Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Brakuje mi głębi w tej historii. Postaci są zarysowane dość płytko, mało o nich wiemy, stąd trudno się przywiązać i współprzeżywać z nimi. Za dużo słów opisuje ich stany emocjonalne (a w zasadzie nieustanny lek, obrzydzenie, przerażenie i niepokój) a za mało tego doświadczamy wraz z nimi. Mało tu śledztwa, mało się że strony bohaterów policjantów wydarza, nie sposób się wczuć w fabułę. Potencjał miejsca, gdzie historia została osadzona jest ogromny, ale mam poczucie że słabo wykorzystany.
I na koniec być może niesprawiedliwie, ale jednak dodam, że da się dotrzec na rynku literatury kryminalnej tendencję do osadzania fabuły w Beskidach, Tatrach czy Sudetach, dodając jakiś lokalny sznyt i miejscowe historie. Niestety jako fanka ziem dolnośląskich z przykrością stwierdzam, że do autorów szanujących i dobrze wykorzystujacych potencjał miejsca zaliczyłabym tylko Sławka Gortycha. Kryminały Huberta Hendera czy Katarzyny Wolwowicz tylko ślizgają się powierzchni i wygląda to dla mnie tak, jakby ich jedyną mocą do wybicia się było osadzenie historii w przyciągającym miejscu.

Brakuje mi głębi w tej historii. Postaci są zarysowane dość płytko, mało o nich wiemy, stąd trudno się przywiązać i współprzeżywać z nimi. Za dużo słów opisuje ich stany emocjonalne (a w zasadzie nieustanny lek, obrzydzenie, przerażenie i niepokój) a za mało tego doświadczamy wraz z nimi. ...

Rozwiń

Zwiń