Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siembieda powraca z kolejnym kryminałem historycznym.
Śląsk. Okres IIWŚ. Dwóch braci…
A potem historia przez kolejne 50 lat, w której śledzimy losy niejakiego Brunona Janoszka (Janoschek – jak ktoś woli). Gdzie tylko nie rzucało go życie – artysta cyrkowy, komandos SS, więzień… Też człowiek zagubiony i szukający, wydawałoby się, zemsty. Przecież nawet sam tytuł powieści – Nemezis – odwołujący się do greckiej bogini zemsty wydaje się jednoznacznie to podpowiadać. Jednak jeśli przyjrzeć się postaci Bruna uważniej – jest człowiekiem który nigdy nie odpowiedział na pytanie „kim i po co jestem?” i nie odnalazł siebie. Podążając ścieżkami czasu, przeskakując po kartach historii, Siembieda prowadzi Brunona od jednej „przygody” do drugiej. Kamienie milowe w życiu bohatera przygodami jednak mogą wydawać się tylko zewnętrznemu obserwatorowi. Z perspektywy uczestnika Brunon przeżywa kryzys za kryzysem, które dokładają kolejne cegiełki do pełnej traumatyzmu narracji.
Siembieda w charakterystyczny dla siebie sposób, z figlarnym błyskiem w oku, łączy historyczne fakty z fikcją i serwuje Czytelnikowi kolejną książkową ucztę. Uczta jest tym ciekawsza, że dla pełniejszego zrozumienia Nemezis należy sięgnąć po wydaną wcześniej Katharsis. W pewnym momencie mamy przeplatanie się losów naszego bohatera z postaciami z tamtej książki i rozbudowanie historii o kolejne warstwy i nowe perspektywy.
Nie będę się oszukiwał, literacki kunszt pisarza zasługuje na wyróżnienie i dodanie do ulu. Zaczynając od mojej pierwszej przygody z „444” i poprzez kolejne książki autora – bywało lepiej i gorzej, ale zawsze było powyżej średniej, znacznie powyżej. Każda kolejna zapowiedź odpala mój instynkt myśliwego a ja już okupuję ambonę i czekam by upolować kolejną powieść autora jak tylko wychyli się z wydawnictwa.

Siembieda powraca z kolejnym kryminałem historycznym.
Śląsk. Okres IIWŚ. Dwóch braci…
A potem historia przez kolejne 50 lat, w której śledzimy losy niejakiego Brunona Janoszka (Janoschek – jak ktoś woli). Gdzie tylko nie rzucało go życie – artysta cyrkowy, komandos SS, więzień… Też człowie...

Rozwiń Zwiń

Pisarski duet Lackberg & Fexeus po raz drugi ożywiają postacie bohaterów cyklu „Mentalista”. W tomie 2. policjantka Mina Dabiri i mentalista-celebryta Vincent Walder spotkają się ponownie ze sobą po prawie dwuletniej przerwie, jakże dla nich obu bolesnej i długiej. W tym tomie duet Mina & Vincent maja do rozwiązania kolejną tajemniczą zbrodnię – zostaje porwany 5-letni Ossian, a sprawa wydaje się być podobna do innej sprzed roku. Czyżby do czynienia mamy z kolejną serią i kto za nią stoi? Oczywistym jest to, że czeka nas nieustanne badanie tropów i nieunikniona pogoń z czasem. No bo napięcie rosnąć musi i… rośnie. Hmmmm…
Byłem zauroczony historią po pierwszym tomie i niecierpliwie oczekiwałem na kolejny. Teraz pozostaję z niewyraźnym wrażeniem czy było dobrze czy bardzo przeciętnie. W zasadzie podobała mi się opowiedziana historia jako kryminał. Pisarski duet sprawnie rysuje schemat wydarzeń i interakcji i zaczyna ubierać to wszystko w werbalną narrację. W tym momencie zaczynam mieć dylemat. Czytanie tej książki mi się po prostu dłużyło i zaczynało męczyć, a po odłożeniu książki nie czułem tęsknoty za ponownym spotkaniem. Za długa, co wyhamowuje intrygę i wprowadza powiew nudy i znużenia. W zasadzie co do samej fabuły – wydaje mi się że jednak za sporo namieszali i finałowy twist powiązań, podkręcając niby całość, wydaje się zbędny i nadmiarowy.
Oczywiście, nie ma przymusu zaczynać serii od tomu I. pt. Mentalista. Warto jednak zachować kolejność chociażby dla rozumienia samych postaci bohaterów, jak też łączącej ich, ale niewypowiedzianej, relacji. Mina jak i Vincent są postaciami złożonymi, cierpiącymi na różne fobie, ale przy tym posiadającymi błyskotliwe umiejętności i urocze cechy charakteru. Do tego ta rodząca się pomiędzy nimi więź, którą wyczuwa czytelnik, ale pozostającą niewiadomą dla samych bohaterów. W zasadzie oby tak było, gdyż sfinalizowanie chemii pomiędzy bohaterami romantycznym happyendem nie jedną serię (książkową czy serialową) sprowadziło na manowce zabierając jedną z głównych, chociaż pobocznych, intryg.
W konsekwencji czytałem bardzo długo (jak na mnie), dosłownie urywkami. Po przeczytaniu uważam że jest to książka stosunkowo dobra, tylko że o względnie niskim poziomie czytalności.

Pisarski duet Lackberg & Fexeus po raz drugi ożywiają postacie bohaterów cyklu „Mentalista”. W tomie 2. policjantka Mina Dabiri i mentalista-celebryta Vincent Walder spotkają się ponownie ze sobą po prawie dwuletniej przerwie, jakże dla nich obu bolesnej i długiej. W tym tomie duet Min...

Rozwiń Zwiń

Wydana ponad rok temu przeszła bez echa. W zasadzie nic dziwnego, ale trochę szkoda. Sam o niej dowiedziałem się przez przypadek, bo trafiłem na rozmowę z autorem, Tadeuszem Oleszczukiem (albo został mi perfidnie podesłany link w jakimś potajemnym celu). Spodobało mi się to co mówił. Jako że jestem „targetem” tej książki, więc szansa na to była spora.
Myślę, że jest to ważna książka dla każdego „mężczyzny 40+”, który zadaje sobie pytanie „jak żyć?”. I nie chce by wybrzmiało retorycznie, jak też nie odnosi to do aspektów życia politycznego. Jak żyć wystarczająco dobrze w kontekście zdrowotnym. Pamiętam też hasło – w zdrowym ciele zdrowy duch – które dzisiaj nie tylko nie traci na aktualności, ale staje się co raz bardziej modne, tylko w bardziej popkulturowym, zmodernizowanym brzmieniu. Ale do tematu!
Zwarta pozycja, w której zdobędziemy podstawowe informacje o tym, jak należy dbać o męskie zdrowie. Oleszczuk powiela hasło o ważności funkcjonowania naszego pokładu pokarmowego i jego wpływu na funkcjonowanie całego organizmu. Natomiast zawsze zaczynać należy od początku i tu Oleszuk proponuje listę badań, które każdy odczuwający potrzebę zadbania o siebie mężczyzna powinien zrobić. Jest nawet bardziej uniwersalny, gdyż proponowana lista badań mało czym odbiega od listy „dla kobiet” z pewnymi niuansami związanymi z różnicami płciowymi. Następnie po kolei przedstawia wątki związane ze zmianami w żywieniu czy stylu życia, które przyczynią się do utrzymania dobrej kondycji zdrowotnej mimo upływu lat. Po szczegóły zapraszam do lektury, obym autora w przepisywaniu rad nie wyręczył. Chociaż jedno małe „ale” (bo musi być) – to nie jest tak, ze odbiorcą książki będzie osoba z dochodami na poziomie minimalnej krajowej. Propozycje autora jednak są w stanie trochę nadwerężyć budżet. Ale sporo z nich dostępnych jest dla każdego.
Do mnie książka przemówiła. Jest z grubsza ogólna i nie rozpisuje diety czy ćwiczeń. Jest raczej takim drogowskazem wskazującym kierunek i punktem wyjścia, z którego można pozostałe wątki pogłębiać. Skłoniła mnie do refleksji i… działania. Bo tak jest z poradnikami. Nawet 100 najlepszych nie zmieni nic, jeżeli nic z nich nie przekujemy na działanie.
Powiedziałbym nawet, że książka którą bym okleił napisem "must have!". Rzadko mi się to ostatnio zdarza, pewnie właściwa lektura we właściwym czasie.
PS Książka jest także dla Pań, żeby mężczyzna mógł z czystym sumieniem powiedzieć, że to była „nasza wspólna decyzja” XD

Wydana ponad rok temu przeszła bez echa. W zasadzie nic dziwnego, ale trochę szkoda. Sam o niej dowiedziałem się przez przypadek, bo trafiłem na rozmowę z autorem, Tadeuszem Oleszczukiem (albo został mi perfidnie podesłany link w jakimś potajemnym celu). Spodobało mi się to co mówił. Jako ...

Rozwiń Zwiń

Kontynuacja cyklu z Anną od Ewy Minge.
Świat handlu kobietami na „najdroższych giełdach świata” w kolejnej odsłonie. Minge dalej prowadzi wątek kupowania kobiet i świata, w którym dawno już nie ma miejsca na granice.
Znana z poprzedniej książki Anna zostaje wprowadzona do kolejnej gry. międzynarodowa siatka perwersyjnych bogaczy i, jako przeciwwaga, organizacja, którą ja bym trochę ironicznie porównał do marvelowskiej S.H.I.E.L.D. Kolejny targ współczesnymi „niewolnikami”, z kontraktami bądź bez owych. Nie wiadomo kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. W tym wszystkim mocno straumatyzowana Anna, grająca grę, wspierana przez zespół, w którym przyjaźń miesza się z innymi uczuciami.
Namieszane tu co niemiara. Mocno naciągana logika narracji. Na finiszu wszystko w ogóle wymyka się spod kontroli racjonalizmu i odlatuje w totalny kosmos. Wszystko trąci infantylizmem i szablonami. Co ciekawe – nie ma bohatera, którego ja bym w jakiś sposób polubił. Może z wyjątkiem pilota Gerarda, który jest najmniej skomplikowany, chociaż jako postać w tym świecie jest przyciągnięty trochę na siłę.
Kolejna książka, w której poruszane są poważne tematy społeczne. Jednocześnie kolejny dowód na to, ze nie każdy ten temat jest w stanie pociągnąć, szczególnie jako powieść sensacyjną a nie obyczajową. Czyta się lekko i szybko, co w tym przypadku nie do końca jest równoznaczne ze słowem przyjemnie. „Furtka do piekła” przypomina raczej jakąś wprawkę, a nie rasowy kryminał.

PS jeżeli już koniecznie chcesz przeczytać książkę, to moim zdaniem powinieneś zacząć od poprzedniej bo bez niej sporo wątków będzie niejasnych, chociażby who is who i po co XD

Kontynuacja cyklu z Anną od Ewy Minge.
Świat handlu kobietami na „najdroższych giełdach świata” w kolejnej odsłonie. Minge dalej prowadzi wątek kupowania kobiet i świata, w którym dawno już nie ma miejsca na granice.
Znana z poprzedniej książki Anna zostaje wprowadzona do kolejnej gry. mię...

Rozwiń Zwiń

Dobrze kojarzy mi się pierwsze wydanie z 2010 roku, dzięki któremu poszerzałem (albo zdobywałem, zależy jak spojrzeć) wiedzę o tym czym jest uzależnienie od alkoholu. Do dzisiaj wykorzystuję ją w pracy.
Przystępny język, łatwa w przyswojeniu narracja pozbawiona stricte medycznej terminologii robi z „Ile możesz wypić?” perełkę w świecie lektur edukujących o uzależnieniu (poszerzających świadomość).
Nigdy nie uważałem, że jest to książka po którą chętnie sięgnie osoba uzależniona z własnej, nieprzymuszonej inicjatywy. Mechanizmy obronne działają na swój specyficzny sposób i raczej nie będą zachęcały do „czytania wartościowych książek o uzależnieniu”. Natomiast w ramach pracy nad motywacją, zmianą, edukacją – idealna pozycja by proponować ją do przeczytania tej lub tamtej osobie.
Osobiście polecam jako lekturę z kategorii „must read” dla każdego stykającego się z problematyką uzależnienia od alkoholu. Terapeutom uzależnień może się przydać jako narzędzie wspierające pracę w zakresie edukacji.

Dobrze kojarzy mi się pierwsze wydanie z 2010 roku, dzięki któremu poszerzałem (albo zdobywałem, zależy jak spojrzeć) wiedzę o tym czym jest uzależnienie od alkoholu. Do dzisiaj wykorzystuję ją w pracy.
Przystępny język, łatwa w przyswojeniu narracja pozbawiona stricte medycznej terminolog...

Rozwiń Zwiń

W swojej książce David Nutt próbuje prześledzić wielowiekową historię symbiozy człowieka i alkoholu i odpowiedzieć na wiele nurtujących pytań z perspektywy biologii i wpływu alkoholu na organizm.

„Żaden inny lek nie wzmacnia jednocześnie wytwarzanie GABA, serotoniny i dopaminy, a jednocześnie blokuje wytwarzanie kwasu glutaminowego i noradrenaliny. Alkohol naprawdę wytwarza koktajl efektów neuroprzekaźnikowych”.

Pierwsze, na co zwraca się uwagę to sposób narracji. Nutt bez zbędnych (żadnych) emocji i subiektywnych wstawek pisze o alkoholu i specyfice jego używania przez ludzi. Badacz typowy opisujący wyniki badań, które go w żaden sposób już nie ruszają. Typowa popularyzacja wiedzy na bardzo wysokim poziomie.
Pasowało mi to, że nie było jednoznacznej negatywnej stygmatyzacji alkoholu i międzywierszowego propagowania zdrowego stylu życia (który, zresztą, nikogo od uzależnienia nie uratował). Nie ma też, co również czasem się zdarza bardziej lub mniej świadomie (szczególnie w ramach działań w zakresie tzw. redukcji szkód), jakiejś próby „wybielenia” alkoholu wśród innych substancji (chociaż teraz prym w tym wiedzie wątek THC).

„Żaden poziom spożycia alkoholu nie poprawia zdrowia”.
Natomiast są poziomy, które go nie pogarszają, chociażby normy WHO w zakresie „picia o niskim ryzyku szkód”.

Dzięki tej książce (nie tłumaczonej jeszcze na język polski) można ukształtować własną świadomość tego, czym jest alkohol i czy warto go używać w tej czy innej ilości. Uwzględniając kim jest autor i jak pisze – książka raczej dla osób mających do czynienia z szeroko rozumianą pracą z człowiekiem w „zawodach pomocowych” (służba zdrowia, edukacja, praca socjalna…). Również dla ciekawych wiedzy. Powiedziałbym, że typowa popularnonaukowa pozycja.

PS: mimo wszystko mam też z tyłu głowy to, że Nutt w swojej pracy zawodowej mocno promował opcję o wyolbrzymianej szkodliwości wielu narkotyków (za co usunięto go z brytyjskiej Komisji Doradczej ds. Nadużywania Narkotyków (ACMD) i jest też współautorem badania wykazującego między innymi, iż alkohol jest bardziej szkodliwy dla społeczeństwa niż heroina czy kokaina.

W swojej książce David Nutt próbuje prześledzić wielowiekową historię symbiozy człowieka i alkoholu i odpowiedzieć na wiele nurtujących pytań z perspektywy biologii i wpływu alkoholu na organizm.

„Żaden inny lek nie wzmacnia jednocześnie wytwarzanie GABA, serotoniny i dopaminy, a jednocze...

Rozwiń Zwiń

Komisarz Łyssy w 12 tomie – kim jest? To jest właśnie największa zagadka.
Od kilku tomów z komisarza lwowskiej policji przeistacza się we współpracownika służby polskiego kontrwywiadu. Przeistoczenie zaczęło się od 8. tomu cyklu „Dziewczyna o czterech palcach” i trwa już piaty tom. O ile w nowym otwarciu Krajewski zachowuje chronologię zdarzeń, o tyle zdarzenia 12 tomów przeplatają się i jedyne co mi przychodzi do głowy, że dla zachowania spójności obrazu bohatera zdecydowanie nie należy czytać cyklu zgodnie z chronologia zdarzeń, tylko chronologią pisania kolejnych tomów. Powiem nawet więcej. Od nowego otwarcia całkiem dobrze pasowałby nowy bohater, a Popielski mógłby delektować się zasłużoną emeryturą.
„Pasożyt” jest opowieścią szpiegowską, w której towarzyszymy sekwencji zdarzeń dziejących się jakby poza intencją naszego bohatera. Jesteśmy widzami kryminalnego misterium, a razem z nami na widowni siedzi również ów jegomość Popielski. Łyssy sflaczał w wielu aspektach i stracił wigor. Nie dzieją się różne sytuacje, o które podejrzewałby go albo wręcz oczekiwał każdy obserwator jego wcześniejszych dokonań. Może zabrzmi to nieco dziwnie, ale dla mnie… Popielski jakby zaczął odczuwać lęk przed śmiercią i stoi o krok przed cudownym nawróceniem…
Sama historia jest w miarę ciekawa, a i Krajewski wprowadza dobrego twista na zakończenie. Widać sprawność pióra, zachwyca wykorzystywanie dialektów. Tylko dlaczego Czytelnik musi być tym zakończeniem aż tak banalnie zaskakiwany; ba!, nawet nie czytelnik, tylko sam bohater Popielski, a dopiero z nim i my. Jakby zabrakło pomysłu na inicjatywę, chociażby najdrobniejszą, dla głównego bohatera…
Z jednej strony czytało się w miarę dobrze. Z drugiej – ciagle miałem poczucie braku czegoś. Osobiście tęsknię za tym starym sk..em Popielskim.

Komisarz Łyssy w 12 tomie – kim jest? To jest właśnie największa zagadka.
Od kilku tomów z komisarza lwowskiej policji przeistacza się we współpracownika służby polskiego kontrwywiadu. Przeistoczenie zaczęło się od 8. tomu cyklu „Dziewczyna o czterech palcach” i trwa już piaty tom. O ile w...

Rozwiń Zwiń

„Mateusz to wschodząca gwiazda futbolu amerykańskiego. Pewny siebie, charyzmatyczny i przystojny, z łatwością zdobył serca kibiców. Jednak niewiele osób wie, że mężczyzna od narodzin cierpi na nieuleczalną chorobę, a jeden wypadek na boisku wystarczył, by z jego pamięci ponownie zaczęły ulatywać słowa.”
Tiaaaaa… Futbol amerykański jest sportem, delikatnie to ujmując, kolizyjnym. Nasz bohater, ze swoją chorobą, gra na pozycji running backa, gdzie 99% akcji kończy się bardzo fizycznym powaleniem przez zawodników przeciwnej drużyny. Obawiam się, że w tym momencie należałoby strzelić facepalma. Dla mnie jest to naruszenie jakiejkolwiek etyki lekarskiej i żaden lekarz nie powinien podpisać zaświadczenie o braku przeciwskazań (które wymaga ZFAP).
„Aneta - najlepsza neurologopedka w mieście, która ma mu pomóc zatrzymać chorobę. Kobieta widzi w nim coś, czego nie dostrzegł nikt inny, a każde kolejne spotkanie zbliża ich coraz bardziej do siebie i podsyca rodzące się uczucia.”
Eeeeeee… Najlepsza neurologopedka w mieście… A miasto to nie jest serialowa Złotoryja tylko… (jeśli pierwowzorem drużyny są Falcons) prawdopodobnie… Tychy (lub inne miasto aglomeracji śląskiej). W zasadzie może mieć poczucie misji i wysokiej samodyscypliny. Tylko być przed 30-tką i jakieś 3 lata po studiach i nazywać siebie najlepszym neurologopedą w ponad 100-tysięcznym mieście? Pomijając scenę, że wysyła owego Mateusza do swojej mentorki (tiaaaaa), to jeszcze próbują zachować dyskrecję…
Na poziomie romansu może OK dla miłośników gatunku. Dla mnie jak słodki ulepek w stylu egipskich ciast na all inclusive. Poziom dramy podnosi ciśnienie jak informacja o wyborach w Bhutanie. Infantylność tryska jak Wrocławska Fontanna.
Na poziomie opisu futbolu amerykańskiego? Totalnie nie. Mieszają się formacje specjalne z ofensywą, nie odróżnia się kick-off return od pierwszej próby. Mateusz przedstawiony jako klasyczny halfback, w przypadku którego akcja na kilkadziesiąt jardów nagradzana jest owacjami na stojąco (przynajmniej w USA), a nasz bohater… Myk myk i akcja za akcją kolejne kilkudziesięciojardówki. Pomijając powalenia raz za razem przez przeciwnika…
Z całym szacunkiem do stwierdzenia „sky is the limit” zachowajmy pewną dozę logiki i szacunku dla zdrowia i doświadczenia. Pewnie nie jestem klientem docelowym tej lektury i pewnie nigdy bym nie był. Jednak fakt, że futbol amerykański jest mi bliski i zainteresował mnie „biegacz” z Polski rodem to spontanicznie sięgnąłem. Teraz stwierdzam że nie dla mnie ta bajka (literaturą faktu nazwać tego się nie da).

„Mateusz to wschodząca gwiazda futbolu amerykańskiego. Pewny siebie, charyzmatyczny i przystojny, z łatwością zdobył serca kibiców. Jednak niewiele osób wie, że mężczyzna od narodzin cierpi na nieuleczalną chorobę, a jeden wypadek na boisku wystarczył, by z jego pamięci ponownie zaczęły ul...

Rozwiń Zwiń