Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze nie skończyłam czytać, ale już chętnie polecam koleżankom. Książka świetnie napisana i nieprzyzwoicie wciągająca

Jeszcze nie skończyłam czytać, ale już chętnie polecam koleżankom. Książka świetnie napisana i nieprzyzwoicie wciągająca

To chyba pierwsza pozycja w mojej karierze czytelniczej obok której przeszłam obojętnie. Ani mnie specjalnie nie wzruszyła, poruszyła, ani nawet nie zirytowała. Ot przeczytałam i już.

Bohaterów jest tutaj dostatek, a powiedziałabym że nawet przesyt. Długo nie mogłam się połapać kto jest czyją żoną, kto kogo lubi, a kto od kogo jest zależny finansowo. Żeby nie psuć wam zabawy nie będę tego wyjaśniać, główkujcie sami. Jednocześnie nie mogę powiedzieć, że zżyłam się z którymś z nich, czy polubiłam. Dla mnie postacie choć przedstawione jako charakterystyczne i o odróżnialne nie miały głębi, pozbawione były głębszych uczuć. Do tej pory nie potrafię zrozumieć konwencji wprowadzenia tak wielu postaci trzeba mieć naprawdę wielki talent by oddać charaktery tylu osób na tak niewielu stronicach i autorka niestety tej umiejętności nie posiada.

Co do fabuły, sądzę że ma potencjał, ale rozwija się wolno i nie porywa szczególnie czytelnika, jako fanka kryminałów nazwałabym to nieudolną namiastką kryminału mającą dostarczyć czytelnikowi czegoś dodatkowego do dyskusji "o sztuce".

Podsumowując nie poczułam się przeniesiona w świat bohemy, może dlatego, że bohaterowie nie byli typową bohemą, bo i ciężko taką nazwać chociażby redaktora szarpiącego za włosy podwładną, uważającego się za melomana, czy towarzystwo spierające się na zasadzie „ja mam rację, nie ważne co wy sądzicie”. Jedynie Sebastian trącał posmakiem bohemy.

Największym plusem powieści były zawarte ciekawostki z życia znanych nam Tylko z twórczości artystów, te fragmenty czytałam jako jedyne z wielkim ożywieniem. Wiedzieliście, że Michał Anioł był nazywany katem i potępiał Rafaela za jego hulaszczy tryb życia?

To chyba pierwsza pozycja w mojej karierze czytelniczej obok której przeszłam obojętnie. Ani mnie specjalnie nie wzruszyła, poruszyła, ani nawet nie zirytowała. Ot przeczytałam i już.

Bohaterów jest tutaj dostatek, a powiedziałabym że nawet przesyt. Długo nie mogłam się połapać kto jest czyją żoną, kto kogo lubi, a kto od kogo jest zależny finansowo. Żeby nie psuć wam...

Dziś pisać każdy może. Więc napisał i krawiec. Za to krawiec nie byle jaki, bo Piotr Kowalski, znany, lubiony, ceniony. A dla kogo on nie szył! Ubzdurał sobie, że skoro szyć potrafi z finezją, a szycie to swoista sztuka, duszę artystyczną ujawni i pod postacią słowa pisanego. Sprawa okazała się całkiem porywająca, ale nie do końca prosta, bo co z tego, że się napisze, ale trzeba jeszcze wydać. A w ogóle czy wydawać? Piotr bardzo by chciał, ale na jego drodze stanie wiele przeszkód. Głównie z powodu tego, że powieść owa ma być niejako autobiografią rzeczonego krawca.
„Życie od podszewki” nie jest pozycją po którą sięgnęłabym sama, będąc pewną, że mi się spodoba. Ani okładka, ani opis na tejże nie odzwierciedlają tego co kryje się w środku. Dlatego bardzo cieszę się, że trafiła w moje ręce. Robiąc mały research na temat autora odkryłam z niemałym zdziwieniem, że postać Piotra Kowalskiego niejako odzwierciedla samego autora. Janusz Wiśniewski jest bowiem krawcem, krawcem który napisał „Życie skrojone na miarę” i tą samą powieść w „Życiu od podszewki” pisze Piotr. Fikcja i rzeczywistość przeplatają się tak sprawnie, że zwykły czytelnik (jak ja) nie jest w stanie ustalić co autor przytoczył ze swoich własnych doświadczeń, a co podpowiedziała mu wyobraźnia. I chyba ta niepewność, to jednoczesne poczucie realności i fikcji sprawia, że pozycja nabiera całkiem innego wymiaru. Autor niejako obnaża się pokazując to ile kosztowało go poprzednie obnażenie. Zakrawa to o literaturę lekko zabarwioną filozofią i psychologią, wspaniały efekt. Czyta się miło, autor ma niezwykle lekkie pióro, a to zawsze wpływa na plus książki.
Odniosłam wrażenie, że „Życie…” jest książką bardzo intymnie opowiadającą o tworzeniu książki jeszcze intymniejszej. Czytając podobnie jak Piotr zmagałam się z problemem wydawać, czy nie? Zastanawiałam się jak można by pomóc jemu i Adce. Jak może czuć się autor wiedząc jednocześnie, że stworzył dzieło życia i wiszący nad przepaścią pomiędzy dwoma skrajnie różnymi wyborami.
Ciekawym elementem są też fragmenty zawierające opisy pracy krawca i samych garniturów przez niego noszonych, przyznam szczerze że odkryłam w sobie olbrzymie pokłady niewiedzy na temat wspaniałego tworu jakim jest garnitur męski. Stroje Piotra śledziłam z wypiekami i próbowałam sobie wyobrazić. Ach panowie, czemu się tak nie ubieracie?
Ciężko mi tę książkę nazwać inaczej niż specyficzna. Nie umiej słowami oddać w całości jej klimatu. Bardzo mi się podobała i pewnie wrócę do „Życia skrojonego na miarę”, by zobaczyć o co cały ambaras. Nie mniej książka jest bardzo ciekawie skonstruowaną i niebanalną pozycją. Świetnym odwzorowaniem tego co dzieje się w głowie człowieka, gdy stoi nad trudnym wyborem. Nie wiem czy gdyby mnie zapytano, czy tak osobista książka powinna zostać wydana, potrafiłabym bez zająknięcia powiedzieć „niech pan wydaje!”. Dlatego cieszę się, że nie zostałam postanowiona przed takim pytaniem i mogłam bez konfliktu moralnego przeczytać tę pozycję.

Dziś pisać każdy może. Więc napisał i krawiec. Za to krawiec nie byle jaki, bo Piotr Kowalski, znany, lubiony, ceniony. A dla kogo on nie szył! Ubzdurał sobie, że skoro szyć potrafi z finezją, a szycie to swoista sztuka, duszę artystyczną ujawni i pod postacią słowa pisanego. Sprawa okazała się całkiem porywająca, ale nie do końca prosta, bo co z tego, że się napisze, ale...

XIX wieczna Anglia, dokładniej Londyn. Pracownica królowej i Scotland Yardu, Verz Revenge dochodzi do zdrowia pod czujnym okiem hrabiego Seny von Gorz, by potem w pełni sił zapolować na złoczyńców panoszących się w stolicy.

„Krwawy Romeo” jest kontynuacją „Pożyczonego czasu”, którego nie czytałam. Istnieją kontynuacje książki i ich kontynuacje, których czytanie w odwrotnej kolejności nie sprawia czytelnikowi problemu - ta do nich nie należy. Ciągle czułam się niedoinformowana i zdezorientowana. Zrzucę to więc na nieznajomość tomu pierwszego.

Muszę przyznać, że powieść jest oryginalna. Nie w każdej książce nastolatka jest pracownikiem Scotland Yardu, w dodatku wyjątkowym, a jednocześnie za grosz nie potrafi się bronić. Pewnie dlatego ma do dyspozycji hrabiego-demona będącego jej osobistym ochroniarzem, niańką i może kimś jeszcze… Przyznam, że po przeczytaniu sześćdziesięciu stron nie miałam już sił do Verz i hrabiego. Przez tą część książki mamy okazję obserwować li tylko relacje między głównymi bohaterami i nie jest to czynność „szalenie fascynująca”. Nie poruszyły mnie „ostre” dialogi zapowiadane na okładce, ani filozoficzne rozmyślania Verz. Irytowała mnie zwłaszcza pamiętnikowa konwencja, gdzie Revenge przedstawiała co się zdarzyło, a dopiero potem opowiadała jak do tego doszło. Ten zbieg kategorycznie blokował pojawienie się jakiejkolwiek emocjonalności, ot stało się i już. Kolejne stronice tchnęły trochę życiem, gdyż „wyzdrowiana” już Verz i jej podwładny ruszają na łów. I znów może dlatego, że nie czytałam poprzedniej części, nie bardzo mogłam połapać się kogo właściwie próbują wytropić. Pojawił się Kuba Rozpruwacz, Łowcy i jeszcze kilka organizacji których nie sposób spamiętać. Przyznam szczerze, że do tej pory nie wiem kogo bohaterowie „pokonali”.

Autorka starała się by książka nie była tylko powieścią dla nastolatków, wplotła w nią wątki troszkę metafizyczne z dużą dozą miejsca na domysły i filozofowanie. Może się nie znam, może to nie mój styl literatury, ale o ile po połowie wydarzenia zaczęły wciągać tak „wstawki” miałam ochotę ominąć, moim zdaniem nic nie wnosiły do całości. Ot, sztuka dla sztuki. Co do samego toku wydarzeń, powiem tylko, że przeskoki były zbyt nagłe i mało zrozumiałe, a postępowanie bohaterów czasem nie miały nic wspólnego z logicznością. Sami przyznacie, że mało naturalnie wygląda, gdy cały zespół najlepszych agentów robi w gacie, a w tym samym czasie nastolatka nie potrafiąca sama obronić swojego tyłka przejmuje dowodzenie. Bo tego, że Verz nawet nie próbuje się bronić, gdy ktoś obija jej twarz, nie rozumiem już kompletnie.

Przyczepię się jeszcze języka, Rączka starała się stylizować go na stary, tak by pasował do klimatu. Przyznam, że w większość książki jej to nie wyszło. Słownictwo współczesne przeplata się ze zwrotami czasem na siłę przestarzałymi. Nie oddaje klimatu, tylko irytuje, podobnie jak szyk zdań. Niektóre czytałam kilka razy, by zrozumieć o co chodzi.

Zakończenie fakt było spektakularne, inne, ale hmm… przewidywalne. Ostatnimi czasy mam wrażenie, że autorzy chcąc zakończyć niekonwencjonalnie robią to co Rączka i na dziś dzień jest to już taki trochę standard wśród „nieoczekiwanych” zakończeń.

Książka mnie nie oczarowała. Czytało mi się ciężko i w wielu momentach bez zbytniego zainteresowania. Ale czy odradzam przeczytanie jej? Bynajmniej. Agata Rączka to bardzo młoda autorka. Z tego co udało mi się o niej znaleźć zadebiutowała w wieku lat 13, dziś ma 17. To bardzo mało i odbija się to także w sposobie jej pisania. Niemniej zamierzam śledzić jej kolejne pozycje, być może na naszych oczach z piszącego dziecka wyrośnie na całkiem dobrą autorkę? Czas pokaże, a ja będę obserwować z zainteresowaniem.

XIX wieczna Anglia, dokładniej Londyn. Pracownica królowej i Scotland Yardu, Verz Revenge dochodzi do zdrowia pod czujnym okiem hrabiego Seny von Gorz, by potem w pełni sił zapolować na złoczyńców panoszących się w stolicy.

„Krwawy Romeo” jest kontynuacją „Pożyczonego czasu”, którego nie czytałam. Istnieją kontynuacje książki i ich kontynuacje, których czytanie w...

Z jednej strony bardzo korci mnie by tu, już, natychmiast opisać historię Liliany i Aleksieja, od początku do końca. Powstrzymuje mnie jedynie przekonanie, że to jest książka, którą trzeba przeczytać. By zrozumieć zawiłość i wspaniałą misterię tej historii jaką zbudowała autorka. Od pierwszych stron emocje towarzyszące bohaterom udzielają się czytelnikowi, co wcale nie jest łatwe do osiągnięcia. Dlatego ostrzegam przed czytaniem w miejscu publicznym. Ja nieświadomie (postanowiłam nie czytać recenzji i nie sugerować się) rozpoczęłam swoją przygodę z „Nadzieją” w pociągu i później z całej siły powstrzymywałam łzy, a w efekcie ocierałam ukradkiem policzki.

Mała Lilka- nieszczęśliwa dziewczynka obwiniana przez ojca o śmierć matki, jego ukochanej pierwszej żony, bita i odrzucana przez niego. Nieakceptowana przez inne dzieci z powodu małej, lecz kłopotliwej przypadłości. Nienawidzona przez przyrodnią siostrą, lekceważona przez macochę. Aleksiej- chłopiec który w czarnobylskiej katastrofie stracił ukochanych rodziców, wychowywany przez ciotkę Anastazję, kochającą i troskliwą opiekunkę, mimo to nieszczęśliwy z powodu odrzucenia przez miejscową ludność i rówieśników. Tych dwoje poznaje się za sprawą szczególnego zrządzenia losu, dzięki któremu mała Lili ratuje życie chłopca i z czasem staje się jego przyjaciółką. Wydawać by się mogło, że od tego momentu, od pojawienia się promyka słońca jakim jest przyjaźń między dwójką odmieńców, w ich życiu pojawi się szczęście. Niestety to dopiero początek opowieści. Opowieści nakreślonej przez cierpienie, ból i... nadzieję. Aleksiej pragnący szczęścia dziewczyny, którą z czasem nazywa Lilith i ona pragnąca niby tego samego, jednocześnie krzywdząca go boleśnie, czego przedsmak Aleks odczuje już podczas pierwszego spędzonego wspólnie lata. Jednak wbrew pozorom opowieść nie jest tak smutna „że aż trudno czytać” jak to czasem się zdarza. Choć losy bohaterów ujmują i wywołują wielkie emocje, autorka umiejętnie buduje nastrój w taki sposób by czytelnik nie poczuł zbytniego przytłoczenia i zniechęcenia. Akcji towarzyszą piękne słoneczne miejsca i pozytywne elementy pozwalające nieco odetchnąć. I na końcu Nadzieja. Lilianę poznajemy w dramatycznej sytuacji- ucieka ze swojego dotychczasowego życia, starając się zatrzeć ślady o swoim istnieniu. Jadąc w kierunku jedynego miejsca, które kojarzy jej się ze szczęściem. Właśnie do Nadziei. Czy uda jej się tam dotrzeć? Czy droga którą zapamiętała jako dziecko jest drogą prowadzącą do upragnionego miejsca? Jak potoczą się losy Aleksieja i Liliany? O tym musicie doczytać same, gdyż straszną zbrodnią z mojej strony byłoby pozbawienie Was przyjemności osobistego podążenia śladami bohaterów „Nadziei”.

Przyznam się szczerze, że gdybym dostała tę książkę bez okładki prawdopodobnie nie poznałabym jednej ze swoich ulubionych autorek (no może zdradzały ją malusieńkie rzeczy). A przyznam nie skromnie, że twórczość Katarzyny Michalak w żadnym wypadku nie jest mi obca. „Nadzieja” jest inna, co nie znaczy gorsza. Po raz pierwszy autorka nie przedstawia świata magicznego, pełnego pomocnych ludzi, świata w którym w końcu wszystko się udaje, a bohaterka jest urocza, trochę naiwna, nie potrafiąca nikogo skrzywdzić. Lili nie jest podobna, ani do Patrycji, ani do Gabrysi, czy Ewy. Z biegiem książki niejako zraża do siebie czytelnika swoim skomplikowanym zachowaniem. Nie mniej Kasia daje jej szansę, w fenomenalny sposób przedstawiając motywy jej działania, pozwalając czytelnikowi zrozumieć nawet jeśli nie popiera. To pierwsza książka „TEJ MICHALAK” w której kibicowałam facetowi, który urzekł mnie już od początku i do końca „trzymał” taką urzeczoną, mimo wszystko. Trzymał sercem i wytrwałością, ot co. Kolejną nowością jest brak dialogów pełnych humoru, i mało formalnego języka pełnego zabawnych wstawek, za które właśnie pokochałam twórczość Kasi, ale zdaję sobie sprawę, że „Nadzieja” wymagała innego potraktowania. To nie baśń o marzeniach. Fakt, o marzeniach jest, ale z uwzględnieniem bezlitosnego porządku świata.

Trzeba przyznać również, że temat książki jest tematem trudnym. Nie od dziś wiadomo, że przemoc w rodzinie jest powszechna. Autorka nie tylko ukazuje efekty jakie wywiera ona na dziecku, w mojej opinii obłędnie ukazując studium dziecka z rodziny patologicznej, samotnego, bitego i pozbawionego miłości, a nawet odrobiny zainteresowania, ale również porusza temat chyba jeszcze bardziej bolesny. Społecznego znieczulenia, braku chęci pomocy, ślepego zaakceptowania tego co się dzieje i zmowy milczenia. Bynajmniej mnie bardzo to poruszyło. „Nadzieja” jest powieścią bardzo dojrzałą, odważną i realną aż do bólu. Wciąga i nie pozwala odejść nawet po przekręceniu ostatniej strony, zostaje z czytelnikiem i nie pozwala szybko o sobie zapomnieć.

Po kolejne trochę z innej strony. Co dla mnie bardzo ważne, nawet przez chwilę nie domyślałam się co będzie dalej. Autorka wspaniale lawiruje między domysłami, by za każdym razem gdy pomyślałam „no teraz to już musi być oki”, zaigrać palcami po nosie i pokierować historię całkiem innym torem. Dzięki temu „Nadzieję” wręcz połyka się chcąc zaspokoić ciekawość o dalsze losy Lili i Alka.

Ciekawym jest także przeplecenie zdarzeń dziejących się w różnych okresach czasowych. Autorka skacze między dorosłym życiem Liliany, od momentu gdy ucieka, do czasów gdy jako sześciolatka poznała Aleksa. Widzimy dojrzewającą Lili, jednocześnie mając na bieżąco komentarz bohaterki, która właśnie próbuje przeżyć swoje katharsis. Moim zdanie jest to bardzo ciekawy zabieg, dodatkowo budujący nastrój i kierujący emocjami.

Słówko jeszcze o okładce. Brawa należą się autorce, bo to jej dzieło. Śliwka w czekoladzie. Piękna i przyciągająca wzrok. Intrygująca, tajemnicza i mówiąca wręcz „weź mnie”. Na pewno będzie wyróżniała się na księgarnianych półkach, sama jako „okładkowiec” na pewno kupiłabym ją dla samej tylko okładki, zaintrygowana cóż takie cudo może w sobie kryć.

Chciałam napisać recenzję krótką i na temat, wyszło jak zawsze. Mam nadzieje, że dobrze i że zachęciłam Was do sięgnięcia po „najmłodszą” Katarzyny Michalak. Moim zdaniem naprawdę warto!

Dziękuję za możliwość przedpremierowego przeczytania „Nadziei” Pani Kasi Michalak i jej Wydawcy.

Z jednej strony bardzo korci mnie by tu, już, natychmiast opisać historię Liliany i Aleksieja, od początku do końca. Powstrzymuje mnie jedynie przekonanie, że to jest książka, którą trzeba przeczytać. By zrozumieć zawiłość i wspaniałą misterię tej historii jaką zbudowała autorka. Od pierwszych stron emocje towarzyszące bohaterom udzielają się czytelnikowi, co wcale nie jest...