Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam problem z tą książką.
Z jednej strony ma klimat, który sprawia , że czuję się niekomfortowo i jest to jak najbardziej pozytywne i oczekiwane przy tego typu książce. Autor świetnie ukazuje szaleństwo i chaos poprzez opis, do którego ciężko się przyczepić.
Z drugiej strony mamy głównego bohatera. Jest człowiekiem z przeszłością, niepełnosprawnością i związaną z tym depresją. Jego zachowanie w trakcie akcji książki wydaje się uzasadnione...na samym początku. Później już niespecjalnie. Kilkukrotnie protagonista jest określony jako racjonalista, postępujący logicznie i taka ocena nie ma uzasadnienia w fabule. Nie wiem ile razy łapałam się za głowę w trakcie lektury czytając o kolejnej bezsensownej decyzji głównego bohatera i mając nadzieję, ze może później jednak będzie ona jakoś wytłumaczona. Niestety, nie była. Protagonista miał wiele szans na wyjście z sytuacji, ale z nich nie korzystał. Również jego reakcja na sektę i ich reguły była niekonsekwentna. Raz czuł się niekomfortowo, raz sam dokonywał czynów drastycznych ze zwykłym wzruszeniem ramion i "ok" na ustach, by później wpadać w panikę na informację, że ktoś inny robi coś podobnego.

To wszystko sprawia, że książka wydaje się bardzo nierówna. Świetne opisy i klimat mieszają się z dobrze opisanym i przy tym skrajnie idiotycznym postępowaniem głównego bohatera.
Polecam książkę dla osób szukających grozy, ale przymykających oko na charakteryzację postaci.

Mam problem z tą książką.
Z jednej strony ma klimat, który sprawia , że czuję się niekomfortowo i jest to jak najbardziej pozytywne i oczekiwane przy tego typu książce. Autor świetnie ukazuje szaleństwo i chaos poprzez opis, do którego ciężko się przyczepić.
Z drugiej strony mamy głównego bohatera. Jest człowiekiem z przeszłością, niepełnosprawnością i związaną z tym...

„Czerwone drzewo” to książka, na którą czekałam zachęcona zarówno jej opisem jak i oprawą wizualną.

Przedstawia losy Sarah Crowe, niedocenianej pisarki w średnim wieku, która zaszyła się w starym, wiejskim domu, chcąc poradzić sobie ze swoją przeszłością jak i od dłuższego czasu towarzyszącemu jej braku weny. Śledzimy jak jej własna historia splata się niesamowitą i przerażającą historią okolicy i znajdującego się na niej drzewa.
Przedstawione jest to w formie dziennika pisanego z perspektywy Sarah, co sprawia, że narracja zostawia sporo niedopowiedzeń dotyczących wydarzeń, których jesteśmy świadkami.
Książka powinna zachęcać do ponownego przeczytania i wyłapania momentów, gdzie główna bohaterka mija się z prawdą, opisywaną na różnych etapach dziennika…ale niestety nie mam na to ochoty. Głównym powodem tutaj jest protagonistka, która nie zyskała mojej sympatii. Uważam, że była irytująca, a jej charakter przyczynił się do większości problemów opisanych w książce. Samo to, nie stanowi problemu, w końcu nikt nie chce mieć nudnego, pozbawionego wad protagonistę. Tutaj niestety jednak śledzimy losy osoby, która jest toksyczna i nie podejmuje prób poprawy swojej sytuacji. Jedyne co robi, to dalsza ucieczka, co tylko eskaluje sytuację.

Sama książka jest napisana dobrze a styl autorki, jak i klimat książki zachęca mnie do dalszej przygody z jej książkami. Nadmienić jednak muszę, że jestem rozczarowana korektą, czy też jej brakiem w tej książce. Źle odmienione słowa czy zjedzone końcówki pojawiały się co kilka stron i wytrącały z lektury.

„Czerwone drzewo” to książka, na którą czekałam zachęcona zarówno jej opisem jak i oprawą wizualną.

Przedstawia losy Sarah Crowe, niedocenianej pisarki w średnim wieku, która zaszyła się w starym, wiejskim domu, chcąc poradzić sobie ze swoją przeszłością jak i od dłuższego czasu towarzyszącemu jej braku weny. Śledzimy jak jej własna historia splata się niesamowitą i...

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła...to i zły humor. Bo połączenie tych dwóch czynników sprawiło, że ta pozycja wpadła mi w łapy.
Szybko stwierdziłam, że łyk wina przy każdym głupim zdaniu ma dobre i złe strony. Złe, bo wino się zdecydowanie za szybko kończy, dobre bo właściwie przy lekkim upojeniu łatwiej się to czyta...czy też pomija co kolejne treści...
Lubię pikantne historie, ale te, gdzie czyta się w kółko co bohaterkę podnieca, czy też która część ciała(bo wymienić trzeba wszystkie, a potem opis kopiować co którąś stronę) jak i gdzie główna relacja bohaterów polega na opisie słuchanych ich piosenek (och Irys)...to zdecydowanie nie moje klimaty.
- brak dobrych dialogów, komunikacji między bohaterami (czego ja wymagam, o boziu)
- odczucie upływu czasu w książce praktycznie nie istnieje
- jak na pozycję z zamysłu odmóżdżającą, traktującą o chuci i męskim biciu po pyskach, książka była zaskakująco mało pikantna.
Ogólnie nie, no, nein, zaakcentowane sporym promilem i zdecydowanie niezdrową, wysokokaloryczną żywnością.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła...to i zły humor. Bo połączenie tych dwóch czynników sprawiło, że ta pozycja wpadła mi w łapy.
Szybko stwierdziłam, że łyk wina przy każdym głupim zdaniu ma dobre i złe strony. Złe, bo wino się zdecydowanie za szybko kończy, dobre bo właściwie przy lekkim upojeniu łatwiej się to czyta...czy też pomija co kolejne treści...
Lubię...