Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oceniam tę książkę dosyć nisko nie dlatego, że jest słaba jako taka, tylko dlatego, że konkretnie do mnie raczej nie trafia. Pisana jest bardzo subiektywnie, autor (nie wiem, dlaczego na okładce podanych jest dwoje, bo całość pisana jest z perspektywy Jacka Łęskiego, który co najwyżej przytacza opinie lub opowieści żony, ale w stosunku do całości jest tego niewiele) bardzo wyraźne zaznacza swoje poglądy i niestety bywają to osądy, z którymi nie potrafię się zgodzić. Gdyby to był quasi-reportaż o jakimś kraju, z którym łączy nas mniej zależności, na pewno oceniłabym go wyżej. Tu jest jednak inaczej. Jacek Łęski podkreśla, że nie ma żadnych korzeni na Kresach i wydaje się być z tego faktu zadowolony, zatem łatwo przychodzi mu stwierdzenie, że skoro przeciętny Ukrainiec nie bardzo wie o co chodziło z Banderą i UPA, to znaczy, że i Polacy powinni sobie dać spokój z rozpamiętywaniem. Dla mnie osobiście jest to postawa niemożliwa na ten moment do zaakceptowania. Książka, która stawia sobie za zadanie przybliżyć Polakom Ukrainę, powinna w większym stopniu pomagać przetrawić te trudne momenty wspólnej historii (również te, kiedy to Polacy nie byli fair wobec Ukraińców),a nie udawać, że ich nie było. Zamiatanie pod dywan nie jest moim zdaniem najlepszą drogą ku porozumieniu. Dlatego to nie jest książka dla mnie. Niemniej jeśli ktoś ma ochotę dowiedzieć się więcej o współczesnej Ukrainie, przede wszystkim w aspekcie kulinarnym i ekonomicznym, to ta książka jest dla niego odpowiednia.