Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O Addie LaRue nikt nie pamięta... Nie dziwne to, zważywszy, że nie jest to książka zapierająca dech i wywołująca ciarki. Nie mogę nazwać jej złą, jest zwyczajnie nijaka. Początek książki, zwłaszcza retrospekcje rozbudziły mój apetyt, ostatecznie jednak czuję, że się przejadłam. Środek powieści nuży i dłuży się niepotrzebnie. Punkt kulminacyjny, rozstrzygnięcie akcji za to wydaje się na siłę skrócone, jakby autorce kończył się limit słów. Patrząc przez pryzmat innych książek V.E. Schwab bohaterowie wydają się mdli i bez wyrazu, świat przedstawiony podobnie. Wiele scen jest najzwyczajniej niepotrzebnych, a główny motyw jest raczej mało odkrywczy. Biorąc pod uwagę wszechstronną ekscytację, rozreklamowanie tejże powieści można się srogo zawieść.

O Addie LaRue nikt nie pamięta... Nie dziwne to, zważywszy, że nie jest to książka zapierająca dech i wywołująca ciarki. Nie mogę nazwać jej złą, jest zwyczajnie nijaka. Początek książki, zwłaszcza retrospekcje rozbudziły mój apetyt, ostatecznie jednak czuję, że się przejadłam. Środek powieści nuży i dłuży się niepotrzebnie. Punkt kulminacyjny, rozstrzygnięcie akcji za to...

W ostatnim czasie przewinęło się przez moje życie tyle pozycji o dyskryminacji kobiet, przemocy w ich kierunku i niesprawiedliwości jakim muszą stawać naprzeciw potrzebowałam czegoś, co uspokoiłoby i pocieszyło moją wewnętrzną feministkę. "Kopciuszek i szklany sufit" rzucił mi się w oczy już jakiś czas temu i, jako, iż jestem miłośniczką baśni oraz ich retellingów, uznałam, że muszę dać temu szansę. Okrutnie i srogo się zawiodłam - ostatnio tak się czułam oglądając ósmy sezon "Gry o tron". Liczyłam na głębię bohaterek, której tak mi brakowało w oryginalnych wersjach tych opowieści, a otrzymałam zbiór pociesznych, acz niezachwycających niczym opowiadanek. Miałam nadzieję na odważne i nietuzinkowe podejście do problemów kobiet, a dostałam przejaskrawione czytadełko o, tak naprawdę, niczym konkretnym. Dodatkowo, uważam, że sposób przedstawienia feminizmu jest nie do końca adekwatny - najbardzej ubodło mnie, że męscy bohaterowie pełnią rolę nieuświadomionych i niewrażliwych idiotów. Zupełnie pominięto fakt, że feministki walczą również o ich prawa. Przyznaję, zdarzyło mi się kilkukrotnie uśmiechnąć pod nosem (nawet urzekło mnie to dziwne poczucie humoru), bezpośredniość autorek również mi się podobała, jednak odczuwam potworny niedosyt. Mam wrażenie, że nawet nie starały się zagłębić w to co pisały i zmarnowały ogromny potencjał. Mam wrażenie, że gdyby pozwoliły sobie na nieco więcej tekstu, całość zyskałaby naprawdę wiele, bo zamysły na większość z baśni były co najmniej bardzo dobre. Na koniec muszę wspomnieć o cudownych ilustracjach - one ratują sytuację. Zatem, jeśli ktoś ma ochotę na godzinkę (w porywach) czytania marnej jakości opowiadanek - być może się tym zadowoli.

W ostatnim czasie przewinęło się przez moje życie tyle pozycji o dyskryminacji kobiet, przemocy w ich kierunku i niesprawiedliwości jakim muszą stawać naprzeciw potrzebowałam czegoś, co uspokoiłoby i pocieszyło moją wewnętrzną feministkę. "Kopciuszek i szklany sufit" rzucił mi się w oczy już jakiś czas temu i, jako, iż jestem miłośniczką baśni oraz ich retellingów, uznałam,...

Finał historii o trójce młodocianych geniuszy. Cai, Rex i Tunde muszą powstrzymać szalonego rewolucjonistę przed wywróceniem światowej gospodarki do góry nogami, a przy tym rozprawić się z niebezpieczną organizacją cyberprzestępców oraz oczyścić z zarzutów ojca Cai. Aby tego dokonać z Nigerii i Indii wyruszają do Chin.
Całą serię polubiłam między innymi przez wplecione ciekawostki naukowe. Bardzo cenię je w literaturze, zwłaszcza rozrywkowej, zawsze to okazja by dowiedzieć się czegoś nowego. Nie zabrakło ich również w "Rewolucji": dzięki tej książce nauczyłam się wiele na temat teorii gier, a także programowania i inżynierii.
Kolrjną superlatywą są bohaterowie. Polubiłam całą trójkę, każde z nich ma coś innego do zaoferowania, w każdym jest coś niezwykłego. Do tego autor świetnie skonstruował narrację z punktu widzenia każdego z nich, czuć tam ich charakter. Zwłaszcza podobały mi się te z perspektywy Tundego.
W tej powieści uwielbiam również tempo akcji. Zadanie goni zadanie, bohaterowie są w ciągłym ruchu, podróżują po całym świecie. Dzięki temu czyta się ją bardzo szybko, niemal jednym tchem. Mam wrażenie, że jest bardziej treściwa niż w rzeczywistości, mimo, że ma tylko 272 strony i mnóstwo grafiki.
No właśnie, GRAFIKA. Praktycznie na każdej stronie widnieje jakiś szkic, rysunek, schemat albo inne elementy co niesamowicie mi się podoba.
Jedyną rzeczą do której nie jestem przekonana jest zbyt cukierkowe, nie do końca realistyczne zakończenie.

Finał historii o trójce młodocianych geniuszy. Cai, Rex i Tunde muszą powstrzymać szalonego rewolucjonistę przed wywróceniem światowej gospodarki do góry nogami, a przy tym rozprawić się z niebezpieczną organizacją cyberprzestępców oraz oczyścić z zarzutów ojca Cai. Aby tego dokonać z Nigerii i Indii wyruszają do Chin.
Całą serię polubiłam między innymi przez wplecione...