Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od jakiegoś czasu na księgarskich półkach w dziale popularnonaukowym pojawiają się książki aspirujące do tego miana, ale mające niewiele wspólnego (lub wręcz zgoła nic) z nauką. I nie chodzi tu o jakieś ezoteryczne brednie, ale o książki pisane przez… ludzi nauki. Zdaję sobie sprawę, że poziom popularyzacji wiedzy może być różny w zależności od poziomu zaawansowania potencjalnego czytelnika. Ale od książki popularnonaukowej oczekuję wiedzy, wiedzy i przede wszystkim wiedzy. Różne osobiste opowiastki mają być jedynie ozdobnikiem, pewnym ubarwieniem tekstu, który bez ozdobników może wydawać się suchy i nudny. Niestety, coraz więcej książek o tematyce przyrodniczej ma te proporcje odwrócone, czasem skrajnie. Ukułem wiec pojęcie nowego gatunku literackiego: celebrycka książka przyrodnicza. Nie jest to autobiografia czy coś podobnego, ale książka o… autorze. Temat książki jest jedynie tłem. Miałem w ręku „Rzecz o sowach” i nie dało się tego czytać, bo sowy były tylko pretekstem do napisania książki o ich poszukiwaniach i wrażeniach z podróży autorki. Podobnie było z „Ptaki nie znają granic” – zapis rocznych obserwacji (zaliczania) kolejnych gatunków przez autora. Podobnie jest z „Jeżami”. Więcej tu o autorze i ludziach, z którymi się stykał, niż o samych jeżach. Łazi więc autor po polach, kalosze to najlepsze obuwie, a antena detektora czujników przymocowanych do jeży jest tak długa, że autor boi się, że zaczepi o linie wysokiego napięcia. I z tego typu opowieści składa się większość książki. Może to i zabawne, i ciekawe, ale w rozmowie przy piwie, w czasie spotkania z miłośnikami jeży, w czasie programu telewizyjnego. Zebrane w książce to już nie koniecznie. Kiedy widzę tytuł „Jeże” oczekuję informacji o jeżach a nie o tym, że są nacje, które jeże spożywają (i w jaki sposób),czy też o maniakach, którzy robią potrawki z trucheł jeży rozjechanych na drogach. Tak więc jako tako do przeczytania warte są trzy pierwsze rozdziały (z wyjątkiem wątpliwej jakości informacji "kulinarnych") oraz zakończenie. Całą resztę można sobie darować. Oceniam zawartość i jakość książki, a nie zaangażowanie w ochronę jeży (i ich siedlisk) samego autora, którego darzę dużą sympatią. Stąd tylko cztery gwiazdki. I to trochę na wyrost. Można sobie darować. Więcej informacji (i anegdotycznych opowieści) można znaleźć w Necie.