Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stojąc kiedyś w kolejce po autograf autora słyszałam głosy osób stojących za mną, które mówiły, że ,,Dygotem" Kuba Małecki tak wysoko postawił sobie poprzeczkę, że kolejne jego powieści mogą temu nie dorównać.
Ja, po lekturze ,,Śladów" uważam wprost przeciwnie.

Autor nie tylko trzyma poziom, jest coraz lepszy. W ,,Śladach" nie ogranicza się do jednej historii, jednego życia, jednego bohatera. Mamy tu cały kalejdoskop barw, słów i opowieści, a przede wszystkim ludzi. Ludzi, którzy są tak podobni do nas samych. Może nawet są nami. Łatwo się w tej książce zatracić, ale można też znaleźć siebie w postaciach, które poznajemy, a których życia łączą się jak elementy układanki. Jakub Małecki ma niesamowity dar pisania w taki sposób, że każde zdanie, każdy przecinek czy kropka mają znaczenie. Przez tę książkę po prostu się płynie.

Są książki, które wciągają mnie od pierwszych stron, które mnie bawią albo wzruszają do łez. Mało jest natomiast takich, które głęboko docierają do mojego serca i świadomości i które sprawiają, że jestem tak dumna z rodzimych autorów.

Stojąc kiedyś w kolejce po autograf autora słyszałam głosy osób stojących za mną, które mówiły, że ,,Dygotem" Kuba Małecki tak wysoko postawił sobie poprzeczkę, że kolejne jego powieści mogą temu nie dorównać.
Ja, po lekturze ,,Śladów" uważam wprost przeciwnie.

Autor nie tylko trzyma poziom, jest coraz lepszy. W ,,Śladach" nie ogranicza się do jednej historii, jednego...

No to jak to jest naprawdę z tą ,,Bad Mommy" ? Jest ,,bad" czy bardziej ,,good" ?
Nazwisko Tarryn Fisher kojarzyłam głównie z literackiego duetu z Colleen Hoover,za którą niestety niezbyt przepadam. Potem pojawiła się głośna ,,Margo". Jednak dopiero ,,Zła mama" przekonała mnie, żeby zapoznać się z tą autorką. Jak wspominam to pierwsze spotkanie ?
Zaczynając spodziewałam się, że książka będzie oparta na wyznaniach Fig, tymczasem podzielona jest ona na trzy części, każda z nich pisana z perspektywy jednego z głównych bohaterów i wydaje mi się, że całość bardzo skorzystała na tym zabiegu.

CZĘŚĆ PIERWSZA- ,,Szczęście mieszka przeważnie u sąsiadów"

Pierwsza część pisana jest w perspektywy Fig i chyba okazała się największym rozczarowaniem. Autorka daje nam tylko przedsmak tego co siedzi w głowie psychopatycznej sąsiadki. Liczyłam na głębsza analizę jej zachowania i coś co przyprawi mnie o prawdziwy wstrząs, tymczasem pojawił się zaledwie lekki dreszczyk.

CZĘŚĆ DRUGA- Psycholog czy pacjent ?

Darius. Tutaj należą się brawa, ponieważ mimo, że przewinienia złego męża okazały się dość prymitywne, to sama sytuacja mocno mnie zaskoczyła. Ten obraz kompletnie gryzł się z postacią, którą poznałam w pierwszej części. Ten kontrast, którego szukałam u Fig, dostałam u Dariusa. W domu kochany mąż i ojciec, w pracy troskliwy terapeuta, a po pracy i w głowie krył się szaleniec, nie potrafiący kontrolować swoich popędów i wykorzystujący pacjentki. Za tę część dla Tarryn duży plus.

CZĘŚĆ TRZECIA- Dobra czy zła mama ?

Ostania część przedstawiona z punktu widzenia Jolene- czyli jedynej normalnej osoby spośród całej trójki też bardzo mi się podobała. Obyło się może bez zaskoczeń na miarę Dariusa, ale wszystko naprawdę ciekawie się wyjaśniło. Bohaterka krok po kroku odkrywała brudy swojego męża, a potem sąsiadki i podjęła logiczne, mądre decyzje, które pozostawiły mnie usatysfakcjonowaną na koniec książki.

Te wymienione plusy nie zmieniają jednak faktu, że całokształt troszkę mnie rozczarował. Spodziewałam się psychopatów pokroju Kevina z filmu ,,Split", a Fig okazała się tymczasem dość nie groźną, choć obsesyjną osobą. Książkę czytało się jednak szybko i przyjemnie spędziłam z nią czas.

No to jak to jest naprawdę z tą ,,Bad Mommy" ? Jest ,,bad" czy bardziej ,,good" ?
Nazwisko Tarryn Fisher kojarzyłam głównie z literackiego duetu z Colleen Hoover,za którą niestety niezbyt przepadam. Potem pojawiła się głośna ,,Margo". Jednak dopiero ,,Zła mama" przekonała mnie, żeby zapoznać się z tą autorką. Jak wspominam to pierwsze spotkanie ?
Zaczynając spodziewałam...

Wokół ,,Dygotu" od razu zrobił się dość duży szum. Wszyscy polecali ją na prawo i lewo. Zachwalali samą książkę oraz autora, który dzięki niej zyskał prawdziwy rozgłos. Ja patrzyłam na to z boku, z nikłym zainteresowaniem, ponieważ do polskich autorów odnosiłam się sceptycznie i rzadko sięgałam bo rodzime pozycje. Do czasu.
Nie jestem fanką booktube'a, ale mam swoich ulubionych vlogerów, których opinie naprawdę dużo dla mnie znaczą i którymi kieruję się czasem przy wyborze książek. Jednym z nich jest Paweł P42, dlatego jego pozytywna opinia o ,,Dygocie" sprawiła, że przyjrzałam się lepiej tej pozycji.
Tematyka, wydawała się zupełnie odbiegać od tego co lubię i co najczęściej czytam, jednak dwa słowa kompletnie nie związane z fabułą sprawiły, że zechciałam ją przeczytać jeszcze bardziej. O co chodzi ? O ,,realizm magiczny". Kocham ten styl w malarstwie-chociażby naszego polskiego twórcy, Tomasza Sętowskiego- do tego stopnia, że postanowiłam kupić ,,Dygot" podczas Krakowskich Targów Książki. Przyznałam się autorowi, że jestem dopiero przed lekturą i w związku z tym w dedykacji znalazłam zdanie ,,Mam nadzieję, że się nie rozczarujesz". Chcecie wiedzieć, czy tak się stało ? Czytajcie dalej.

Wszystko co powinniście wiedzieć na temat samej fabuły, znajduje się w opisie, zdradzanie czegoś więcej byłoby nie potrzebne, więc w paru słowach postaram się ująć tylko moje wrażenia.
Książka ujęła mnie od pierwszych stron. Spodziewałam się, że będę mieć trudności z jej czytaniem, że być może zajmie mi to lata świetlne albo tematyka okaże się strasznie poważna i nużąca, dla kogoś kto obraca się głównie w fantastyce. Tymczasem popłynęłam z nurtem tej rzeki słów już od pierwszych stron. Jakub Małecki ma naprawdę niezwykły styl pisania. Sama historia jest niepowtarzalna, jednak wydaje mi się, że opowiedziana przez innego autora, w inny sposób, straciłaby całą magię, której tutaj jest w bród. Wypływa ona ze zwyczajnych, codziennych opisów życia na wsi, martwej natury, a przede wszystkim postaci. Autor mimo, że młody, napisał książkę bardzo dojrzałą i przejmującą, która wydaje mi się, że trafi do serca i umysłu, każdego czytelnika, bez względu na preferowany gatunek literacki.
Zaczęłam kolejną książkę Kuby- ,,Ślady"- i już pierwsze strony zdają się mówić że ,,Dygot" nie wyczerpał całego talentu, który w nim drzemie. Myślę, że w autorze wciąż znajdują się ogromne pokłady wrażliwości i pięknych słów, które tylko czekają, żeby zostać przelane na papier. Na mnie wciąż czeka ,,Rdza" i mam nadzieję, jeszcze wiele nowych pozycji, w dorobku autora. A co do dedykacji, to absolutnie się nie rozczarowałam, chcę tylko więcej.
Gorąco polecam Wam tę pozycję!

Wokół ,,Dygotu" od razu zrobił się dość duży szum. Wszyscy polecali ją na prawo i lewo. Zachwalali samą książkę oraz autora, który dzięki niej zyskał prawdziwy rozgłos. Ja patrzyłam na to z boku, z nikłym zainteresowaniem, ponieważ do polskich autorów odnosiłam się sceptycznie i rzadko sięgałam bo rodzime pozycje. Do czasu.
Nie jestem fanką booktube'a, ale mam swoich...