy)
🔸️zaburzenia nastroju
🔸️zaburzenia napędu
🔸️zaburzenia snu
🔸️zaburzenia lękowe
oraz dlaczego tak ważne w leczeniu jest połączenie współpracy neurologa, psychiatry, fizjoterapeuty, psychologa, logopedy i dietetyka.
Co ważne, dużo miejsca poświęcono także tematyce przeżyć emocjonalnych związanych z chorobą Parkinsona zarówno u osób jej doświadczających jak i ich bliskich. A u jednych i drugich przykrych uczuć jest mnóstwo. Od przerażenia, lęku i niepewności zaczynając, na poczuciu winy i złości kończąc.
Dodatkowo w książce zawarto też wskazówki:
🔸️jak przystosować dom, by był bezpieczny dla osoby chorej
🔸️jak aktywizować chorego w warunkach domowych (nauka chodzenia długimi krokami, po schodach, zawracania, wstawania z krzesła, przekręcania się w łóżku z boku na bok)
🔸️jak komponować posiłki (w książce zamieszczono przykładowy jadłospis na 5 dni),w jaki sposób zestawiać posiłki z przyjmowanymi lekami, jak poprawiać apetyt osób chorych i dbać o odpowiednie nawodnienie.
Moim zdaniem ta książka powinna stać się lekturą podstawową dla osób chorujących na chorobę Parkinsona i ich bliskich.
Zdecydowanie polecam!
A dodatkowo, po więcej recenzji i rekomendacje, zapraszam na Kameralną Pracownię na Fb i Ig.