Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem pasjonatką historii. II wojna światowa i tematyka Holocaustu zawsze znajdowały się na szczycie mojej listy zainteresowań. Do tej pory byłam przekonana, że moja wiedza z tego zakresu może nie jest kompletna, ale na pewno ponadprzeciętna. Jakież było moje zdziwienie kiedy w trakcie lektury "Ostatniej róży Szanghaju" Weiny Dai Randel natrafiła na historię, o której do tej pory nie słyszałam i która mnie zafascynowała mnie i zmotywowała do zgłębienia tematu. Mowa o roli jaką w latach 1933 - 1941 odegrał dla uciekających z Europy przed prześladowaniami Żydami Szanghaj. Miasto to stało się dla blisko 30 tysięcy bezpieczną przystanią, gdzie mogli próbować ułożyć swoje życie od nowa. Nie było jednak łatwo. Brak pracy, spartańskie warunki życia i zetknięcie się z obcą, niezrozumiałą kulturą dla wielu było barierą nie do przekroczenia.

Z takimi wyzwaniami mierzy się Ernest Reismann, żydowski uchodźca który wraz z młodszą siostrą dotarł po długiej i niebezpiecznej podróży do Szanghaju. Musiał uciekać przed nazistami zostawiają w Berlinie rodziców i całe swoje dotychczasowe życie. Jest jednak pełen nadziei na polepszenie swojego losu, która jednak szybko blednąć. W mieście pełnym uchodźców trudno znaleźć zatrudnienie. Niespodziewanie z ofertą zwraca się do niego młoda Chinka, właścicielka klubu nocnego. Jej marzeniem jest stworzenie miejsca, które będzie przyciągać lokalnych miłośników jazzu. Wbrew ostrzeżeniom rodziny i zdrowemu rozsądkowi Aiyi Shao decyduje się zaproponować mu posadę pianisty. Ta decyzja będzie brzemienna w skutkach i połączy tych dwoje na zawsze. Wspólna pasja przerodzi się bowiem w miłość: zakazaną, napiętnowaną przez wszystkich ale pełna namiętności i szczerego uczucia.

Nie jestem wielką fanka miłosnych historii, ale ta urzekła mnie tak, że śledziłam losy bohaterów z zapartym tchem. Egzotyczna sceneria, okrutna wojna i nieustanna walka z przeciwnościami losu sprawiły iż opowieść ta z miejsca mnie oczarowała. Polecam ją Waszej uwadze i życzę miłej lektury.

Za egzemplarz do recenzji dziękuje Wydawnictwu Znak.

Jestem pasjonatką historii. II wojna światowa i tematyka Holocaustu zawsze znajdowały się na szczycie mojej listy zainteresowań. Do tej pory byłam przekonana, że moja wiedza z tego zakresu może nie jest kompletna, ale na pewno ponadprzeciętna. Jakież było moje zdziwienie kiedy w trakcie le...

Rozwiń Zwiń

Cieszą mnie sukcesy kobiet na każdym polu, również tym literackim. Z radością patrzę na autorki, świetnie radzące sobie na rynku wydawniczym, który szczególnie jeśli chodzi o powieści kryminalne, zdominowany jest przez mężczyzn. Ciężką pracą i determinacją osiągają cel, który jeszcze nie tak dawno wydawał się poza zasięgiem: zdobywają serca czytelników a ich książki ląduje na szczycie rankingów bestsellerów. Obok tak uznanych nazwisk jak Katarzyna Bonda czy Katarzyna Puzyńska pojawiają się kolejne młode, zdolne autorki, pełne pomysłów i historii, które tylko czekają na to aby przelać je na papier.

Z uwagę obserwuję karierę Anny Potyry, która zaczynała swą literacką przygodę jako autorka książek dla dzieci by w końcu spróbować swoich sił jako pisarka powieści sensacyjnych. Po debiutanckiej powieści "Pchła", świetnie przyjętej przez czytelników poszła za ciosem tworząc kolejne części cyklu, którego bohaterem jest komisarz Adam Lorenz, policjant po przejściach traktujący swoja pracę jako lekarstwo na ból i samotność. Nawet kiedy chce złapać oddech i odpocząć kilka dni na urlopie jego instynkt gliniarza daje o sobie znać. Wszystko za sprawą tajemniczego zniknięcia młodej Ukrainki, które ma miejsce w majątku przyjaciela Adama Lorenza. To pięknie odrestaurowany pałac, z stajniami, który pełni rolę hotelu i miejsca spotkań lokalnej śmietanki towarzyskiej. Skrywa w sobie jednak mroczą historię. To w jego murach lata temu powiesiła się młoda dziewczyna. Wydawać by się mogło, że to historia z zamierzchłej przeszłości jednak okazuje się, że tamto zdarzenie zapoczątkowało całą serię tajemniczych wypadków, a zaginiona pracownica majątku nie jest jedyną dziewczyną, która zniknęła bez śladu na przestrzeni minionych lat.

"Pakt" to opowieść duszna od kłamstw i skrywanych tajemnic. Adam Lorenz, z wrodzoną sobie determinacją robi wszystko aby odkryć prawdę, nie zważając na fakt, iż może ona zniszczyć życie jego przyjaciela, który zdaje się w jakiś sposób zaangażowany tę sprawę.
Doceniam świetnie skonstruowaną intrygę kryminalną, która sprawia, że ta książka nie jest kolejną wydumaną historię ociekającą krwią ale opowieścią o ludzkich słabościach i lękach. Polecam!

Cieszą mnie sukcesy kobiet na każdym polu, również tym literackim. Z radością patrzę na autorki, świetnie radzące sobie na rynku wydawniczym, który szczególnie jeśli chodzi o powieści kryminalne, zdominowany jest przez mężczyzn. Ciężką pracą i determinacją osiągają cel, który jeszcze nie t...

Rozwiń Zwiń

Pisząc wcześniejsze recenzje książek Anny Potyry używałam samych superlatyw. Podobało mi się to, że opisywane przez nią historie były tak blisko prawdziwego życia: bez upiększania pokazywały żmudną pracę śledczych, dotykały bieżących problemów społecznych i nie epatowały przemocą dla samego efektu zaszokowania czytelnika, co obecnie jest wyjątkiem a nie regułą jeśli chodzi o współczesne powieści kryminalne.

Jednak ostatnia przeczytana przeze mnie książką autorki wywołała we mnie mieszane uczucia. Wydaje mi się, że powodem tego jest wątek poliamorii, który zawładnął tą powieścią: egzotyczny i moim zdaniem zbyt wydumany jeśli chodzi o nasze lokalne realia. Przez to trudno było mi uwierzyć w historie opowiedzianą w "Potworach".
Opowieść zaczyna się mocnym akcentem. W miejskim lesie przypadkowy przechodzień znajduje zmasakrowane zwłoki młodej kobiety. Obrażenia, których doznała wskazują, że morderca pałał do niej ogromną nienawiścią. Czy powodem była zazdrość czy też pogarda dla stylu życia jaki prowadziła zamordowana? Ofiara była gwiazdą sceny operowej, która żyła w związku poliamorycznym. Nie kryła się z tym, szczerze opowiadała o swoim małżeństwie w którym pojawiła się kolejna kobieta i zdawała się czerpać radość z tego stanu rzeczy.
Sama intryga kryminalna, jak zawsze w Anny Potyry, jest bez zarzutu: świetnie przemyślana, z wzorowo opisaną pracą ekipy policyjnej i z finałem, który choć pozostawia trochę do życzenia jest poprawny i wyjaśnia wszystkie poruszone wątki.
Z przyjemnością też ponownie spotkałam się z policyjnymi śledczymi, których nie sposób nie cenić za profesjonalizm, zaangażowanie ale i duże poczucie humoru, które czasami bywa wentylem bezpieczeństwa w sytuacjach trudnych i wymagających dużej odporności psychicznej.

Powtórzę to co mówiłam już wcześniej: autorka jest niezwykle utalentowaną pisarką, której warsztat jest bez zarzutu. Po prostu tematyka tej powieści nie przypadła mi do gustu. Nie zmienia to jednak faktu iż to dobra powieść. Z pewnością sięgnę po kolejne książki Anny Potyry.

Pisząc wcześniejsze recenzje książek Anny Potyry używałam samych superlatyw. Podobało mi się to, że opisywane przez nią historie były tak blisko prawdziwego życia: bez upiększania pokazywały żmudną pracę śledczych, dotykały bieżących problemów społecznych i nie epatowały przemocą dla sam...

Rozwiń Zwiń

Jestem tradycjonalistką, choć inni nazwaliby mnie zapewne "czytelniczym betonem". Kocham książki papierowe, które mogę powąchać, zważyć w dłoni i poczuć teksturę papieru pod palcami. Nie przekonam się do czytników, jednak aby móc czytać więcej od czasu do czasu sięgam po audiobooki. Dzięki nim mogę obcować z literaturą w drodze do pracy, w trakcie domowych porządków czy znienawidzonego przez mnie prasowania. Mam swoich ulubionych lektorów, a w ich czołówce niezmiennie jest Filip Kosior. W jego interpretacji jestem w stanie wysłuchać każdej książki, czy jest to pozycja z kanonu literatury światowej czy poczytny kryminał.

Ostatnio, bo bardzo udanej lekturze najnowszej książki Mieczysława Gorzki "Poszukiwacz zwłok" z zasobów audio mojej osiedlowej biblioteki wypożyczyłam wcześniejszą jego powieść "Krwawnicę", której lektura okazała się bardzo dużym wyzwaniem intelektualnym. Już dawno, żadna inna książka nie zmusiła mnie do tak dużej koncentracji i skupienia. Bez tego trudno byłoby mi zrozumieć wielowątkową intrygę, która z rozdziału na rozdział zapętlała się jeszcze bardziej. Pomysłami i zwrotami akcji zawartymi w tej książce można by spokojnie obdzielić trzy inne powieści. Autentycznie byłam zmęczona po skończonej lekturze.
Trzeba jednak przyznać że klimat tej opowieści, mroczny i tajemniczy, nie pozwalał oderwać się od lektury. Okazuje się, że spokojne z pozoru Bagniska maja swoje tajemnice, których lepiej nie wyciągać na światło dzienne.

Bohaterem tej powieści jest emerytowany policjant Rafał Dzikowski, który wraz z żoną Weroniką postanawia przeprowadzić się z Wrocławia na wieś, w okolice w których spędził dzieciństwo. W malowniczych okolicznościach przyrody, w uroczym domku nad jeziorem chce wrócić do równowagi i zapomnieć o traumatycznych wydarzeniach, które niema. nie pozbawiły go życia. Spokój jednak szybko zostaje zburzony gdy na jego działce przy pracach budowlanych ekipa odkopuje zwłoki młodej kobiety a na ścianach jego domu ktoś czerwoną farbą pisze napis "krwawnica". Lokalni mieszkańcy milczą jak zaklęci, Rafała i jego żonę z niechęcią i ostrożnością.
Na domiar złego wydział wewnętrzny ponownie pochyla się nad ostatnim śledztwem Dzikowskiego, badając czy nie przekroczył on swoich uprawnień. Świat małżeństwa zaczyna się walić, a to jeszcze nie koniec niespodzianek jakie czyhają na byłego policjanta. Jego żona bowiem też ma swoje sekrety.

Mieczysław Gorzka to niewątpliwe pisarz utalentowany, którego twórczość będę śledzić. W przypadku tej powieści zabrakło jednak złotej zasady, że mniej znaczy więcej. Mnogość wątków jest męcząca, a przecież nie o to chodzi aby umordować czytelnika.

Jestem tradycjonalistką, choć inni nazwaliby mnie zapewne "czytelniczym betonem". Kocham książki papierowe, które mogę powąchać, zważyć w dłoni i poczuć teksturę papieru pod palcami. Nie przekonam się do czytników, jednak aby móc czytać więcej od czasu do czasu sięgam po audioboo...

Rozwiń Zwiń

Do napisania tej opinii zmobilizowałam się po przeczytaniu artykułu opublikowanego w serwisie Lubimyczytać.pl autorstwa Anny Sierant "Książki, które podobały się wszystkim, ale nie mnie". Wcześniej nie miałam odwagi, bo kimże ja jestem aby wypowiadać się bez entuzjazmu o dziele Michaiła Bułhakowa "Mistrz i Małgorzata".
Od czasu do czasu wracam do książek przeczytanych przeze mnie lata temu, ciekawa jak odbiorę jako osoba dojrzała. Wybór przeważnie pada na klasyki. Za sobą mam więc ponowną lekturę dzieł Dostojewskiego, Lwa Tołstoja czy Johna Steinbecka. Teraz postanowiłam odświeżyć sobie dzieło, które ma stałe miejsce w kanonie literatury światowej, a o jego popularności niech choć świadczy fakt, że na LC ma ponad 50000 tysięcy oceny i średnią powyżej 8 gwiazdek. Czy tylu czytelników może się mylić? Zapewne nie, natomiast ja nie dołączę do grona wielbicieli "Mistrza i Małgorzaty".

Książki wysłuchałam w postaci audiobooka i chyba tylko to spowodowało, iż byłam w stanie dotrwać do końca tej historii. Michaił Bułhakow stworzył powieść pełną niedopowiedzeń, podlaną absurdem i naszpikowaną ukrytymi znaczeniami. Zabiera on czytelnika do Rosji z lat 30-tych XX wieku, portretując środowisko artystów i inteligentów: aktorów, pisarzy, dyrektorów instytucji kulturalnych, którzy wyżej od kultury i oryginalnej sztuki cenią sobie poczucie spokoju i nie wychylania się poza utarte schematy akceptowane przez władzę. To doskonała satyra ówczesnego społeczeństwa, i ta część powieści która przemówiła do mnie najbardziej.
W ten krąg wzajemnej adoracji wkrada się jednak chaos. Dzieje się tak za sprawą tajemniczej świty Wolanda, postaci, która jednoznacznie kojarzy się ze złem i ciemnymi mocami. Bo właśnie motyw walki dobra ze złem jest osią tej powieści, co podkreśla dodatkowo historia Poncjusza Piłata skazującego na śmierć wędrownego filozofa Jeszuę wpleciona w powieść.
Losy tytułowej Małgorzaty i jej miłości do pisarza, który swoją niezależność przypłacił obłędem najmniej zapadła mi w pamięć.

Długo zastanawiałam się, dlaczego ta powieść nie skradła mojego serca. Trudno mi znaleźć jednoznaczną odpowiedź. Myślę jednak, że stało się tak dlatego, że dotyka ona ważnych kwestii natury filozoficznej, a ja już dawno przestałam zadawać sobie pytania egzystencjalne. Twardo stąpam po ziemi a moje myśli zaprzątają troski dnia codziennego. Zapewne sporo na tym tracę, ale ja z natury jestem ta rozważna a nie romantyczna.

Do napisania tej opinii zmobilizowałam się po przeczytaniu artykułu opublikowanego w serwisie Lubimyczytać.pl autorstwa Anny Sierant "Książki, które podobały się wszystkim, ale nie mnie". Wcześniej nie miałam odwagi, bo kimże ja jestem aby wypowiadać się bez entuzjazmu o dziele M...

Rozwiń Zwiń

Lato w pełni. Mogłoby się wydawać, że prasa i telewizja będą karmić nas lekkimi tematami, gdyż sezon ogórkowy ma to do siebie, że największe emocje wywołują "paragony grozy" czy typowo polskie zjawisko parawaningu. Jednak nie tym razem. Tegorocznie lato zdominowała polityka. Zbliżające się na jesieni wybory są tematem przewodnim, który dominuj teraz w mediach. Wiece, konferencje prasowe, obietnice bez pokrycia, wyciąganie brudów na przeciwników politycznych to teraz nasza codzienność. Walka o głosy trwa. Jest bezwzględna i brudna aż ma się ochotę odciąć od tego wszystkiego i skupić na zażywaniu kąpieli słonecznych i taplaniu w wodzie.

To kusząca wizja, ale wdrożona w życie może sprawić, że za chwilę obudzimy się w świecie , który George Orwell wykreował w swojej powieści "Rok 1984". To ostatnie dzieło pisarza. Światło dzienne ujrzało kilka miesięcy przed jego śmiercią i do dziś jest wymieniane jako jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej.
Snuta przez autora wizja niedalekiej przyszłości (książka swoje premierę miała w 1949 roku) przeraża wizją totalnego zniewolenia człowieka. Winston Smith, główny bohater "Roku 1984" to urzędnik pracujący w Ministerstwie Prawdy, którego zadaniem jest korekta artykułów ukazujących się w prasie, tak aby przekaz zgadzał się z oficjalną linią patii, nawet jeśli oznacza to fałszowanie rzeczywistości.
Jakikolwiek sprzeciw wobec Partii, nieposłuszeństwo, czy nawet samodzielne myślenie jest bezwzględnie karane więzieniem, torturami a nawet karą śmierci. Wielki Brat widzi bowiem wszystko i kontroluje każdy aspekt życia mieszkańców Oceanii. Wydaje się, że w tym świecie nie ma miejsca na szczęście i miłość. Kiedy więc Winston Smith zaczyna spotykać się potajemnie z koleżanką z pracy oboje zdają sobie sprawę, że narażają się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Mimo konspiracji widzą, że ich związek zostanie w końcu odkryty i napiętnowany a oni nie unikną kary. Pokusa jednak by choć na chwilę poczuć się wolnym jest zbyt silna.

Powieść ta, mimo upływ lat jest nadal aktualna, że jej lektura wywołuje ciarki. Władza jest narkotykiem: demoralizuje i sprawia, że rządzących zaczynają wyłączenie własne korzyści. A im bardziej obojętne, wycofane czy zastraszone jest społeczeństwo tym łatwiej nim rządzić.
Dlatego mili moi jesienią widzimy się przy urnach bo każdy głos ma znaczenie.

Lato w pełni. Mogłoby się wydawać, że prasa i telewizja będą karmić nas lekkimi tematami, gdyż sezon ogórkowy ma to do siebie, że największe emocje wywołują "paragony grozy" czy typowo polskie zjawisko parawaningu. Jednak nie tym razem. Tegorocznie lato zdominowała polityka. Zb...

Rozwiń Zwiń

Wszyscy uwielbiamy tajemnicze historie. Z wypiekami na twarzy czytamy o katastrofach, których przyczyn nigdy nie udało się wyjaśnić czy zjawiskach nie dających się wytłumaczyć w racjonalny sposób, w których dopatrujemy się interwencji sił nadprzyrodzonych. To również ciekawe tematy dla twórców, którzy garściami czerpią inspirację z tzw. legend miejskich i teorii spiskowych czyniąc z nich oś fabularną swoich dzieł.

Tym tropem poszła również Irena Małysa w swojej debiutanckiej powieści "W cieniu Babiej Góry", w której to od początku przewija się motyw katastrofy lotniczej, która miała miejsce w 1969 roku. Wtedy to w Paśmie Babiogórskim, na terenie gminy Zawoja rozbił się samolot pasażerki z 53 osobami na pokładzie. Nikt nie przeżył, a przyczyn tego wypadku lotniczego nigdy nie wyjaśniono.
Tamta historia stała się inspiracją dla autorki. Zgrabnie wplotła ją we współczesną opowieść kryminalną, której niewątpliwym atutem jest fakt, iż jej akcja rozgrywa się w malowniczych Beskidach, z dala od zgiełku wielkich miast i szaleńczego pędu.
Bohaterką "W cieniu Babiej Góry" jest policjantka Baśka Zajda, która po traumatycznych przeżyciach wraca z Krakowa w rodzinne strony by tam bronić prawa i porządku. Odświeża kontakty z dawnym znajomymi i stara się zacząć swoje życie od nowa. Zdaje się jednak, że wisi nad nią jakieś fatum. W trakcie wieczoru panieńskiego swej najlepszej przyjaciółki, który kobiety postanowiły świętować na Babiej Górze dochodzi do morderstwa. Ginie niedoszła panna młoda, córka znanego polityka. Wszyscy uczestnicy zabawy trafiają na listę podejrzanych, a na jej szczycie znajduje się Artur, dawna szczenięca miłość policjantki. Baśka robi wszystko aby dojąć prawdy i złapać sprawcę, gdyż nie wierzy w winę byłego chłopaka. Śledztwo zmusza ją by zagłębiła się lokalny światek: jego układy, tajemnice, sekrety, nawet te sprzed dziesięcioleci, kiedy to w okolicy rozbił się samolot pasażerski, co jeszcze pamięta wielu mieszkańców Zawoi.

"W cieniu Babiej Góry" to udany, który jednak ma swoje minusy. Po dramatycznym i wciągającym początku akcja stopniowo zaczyna wytracać tempo a wątki poboczne dominować. Rozwiązanie zagadki również nie wzbudziło mojego entuzjazmu. Drażni mnie jeśli finał niewiele ma wspólnego z wcześniej opowiadaną historią.
Uważam jednak iż Irena Małysa ma talent, który powinna cierpliwie szlifować tak, aby niedługo osiągnąć swój własny szczyt.

Wszyscy uwielbiamy tajemnicze historie. Z wypiekami na twarzy czytamy o katastrofach, których przyczyn nigdy nie udało się wyjaśnić czy zjawiskach nie dających się wytłumaczyć w racjonalny sposób, w których dopatrujemy się interwencji sił nadprzyrodzonych. To również ciekawe tematy dla twó...

Rozwiń Zwiń

Uwielbiam takie popołudnia kiedy bez pośpiechu, po pracy mogę przejść się spokojnie do mojej osiedlowej biblioteki i spacerować między półkami szukając książek, które zwrócą moją uwagę. Czuje się wtedy jak dziecko w sklepie pełnym słodyczy, które może sobie kupić cokolwiek zamarzy. Przesuwam po grzbietach palcami, oglądam okładki, wygrzebuje z zakamarków pamięci nazwiska autorów którzy są na mojej liście jako Ci, których twórczość chcę poznać. Chodzę między sekcjami z reportażami, literaturą popularnonaukową czy historyczną i czekam aż jakaś książka do mnie przemówi.

Ostatnio była to niepozorna pozycja, którą wygrzebałam z dolnej półki z literaturą faktu. Zaintrygowała mnie jej mikra objętość i niewielki rozmiar. Pomyślałam sobie, że trzeba być genialnym pisarzem żeby w takiej książce umieć przekazać wciągającą historię z życia wziętą. Nie zastanawiałam się długo i zabrałam do domu "Cudowną" Piotra Nestorowicza. Nie zawiodłam się. Historia młodej dziewczyny z Zabłudowa, niewielkiego miasta położonego niedaleko Białegostoku, która w latach 60-tych ubiegłego wieku, twierdziła, że miała widzenia Matki Boskiej wciągnęła mnie bez reszty. Był cud, czy cudu nie było? To pytanie ciągle żywe wśród tutejszych mieszkańców. Czy Jadwiga Jakubowska została wybrana przez Maryję, czy też okazała się sprawną manipulantką, która wykorzystała tę historię aby się wzbogacić i zdobyć szacunek tej lokalnej społeczności.
Oficjalnie cudu nie było. Kościół milczał, jednak to nie przeszkadzało wiernym gromadzić się na łąkach i żarliwie modlić. Władza nie mogła stać biernie i patrzeć na rozentuzjazmowany tłum. Brutalnie interweniowała milicja, używając pałek i gazu łzawiącego. Nie osłabiło to jednak zapału i do maleńkiej mieściny zaczęli się zjeżdżać ludzie z całej Polski.

Autor rozmawiał ze świadkami tamtych wydarzeń, czytał milicyjne akta i artykuły, które pojawiły się w prasie w tamtym okresie. Do zwierzeń udało mu się też namówić Jadwigę Jakubowską, którą do tej pory w Zabłudowie nazywa się "cudowną". Historia jej życia, szczególnie tego po objawieniach, to fascynująca opowieść pełna bólu, smutku i tylko odrobiny radości.
Polecam tę książkę wszystkim tym, którzy lubią proste historie skrywające w sobie prawdę o nas samych.

Uwielbiam takie popołudnia kiedy bez pośpiechu, po pracy mogę przejść się spokojnie do mojej osiedlowej biblioteki i spacerować między półkami szukając książek, które zwrócą moją uwagę. Czuje się wtedy jak dziecko w sklepie pełnym słodyczy, które może sobie kupić cokolwiek zamarzy. Przesuw...

Rozwiń Zwiń

Tegoroczne lato to dla mnie, jeśli chodzi o literaturę, to odkrywanie nowych autorów, zarówno tych rodzimych jak i zagranicznych. Sugerując się Waszymi, bardzo pozytywnymi opiniami, postanowiłam sięgnąć po książki Anny Potyry, która bez medialnego, szumu ale jednak skutecznie i z klasą toruje sobie drogę na szczyt listy docenianych i lubianych przez czytelników pisarzy powieści kryminalnych.

Tak się ciekawie złożyło, że po "Pchłę", pierwszy tom z serii z komisarzem Adamem Lorenzem sięgnęłam na początku sierpnia, kiedy to Warszawa w której mieszkam, uroczyście świętuje rocznice wybuchu Powstania Warszawskiego. Motyw tego zrywu mieszkańców stolicy jest bowiem motywem, który przewija się w tej książce. Jako warszawianka bardzo to doceniam, jak również to, że Warszawa jest cichą bohaterką drugiego planu tej powieści. Ogromną przyjemność sprawiło mi podążanie śladami bohaterów, poruszających się po "moim" mieście, po ulicach i zaułkach które doskonale znam.
Bohater "Pchły" komisarz Adam Lorenz to mężczyzna po przejściach, który po rodzinnej tragedii bez reszty poświęcił się pracy. Wpisuje się więc w obraz wzorcowego, książkowego gliny (na szczęście nie pije, ani nie odurza się innymi używkami). W Wigilię Bożego Narodzenia zostaje wezwany na miejsce zbrodni, które w niczym nie przypomina tych, które widział wiele razy wcześniej. Jest czysto, schludnie, a denat trzyma w dłoniach kwiat białej róży i starą fotografię z czasów wojny. To jedyny ślad, który zostawił po sobie morderca, morderca, który dopiero zaczął swoją krucjatę. Poznanie motywów jego działania pozwoli zapobiec kolejnym tragediom i uratować życie niewinnych ludzi.
W tym zadaniu pomaga komisarzowi profilerka Iza Rawska, której cenne uwagi i spostrzeżenia pozwalają pchnąć śledztwo do przodu. Aby rozwikłać tę sprawę trzeba będzie cofnąć się do przeszłości, do roku 1944, kiedy to Warszawa na oczach całego świata wykrwawiała się na śmierć.

Urzekło mnie w tej książce tło historyczne niezwykle misternie wplecione w intrygę kryminalną. Polubiłam dwójkę głównych bohaterów, ich profesjonalizm, zaangażowanie i bystrość umysłów. Po skończeniu "Pchły" od razu zabrałam się za kolejny tom z serii. Polecam!

Tegoroczne lato to dla mnie, jeśli chodzi o literaturę, to odkrywanie nowych autorów, zarówno tych rodzimych jak i zagranicznych. Sugerując się Waszymi, bardzo pozytywnymi opiniami, postanowiłam sięgnąć po książki Anny Potyry, która bez medialnego, szumu ale jednak skutecznie i z klasą to...

Rozwiń Zwiń