Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka próbowała zabić we mnie całą sympatię do Virgini Woolf i jej twórczości! Umęczyłam się i to dosłownie, choć na początku wydawało mi się, że może nie będzie tak źle. Pomyliłam się i to bardzo. Autorka już na dzień dobry próbuje skrócić dystans do czytelnika i wprowadza luźny, gawędziarski (choć bardziej chyba by tu pasowało plotkarski) styl opowieści, co zaczyna męczyć już przy dwudziestej stronie. Ale oczywiście na tym nie poprzestaje. Przez kolejnych sto stron powtarza w kółko, że to mąż Virgnii - Leonard - zniszczył jej psychikę i leczył swoje kompleksy kosztem pisarki. OK, to mogłoby być ciekawe, ale nie można powtarzać jednego i tego samego przez pół książki. Druga część trochę lepsza, ale niestety nie umiałam już jej docenić, bo straciłam kompletnie zdrowy osąd. Zdecydowanie nie polecam, gdyż portret Virginii jaki wychodzi z tej książki może być zabójczy dla entuzjastów jej postaci. Gdybym wcześniej nic o niej nie wiedziała pomyślałabym, że była tylko i wyłącznie znerwicowaną ofiarą losu, a nie jedną z czołowych postaci modernizmu.