Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że obawiałem lektury tej powieści. Obawiałem się, że zachwieje ona wizerunkiem jej filmowego, kultowego protoplasty. Na szczęście tak się nie wydarzyło, a przynajmniej nie w takim stopniu, jak przypuszczałem. Autor i autorka dali mi w tym przypadku bardzo zręczne uzupełnienie historii znanej ze srebrnego ekranu. Uzupełnienie – dodam - sentymentalne, ale z przytupem. Dzieje się tu bowiem dużo. Bardzo dużo. Wprawdzie pierwsze strony powieści trącą chaosem, głównie poprzez osadzenie akcji w kilku przestrzeniach czasowych, ale z rozwojem kolejnych wątków wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce, dając tym samym dowód, że Gardiner i Mann mieli plan i od początku wiedzieli co robią. Przede wszystkim należą im się brawa za utrzymanie tempa i dynamiki fabuły. Dzięki temu czytelnik otrzymał nie klasyczny thriller, ale pełnokrwistą, wysokooktanową książkę akcji. Literacko, może nie jest to majstersztyk. Nie znajdziemy tu wyrafinowanych fraz okraszonych niepowtarzalną metaforyką, ale też, umówmy się, nie taki to typ prozy. Nie znaczy to, że styl powieści jest zły. Wprost przeciwnie, nie ma się w tym przypadku za bardzo do czego przyczepić. „Gorączkę” czyta się płynnie i przyjemnie, a wspomniana dynamika nie pozwala się przy niej nudzić. Jak zabierzecie się do jej lektury w łóżku na tzw. sen, to jest spora szansa, że szybko nie zaśniecie . Wykorzystanie znanych z filmowej „Gorączki” bohaterów tylko podkręca atmosferę. Chris, Neil, czy Vincent w otoczeniu nowych postaci zyskują nowy, pełniejszy wymiar. Czy lepszy, czy z korzyścią? Moim zdaniem tak, ale pozostawiam to do samodzielnej oceny. Fakt, że sporo tu motywów przewidywalnych, ale cóż z tego skoro w dalszym ciągu czyta się to znakomicie, trochę można by rzec teledyskowo. Właściwie ma się wrażenie, że kamera fruwa tu z lewa na prawo dając nam rozrywkę niemal filmową. Jedna z finałowych scen zresztą jest jakby żywcem wyjęta z pierwowzoru kinowego, pozwalając w pełni na powrót do uniwersum wykreowanego przez Manna. Reasumując, Gorączka to znakomita rozrywka, szczególnie w okresie wakacyjnym, szczególnie jak oczekujemy czegoś mniej angażującego, co pozwoli nam się rozluźnić i wrócić do świata przemielonych pociskami ulic LA. Polecam!

Muszę przyznać, że obawiałem lektury tej powieści. Obawiałem się, że zachwieje ona wizerunkiem jej filmowego, kultowego protoplasty. Na szczęście tak się nie wydarzyło, a przynajmniej nie w takim stopniu, jak przypuszczałem. Autor i autorka dali mi w tym przypadku bardzo zręczne uzupełnien...

Rozwiń Zwiń