Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początkowo myślałam o tej książce jak o kolejnej nudnej opowieści o czasach wojny. Choć były to straszne lata, to jednak powieści, opowiadań i innych form na ten temat powstało dużo, a ja nie miałam ochoty czytać następnej. A jednak mnie wciągnęła. Duża zasługa w tym lektorki, Danuty Stenki, która potrafi stworzyć niepowtarzalny klimat, czyta wspaniale intonując, wczuwając się w postaci niczym w teatrze, tworzy atmosferę każdej sceny, dzięki czemu postaci stały przed mymi oczami jak żywe. Z pewnością ocenę podnosi fakt, że pierwszy raz w życiu popłakałam się podczas czytania (słuchania), gdy córka Rachel zostaje bezsensownie rozstrzelana podczas ucieczki... Czy to dlatego, że sama jestem mamą? Nie umiem ocenić, na ile to zasługa autorki, a na ile przeniesienie emocjonalne. Ale stało się. I drugi raz, gdy Daniel musi rozstać się z matką i wyjechać do Ameryki.
Być może to nie arcydzieło literatury, to nie książka, która jest intelektualnym wyzwaniem, ale chwyta za serce i trąca struny, które każą czytać kolejną stronę, i następną, i następną... aż do końca.

Początkowo myślałam o tej książce jak o kolejnej nudnej opowieści o czasach wojny. Choć były to straszne lata, to jednak powieści, opowiadań i innych form na ten temat powstało dużo, a ja nie miałam ochoty czytać następnej. A jednak mnie wciągnęła. Duża zasługa w tym lektorki, Danuty Stenki, która potrafi stworzyć niepowtarzalny klimat, czyta wspaniale intonując, wczuwając...

To zdecydowanie nie Bator, jaką znam i jakiej oczekiwałam. Choć język ten sam, zabiegi stylistyczne również, umiejętność snucia opowieści pełnej anegdot (za co kocham Cię, Joaśka) także, rozczarowała mnie "Wyspa Łza". Być może zbyt wiele bocznych ścieżek, które odrywają czytelnika od głównego nurtu opowieści tak, że traci sprzed oczu cel podróży, być może zbyt osobisty charakter historii, a być może coś jeszcze sprawiło, że "Wyspa" otrzymuje ode mnie 3/10.

To zdecydowanie nie Bator, jaką znam i jakiej oczekiwałam. Choć język ten sam, zabiegi stylistyczne również, umiejętność snucia opowieści pełnej anegdot (za co kocham Cię, Joaśka) także, rozczarowała mnie "Wyspa Łza". Być może zbyt wiele bocznych ścieżek, które odrywają czytelnika od głównego nurtu opowieści tak, że traci sprzed oczu cel podróży, być może zbyt osobisty...

Książka z tych, o których mówi się "piękna". Przeczytałam w jeden dzień, bo nie sposób się od niej oderwać.
Historia Soni wydawałoby się zwyczajna, trywialna - gdyby odrzeć ją z symboliki i patetyczności. A jednak autor sprawnie pokazuje nam ją na wielu planach - historia saute, widziana oczami bohaterki, opowieść usłyszana przez Igora, a na koniec przekształcona w teatralną sztukę i oceniana przez publiczność. Która z nich jest autentyczna? Czy trzecie "przekształcenie" jest wciąż uprawnione? Czy Igor był/jest w stanie zrozumieć dramat Sońki (dosłownie i w znaczeniu sztuki), czy słucha prawdziwie, czy tylko na własny użytek? Wreszcie, dlaczego miastowy, bogaty, wykształcony i sławny mężczyzna w ogóle decyduje się wejść w świat Soni, a ona - wpuścić go? Wielu odpowiedzi musimy się domyślić, ale jest to niewiedza słodka, przyjemna i wyzywająca.
Powieść ta jest smutna i zachwycająca, łapiąca za serce prostą i trudną zarazem historią, stawiająca wymagania, których na pozór możemy nie dostrzec.
Cudownie kontrastujące postaci - Sonia i Igor, Misza i Joachim, pies Borbus i kot Wasyl, malują się żywo w trakcie czytania.
Wydanie zasługuje na piątkę na równi z treścią. Miła dla oka i grająca z głosem powieści oprawa, miły papier, opracowanie edytorskie na wysokim poziomie dodatkowo uwznioślają książkę i dopełniają czytelniczej przyjemności.
Brawa!
(kurtyna)

Książka z tych, o których mówi się "piękna". Przeczytałam w jeden dzień, bo nie sposób się od niej oderwać.
Historia Soni wydawałoby się zwyczajna, trywialna - gdyby odrzeć ją z symboliki i patetyczności. A jednak autor sprawnie pokazuje nam ją na wielu planach - historia saute, widziana oczami bohaterki, opowieść usłyszana przez Igora, a na koniec przekształcona w...