Mówi się, że kryminał wraca do łask, że to gatunek, który wreszcie przestaje być uważany za literaturę klasy B (chociaż oczywiście zdarzają się książki, które należą do klasy C, D lub nawet Z). Nikt już nie wstydzi się, że wieczory spędza w towarzystwie literackich komisarzy, detektywów, policjantów, śledczych, profilerów oraz nade wszystko morderców, podpalaczy, gwałcicieli i porywaczy – nierzadko w jednej pokręconej osobie.

Sama pasjami czytam kryminały. Zaczęłam pewnie tak jak większość od Agathy Christie, Raymonda Chandlera i nieocenionego Joe Alexa. Potem na studiach odkryłam Borisa Akunina, Donnę Leon, Andrea Camileriego, Aleksandrę Marininę i oczywiście nieodżałowanego Henninga Mankella. To właśnie Mankell wprowadził mnie w zimny świat Skandynawii i obalił w mojej głowie mit Szwecji, jako kraju mlekiem i miodem płynącym. Chcąc poznać korzenie skandynawskiego kryminału sięgnęłam po książki duetu Per Wahlöö i Maj Sjöwall, bo to od nich się wszystko zaczęło. Potem jak burza przeszłam przez kryminały fińskie, islandzkie, duńskie, by na dłużej zanurzyć i zadurzyć się w Harrym Hole (niech już Nesbø do niego wróci!). Gdzieś jednak między Szwecją, a Islandią w moje ręce zaczęły wpadać książki Mariusza Czubaja, Marka Krajewskiego, Marcina Wrońskiego – ich akcja była równie porywająca, bohaterowie pełnokrwiści, a to wszystko polane było naszą polską rzeczywistością. Nie musiałam poznawać tekstu przetworzonego przez tłumacza – mogłam chodzić ulicami miast, które znam, a nie miast, które być może dopiero kiedyś poznam. Z czasem moja półka z polskimi powieściami kryminalnymi zaczęła się rozrastać, bo i pisarzy zaczęło przybywać. Teraz z trudem nadążam za rynkiem kryminalów – nawet przestałam je dodawać na półkę Chcę przeczytać, żeby nie mieć wyrzutów sumienia, że tak długo na niej zalegają.

Na początku października miałam przyjemność prowadzić dwa spotkania na Poznańskim Festiwalu Kryminałów Granda, a już w najbliższą sobotę poprowadzę spotkanie o polskich kryminałach podczas Krakowskich Targów Książki. Moimi gośćmi będą Gaja Grzegorzewska, Katarzyna Puzyńska i Ryszard Ćwirlej.

Gaja Grzegorzewska - rocznik 1980. Ukończyła filmoznawstwo na UJ. Jest laureatką Nagrody Wielkiego Kalibru w 2011 roku za "Topielicę" - trzeci kryminał z detektywką Julią Dobrowolską w roli głównej. Grzegorzewska grasuje głównie w Krakowie. Na zabijaniu zna się jak mało kto, co regularnie potwierdza jako felietonistka i recenzentka Portalu Kryminalnego. Betonowym pałacem — swoją najodważniejszą powieścią — udowadnia, że języka potrafi używać w bardzo niegrzeczny sposób.

Katarzyna Puzyńska – rocznik 1985. Z wykształcenia psycholog. Przez kilka lat pracowała jako nauczyciel akademicki na wydziale psychologii. Teraz całkowicie skupiła się na realizowaniu swojej największej pasji, czyli pisaniu. W wolnych chwilach biega, spaceruje ze swoimi psami i jeździ konno. Uwielbia Skandynawię i Hiszpanię. Jej najnowsza powieść Utopce (5 tom serii) ukaże się na początku listopada.

Ryszard Ćwirlej – rocznik 1964. polski dziennikarz telewizyjny i pisarz. Ukończył socjologię na Uniwersytecie Śląskim. Napisał m.in. cykl powieści kryminalnych, których akcja toczy się w latach 80. XX w. w Poznaniu. Jego najnowsza powieść Tam, ci będzie lepiej przenosi czytelników do lat 20. minionego wieku. To początek nowej, fascynującej serii książek, która odsłoni zupełnie inne, mroczniejsze oblicze Poznania.

Wspólnie zastanowimy się skąd wziął się polski kryminał i dokąd zmierza, czy lepsze są kryminały retro, czy powieści dziejące się współcześnie oraz czy można podzielić powieści kryminalne na damskie i męskie.

Zapraszam w sobotę do Saloniku Literackiego w hali Wisła na godzinę 10:00!